ค่ะ ตอนนี้กำลังเรียน ป.ตรี สายวิทยาศาสตร์สุขภาพ ในต่างจังหวัด
มีอยู่ช่วงหนึ่ง  จะมีงานมากมาย และหนังสือที่ต้องอ่าน และเราก็ทำไปเรื่อยๆ ตามนั้น
จน มีวันนึงเราเก็บสะสมมาเรื่อยๆ เราเริ่มคิดถึงที่บ้าน คิดถึง พ่อแม่ เราสนิทกับแม่ก็เลยโทรไปคุยกับแม่
เพื่อให้สบายใจมากขึ้น แต่พอแม่รับสาย แม่พูด มาคำสองคำเท่านั้นแหละ น้ำตาเอ่อ ร้องไห้โฮ เหมือนเด็กๆ เสียงดังมาก
ซึ่งเราแอบขึ้นไปดาดฟ้าของหอ เราอยู่หอในเพราะ เป็นนักเรียนทุน ที่ขึ้นไปดาดฟ้า ก็เพราะ ไม่อยากให้เพื่อนๆรู้ แม่ก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เราก็บอกว่าไม่มีอะไร หนูเหนื่อย หนูไม่ไหวแล้ว ก็บลาๆๆ สุดท้ายหลังวางสายก็ร้องไห้อีกเป็นชั่วโมง แล้วความรู้สึกหดหู่ก็ยังไม่หายไป
ช่วงนั้น เครียดมาก ข้าวกินไม่ค่อยอยากกิน เหมือนจะอาเจียนตลอด แต่โชคดีที่มีเพื่อน เพื่อนมันสังเกตุเห็นเราได้ เพราะเราดูซึมๆ ตลอดทั้งวัน สุดท้ายเพื่อนมาชวนออกไปข้างนอก เราก็ไปไปเดินตลาดนัด ห้างบ้าง แต่ไม่ได้ซื้ออะไร แค่เดินเล่น หลังจากนั้นอาการ2-3 วัน อาการดีขึ้น จริงๆค่ะ ตอนนี้เป็นปกติล่ะ ตั้งแต่เรียนมาก็ เพิ่งจะเคยเป็นนี่แหละค่ะ พอกลับบ้านไปก็เป็นปกติค่ะ เพื่อนๆ เคยเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ เพื่อนๆมีวิธีจัดการกับตัวเองอย่างไร เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้