เรื่องมีอยู่ว่า ย้อนกลับไปเมื่อ วันที่ 13 เดือน มิถุนายน 2557
ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบ คืออารมตอนนั้นว่างๆมากๆ เราก็เลยแอดเฟสผช.คนนึ่งไป (อารมตอนนั้นคือ กดไปงั้นๆอ่ะ แทบจะไม่ได้ดูหน้ามันด้วยซ้ำ 555) แล้วมานก็รับแอดเรา แร้วเราก็เริ่มคุยกัน ตอนแรกก็คุยกันด้วยอารมแบบเพื่อนปกตินะ แต่อาจจะเป็นช่วงปิดเทอมด้วยมั้ง ทำให้เราทั้งคู่ต่างมีเวลาว่างมาก ทำให้เราคุยกันทุกวัน วันนึงแบบเยอะมากๆๆอ่ะ เราไม่รู้หรอกนะว่า ไอ้กาก รู้สึกอย่างไรกับเรา  (ขอเรียกผช.คนนี้ว่าไอ้กากนะ 55 เพราะตัวจิงมันนิสัยกากมาก) แต่ความรู้สึกเราตอนนั้นคือ เราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เพราะโดยส่วนตัวตั้งแต่เราเกิดมา จนตอนนี้เราอายุ 23 เรายังไม่เคยมีแฟน ยังไม่เคยชอบใคร อาจจะพูดก็ได้ว่าเราเป็นพวกเย็นชากับเรื่องความรัก รักใครในแบบนี้ไม่เป็น เราใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อน ครอบครัว และตัวเองมาโดยตลอด  แต่ในชีวิตเรามีผช.มาจีบเยอะอยุ่นะ แถมแต่ละคนหน้าตาเทพมากอ่ะ แต่เราก็เฉยๆนะ (ที่เราเล่าแบบนี้ให้ฟัง คือ เราจะสื่อว่าเราไม่ใช่พวกที่ชอบใครง่ายๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดีเลิศแค่ไหนก็ตาม)
เรากับไอ้กากก็คุยกันทุกวัน จนเราเริ่มสนิทกับมันมากขึ้น ซึ่งในตอนนั้นมันอยู่ในช่วงฝึกงานพอดี มันจะต้องไปฝึกงานที่ชะอำและกลับมากทม ทุกๆเย็นวันศุกร์ ซึ่งทุกครั้งที่มันนั่งรถกลับมาหรือไปฝึกงาน เราก็จะรุ้สึกเป็นห่วงมันมากๆ ก็จะต้องรอมันจนกว่ามันจะกลับถึงบ้าน แร้วเราถึงจะไปเข้านอนได้ แม้แต่บางครั้งเวลาเรากลับตจว. มันก็จะคอยถามว่าเราอยุ่ไหน ถึงบ้านรึยัง

เหมือนเป็นเรื่องโกหกนะ แต่ชีวิตเรากับมันเป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ จนเรารู้สึกผูกพันกับมันมาก แต่เรากับมันก็ไม่ค่อยจะพูดดีกันสักเท่าไรนะ มันจะเป็นอารมแบบกัดกันมากกว่า 555 จนมาถึงวันเกิดเรามันก็ซื้อของขวัญวันเกิดส่งมาให้เราที่หอ (ซึ่งมันไปเอาที่อยุ่เรามาได้ไง เราก็ไม่รู้เหมือนกัน) แถมยังร้องเพลงส่งมาให้เราฟังอีกด้วย เอาจริงๆนะ ตอนนั้นเราโคตรกลัวอ่ะ ว่าเราจะใจอ่อนไปรักมันจริงๆ เพราะเรารู้ดีว่าการที่ผช. 2 คนรักกัน มันเป็นอะไรที่มันเป็นไปได้ยาก อีกอย่างด้วยเงื่อนไขที่จำกัดระหว่างเรากับมัน ตอนนั้นเราพยายามสั่งความรู้สึกตัวเองมากว่า เราจะคิดอะไรกับผช.คนนี้ไม่ได้  แต่อาจจะด้วยพฤติกรรมหลายๆอย่างที่ไอ้กากแสดงออกกับเรา มันแสดงออกมาในความหมายที่ว่า  มันเป็นเกย์ และก็ชอบผช.ได้  อาจเพราะการแสดงออกแบบนั้นมั้ง เราเรยเปิดใจเป็นครั้งแรกในชีวิต และยอมให้ผช.คนนี้เข้ามา โดยตอนนั้นเราคิดเราถ้าวันนึงเราชอบมันขึ้นมาจริงๆก็คงไม่เป็นไร(หรอกมั้ง)
และหลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกๆวัน แม้แต่วันไหนที่มันออกไปธุระข้างนอกจนกลับดึกๆ เราก็จะอยู่รอมันกลับถึงบ้าน บางครั้งดึกมากจนเกือบๆตี 4 เราก็ยังรอ ที่จริงตอนนั้นเราเองก็ถามตัวเองนะว่า ทำไมกุต้องรอวะ ?? เป็นอะไรกับกู  คือเคยปิดไฟ พยายามจะนอนหลับ แต่มันหลับไม่ลงอ่ะ คือมันจะรู้สึกเป็นห่วงไปหมด จนสุดท้ายก็ต้องตื่นมานั่งรอจนกว่ามันจะถึงบ้าน

และชีวิตเรากับมันก็เป็นแบบนั้นมาทุกๆวัน จนเวลาผ่านไปประมาน 5 เดือนกว่าๆๆ คงไม่ต้องบอกนะว่าในตอนนั้นเรารู้สึกผูกพันกับมันแค่ไหน แต่เราก็ไม่รุ้ตัวเองเท่าไรหรอกนะ 555 คือตอนนั้นเราไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าความรู้สึกนี้คือ คำว่าชอบหรือรัก  เราคิดแค่ว่ามันคือการติดใครสักคนนึงเยอะๆ (แต่เรายืนยันได้นะว่าเราไม่ได้คิดอะไรเกินเรยกับมัน แต่แค่รุ้สึกว่าอยากเจอมันในทุกๆวัน แม้จะแค่ในแชทหรืออาจจะโทรคุยก็ตาม )

เออ มีไรขำๆจะเล่าให้ฟังด้วยแหละ มีอยู่ช่วงนึง ช่วงแรกๆที่รุ้จักกันในเฟส เราคิดว่าผช.ที่เราคุยอยู่ด้วยนี่ มันไม่มีตัวตนจริงๆหรอก มันคงใช้รูปคนอื่นมาปลอม แต่เราก็เฉยๆนะ ยังรู้สึกกับมันเหมือนเดิม เราเคยคิดแม้กระทั่งว่า ตัวตนของมันจริงๆ คงเป็นคนแก่ หน้าตาอัปลักษณ์ด้วยซ้ำ 5555 แต่ก็ไม่รู้ทำไม ทั้งที่เราคิดแบบนี้แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอยากคุยกับมันลดน้อยลงไปเรย

มาต่อๆๆๆ .. คือชีวิตเราเปลี่ยนไปเยอะมากๆๆอ่ะ จากหลายๆอย่างที่เราเคยทำเพื่อตัวเอง แต่ตอนนี้เราต้องคอยทำเพื่อคนๆนึงด้วย อย่างเช่น เมื่อก่อนเราจะกลับห้องดึกมาก อาบน้ำ ร้องเพลง และก็นอน  แต่พอมาตอนนี้เราต้องรีบกลับห้อง รีบอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวมารอคุยกับมันในเวลาเดิมทุกๆวัน/หรือบางทีเวลาเราไปเที่ยว เราก็จะนึกถึงมันตลอด จะซื้อของมาฝากมันตลอด แต่ยังไม่เคยให้นะ ได้แต่เก็บไว้555/หรือแม้แต่ถ้าวันไหนที่มันต้องไปทำงานอะไรที่หนักๆ เวลาเราจะกินข้าว เราจะกินไม่ลงนะ มันจะทำให้เรานึกถึงหน้าผช.คนนี้ตลอด ว่าตอนนี้มันจะทำอะไรอยุ่ จะกินข้าวรึยัง จะพุดยังไงดีล่ะ อืมมๆๆๆ คืออารมเราตอนนั้นประมานว่า เราไม่อยากกินอิ่มคนเดียว ในขณะที่มันกำลังหิวยังไม่ได้กินอะไร(แต่ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ตัวนะว่านี่คือคำว่าชอบ หรืออาจจะเป็นความรัก55)/วันหยุดเราก็จะชอบไปทำบุญ และทุกครั้งเราก็จะอฐิฐานเรืองดีๆเผื่อมันนะ

นี่ก็ปีนึงแระที่เราได้รู้จักกับมัน เราคุยกันทุกวัน ซึ่งในช่วงระหว่างช่วงที่เรารู้จักกับมัน เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง บางอย่างมันก็จะคอยสอนเรา แม้กระทั่งเรื่องทฤษฏีลามกต่างๆ(มันเป็นพวกหื่นนิดๆ 55) คือความรู้สึกเราตอนนั้นคือสนิทกันมาก จนเรารู้จักทุกอย่างของผช.คนนี้จนหมด แม้กระทั่งนิสัย ความคิด เรียกได้ว่าไม่มีอะไรที่เราจะไม่รู้แร้วอ่ะ คือมันยิ่งกว่าแฟนอีกอ่ะ

มีอยุ่ครั้งนึง ประมานเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา มันต้องไปเที่ยวตปท. 10 กว่าวัน ตอนนั้นอ่ะเราโคตรเป็นห่วงมันเรย เพราะช่วงนั้นมีแต่ข่าวเครื่องบินตกไม่เว้นแต่ละวัน ด้วยความที่เราห่วงมันมาก เราเรยไปซื้อเครื่องลางมาให้มัน 555 คือมันจะเป็นแหวน ซึ่งเราเชื่อว่าถ้าให้พกติดตัวไว้ มันจะได้ปลอดภัย แคล้วคลาดจากอันตรายต่างๆ  แต่สิ่งที่เรารู้สึกแปลกใจกับตัวเองมากคือ ตอนที่เราไปซื้อแหวนวงนั้น เรารู้ว่าตอนนั้นถ้าเราใช้เงินในกระเป๋าซื้อแหวนไป เราจะหมดเกลี้ยงตัว ไม่เหลือแม้แต่ค่ารถกลับห้อง!! แต่เราก็ยอมซื้อนะ เพราะตอนนั้นคือห่วงมันมากๆๆๆ คิดแค่ว่าต้องรีบให้ก่อนมันจะขึ้นเครื่อง กลัวเครื่องที่มันนั่งจะตกกลางทะเล คงไม่ต้องบอกนะว่า สุดท้ายเราต้องเดินกลับห้อง 555 ซึ่งระยะทางโคตรไกลอ่ะ(หลายกิโลมาก TT) แถมตอนนั้นก็เวลาประมานเที่ยงคืน แถมตอนเดินกลับฝนก็ตกหนักอีก คือเปียกอ่ะ กลับถึงห้องคือไข้ขึ้น แต่ก็ไม่ได้รุ้สึกแย่นะ กลับโล่งใจมากกว่าที่สามารถหาซื้อเครื่องลางให้มันได้
ระหว่างช่วงที่มันไปตปท. เราแทบจะนั่งนับวันรอเรยนะว่าเมื่อไรมันจะกลับมา

*คือเล่ามาขนาดนี้ แต่เรากับมัน ไม่ค่อยจะมีโมเม้นต์หวานหรอกนะ ส่วนใหญ่คือจะแกล้งกัน กัดกัด หรือทะเลาะกัน แต่พอเช้าก็ดีกัน 55*

แต่เรื่องที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น คือ หลังจากมันกลับมาจากตปท. เราก็รู้ว่ามันกำลังจีบผญ.คนนึงอยู่ ตอนนั้นคือเรามีคำถามอยู่ในหัวเยอะมาก ถามว่าเสียใจมั้ย ตอบเรยว่าโคตรเจ็บอ่ะ
เราเรยพยายามเคลียกับมันว่า สรุปคืออะไร แต่คำตอบที่เราได้คือ มันชอบผญ.คนนี้ แต่กับเรามันคิดแค่เพื่อน ซึ่งมันเองก็ยอมรับกับเรานะ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำกับเรามาก่อนหน้านี้ มันทำไปเพราะแค่ต้องการเช็คเรตติ้งตัวเอง มันบอกกับเราว่า มันพยายามจะสื่อกับเราในช่วงหลังๆมา ว่ามันรักเราไม่ได้จริงๆ
คือนึกภาพออกมั้ยอ่ะว่า ตอนนั้นใจเราเจ็บแค่ไหน เราไม่เคยมีความรักให้ใครมาก่อน มันเป็นคนแรกในที่ชีวิตที่เรารู้สึกว่าเป็นสิ่งสำคัญของเรา  แต่พอมาตอนนี้คือจุกมากพูดไม่ออก (แต่ถ้าถามเรา ที่เรารู้สึกได้คือ ยังไงมันก็ไม่ใช่ผช.แท้แหละ แต่มันอาจเป็นพวกที่ยอมรับตัวเองไม่ได้ หรืออาจไม่รู้ตัว บางครั้งเราก็รู้สึกนะ ถึงกำแพงที่อยู่ในใจของมัน บางทีเราก็รู้สึกเหมือนมันชอบเรา แต่รับตัวเองไม่ได้  แต่บางทีเราก็รู้สึกเหมือนมันอยากให้เราออกไปพ้นจากชีวิตมัน บางทีอาจเป็นเพราะมันคงรู้มั้งว่า เรื่องของเราสองคนเป็นไปไม่ได้ มันเรยไม่อยากให้เรารู้สึกเจ็บไปมากกว่านี้)
แต่เท่าที่คุย มันเองก็รู้สึกผิดนะที่ทำเราเป็นแบบนี้ เพราะตั้งแต่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น เราแทบจะไม่มีความสุขในชีวิตเราเรย เราร้องไห้เพราะคนๆนี้บ่อยมาก จนบางครั้งร้องไห้จนหมดน้ำตาอ่ะ แต่เราก็ไม่ได้รุ้สึกโกดอะไรผช.คนนี้เรยนะ ตรงข้ามเรยอ่ะ กลับยิ่งรู้สึกผูกพันมากกว่าเดิม
ไม่รู้สินะ อธิบายไม่ถูก ถ้าดูจากพฤติกรรมภายนอก เรามั่นใจว่าหลายๆคนคงด่ามันเลวและมาก แต่เรากลับรู้สึกได้ถึงสิ่งดีๆที่อยู่ในตัวมัน มันเป็นอะไรที่สวยงามและอบอุ่นมากสำหรับเรา

ในตอนช่วงนั้นเราร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้จนหน้าโทรมอ่ะ 5555 รุ้สึกเหมือนความสุขในชีวิตดับวูบไปเรย แต่เราก็พยายามทำใจเรื่องนี้นะ และรับมันให้ได้ ตอนนั้นคือเราสับสนกับตัวเองมากอ่ะ จนมาถึงจุดนึงเราคิดว่า เราควรไปจากมันดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวด เราเรยพยายามทำหลายๆอย่างเพื่อให้ค่อยๆห่างจากมันมากขึ้น แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นมาก่อน ซึ่งเป็นจุดสำคัญที่ทำให้เรารู้ตัวเองว่าความรู้สึกนี้ มันเกินขอบเขตคำว่าชอบไปแร้วจริงๆ นั่นคือ
มีวันนึงเรานอนหลับอยู่ แร้วอยู่ดีๆเราก็ฝันเห็นหน้ามัน ตอนนั้นตื่นมาคือรู้สึกแปลกๆ อยู่ดีๆก็โคตรรู้สึกห่วงมันเรย เราโทรหามันรัวมาก แต่ก็ไม่มีใครรับสาย คือมันผิดปกติไง เพราะปกติมันจะต้องรับสายตลอด หรือถ้าไม่ว่างคุยจริงๆมันจะต้องแชทมาบอก
คือตอนนั้นเราดันไปเปิดอ่านข่าวในเฟส เป็นข่าวผช.คนนึงขับรถคว่ำเสียชีวิต  เท่านั้นแหละหน้าไอ้บ้านั้นก็ฝุดขึ้นมาในหัวเรา เราคิดจริงๆนะว่า มันจะเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมไม่รับสาย โทรไปประมาน 80 สายอ่ะ คือตอนนั้นอยู่ดีๆพอนึกภาพว่า ถ้ามันไปรถคว่ำขึ้นมาเหมือนในข่าวล่ะ เท่านั้นแหละเราก็ร้องไห้ออกมา คือร้องหนักมากกก (คือตอนนั้นก็โคตรงงตัวเองนะ ว่ากูร้องไห้ทำไมว่ะ คือตอนนั้นคิดแค่อย่างเดียวจริงๆว่า ไม่อยากให้มันเป็นอะไร) สรุปคือ คืนนั้นอยู่ดีๆมันก็หมดสติเข้ารพ.
หลังจากเหตุการวันนั้นเป็นต้นมา เราเรยตัดสินใจว่า เราจะไม่หายไปไหน เราจะทำตามหัวใจตัวเอง แม้ว่ามันจะเป็นการทำลายศักดิ์ศรีของเราก็ตาม ปกติเราเป็นคนหวงศักดิ์ศรีตัวเองมาก แต่กับผช.คนนี้ เรายอมทิ้งคำว่าศักดิ์ศรี เราคิดจริงๆนะว่า ชีวิตคนๆนึงมันสั้นมาก ถ้าการที่เรารักใครสักคน แร้วต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ถ้าวันนึงเกิดมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นมาที่ทำให้เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเรย ถามว่า เราจะรู้สึกเสียใจแคไหนที่ไม่เคยพูดความรู้สึกออกไปเรย ??
เรามองว่าความรักไม่ใช่เรื่องผิด ต่อให้มันจะเป็นความรักที่ไม่สมหวัง แต่ไม่มีอะไรในโลกที่สูญเปล่าหรอก อย่างน้อยมันจะมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นตามมาเสมอ เห มือนกับสิ่งที่อยุ่ในใจเราตอนนี้  ช่วงหลังๆมานี่เราเรยเข้าวัดทำบุญให้มันบ่อยมากๆๆๆๆๆๆ 5555 อฐิฐานเผื่อทั้งเรื่องชีวิต เรื่องงาน (แต่มีสิ่งนึงที่เราจะอฐิฐานทุกครั้งคือ ขอให้เราได้อยู่กับมันตลอดไป ถึงรักครั้งนี้จะไม่สมหวังก็ไม่เป็นไร เราขอแค่ได้อยุ่ข้างๆมันแบบนี้ก็พอ)
จะว่าไปชีวิตเราหลังจากนั้นมา เราทุกข์มากนะเวลาที่ต้องทนเห็นผช.คนนี้ไปสวีทกับคนอื่น แต่เราก็มีความสุขมากเช่นกันที่ได้อยู่กับผช.คนนี้  ถึงแม้จะไม่รุ้อนาคตก็เหอะว่าจะอยู่แบบนี้ได้อีกนานเท่าไร ไม่รู้สินะ เราอ่ะโคตรเศร้าเรยนะเวลาเห็นมันไปสวีทกับคนอื่น แต่เวลาเราเห็นมันมีความสุขกลับมา เราก็โคตรมีความสุขตามมันเรย เราอยากทำทุกอย่างที่ให้ผช.คนนี้มีความสุข เวลามันสุขเราก็สุขด้วยจริงๆนะ แต่เวลามันเศร้าเราก็จะเศร้าไปด้วย ชีวิตเรากับมันกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ เหมือนเป็นการเดินทางที่ยาวนานมากจริงๆ

ที่จริงเมื่อวันก่อน มันได้ขอผญคนนึงเป็นแฟนไปแร้ว คงไม่ต้องเล่าใช่มั้ยว่าเรารุ้สึกยังไง เราก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าอนาคตความคิดเราจะเปลี่ยนมั้ย แต่ ณ ตอนนี้เราคิดจริงๆนะ ว่า เราไม่อยากจากมันไปไหน เราอยากอยู่กับมันแบบนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่าจะเศร้า ทุกข์บ้าง เจ็บบ้าง(ที่จริงก็โคตรเจ็บเรยแหละ55) แต่เราก็อยากอยู่ข้างๆมันนะ อยากอยู่เป็นกำลังใจให้มันในวันที่มันมีปัญหา อยากอยู่ก้าวผ่านวันที่มันมีอุปสรรคในชีวิต และอยากอยู่ร่วมแสดงความยินดีในวันที่มันประสบความสำเร็จ เรารุ้ตัวดีว่ายังไงซะเรื่องของเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เรายินดีรับความเจ็บนี้นะ ขอแค่ได้อยู่กับมันตลอดไปก็พอ เราก็รุ้นะว่าเราโง่มากที่ทำแบบนี้ แต่ทำไงได้ว่ะ ในเมื่อกูรักไปแล้ว 555
"เราขอแค่อยู่ข้างเทอ และขอแค่เทอมีความสุข แค่นั้นเราก็พอใจแล้วล่ะ.. รักเทอนะกาก"