แก้ไข
คุณเคยรู้สึกคิดถึงใครแบบทรมานใจบ้างหรือป่าว..เรื่องของผมเกิดขึ้นเมื่อปี 2550 เด็ผู้หญิงสาวมหาลัยคนหนึ่งเดินผ่านมาข้างวงเหล้าบนห้างแห่งหนึ่งผมหันไปเห็นก็รู้สึกชอบเธอขึ้นมาทันที ผมวานรุ่นน้องคนนึงให้ไปขอเบอร์เธอ ไม่รู้ว่าผีสาปหรือเทพประทานพรเธอให้เบอร์ผมมา ผมให้เบอร์เธอไปเย็นวันนั้นเธอโทรหาผมบทสนาของเราเริ่มขึ้นเรานัดพบกันครั้งแรกที่ร้านอจิบังในห้างแห่งเดิม และไม่นานเราเป็นแฟนกันและผมก็หลงรักเธอแบบไม่เผื่อใจ เรื่อวุ่นๆเริ่มขึ้นเมื่อเราชวนกันไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมคงทำอะไรไม่พอใจเธอ หลังจากกลับจากต่างจังหวัดเธอหายไปจากชีวิตผมและทิ้งความเศร้ากองมหึมาเอาไว้ผมแทบคลั่งตายตอนนั้นผมผมเรียนปี 4 เทอมสุดท้ายและผมก็เรียนไม่จบเนื่องจากผมไม่เข้าเรียนเอาแต่ดื่มทุกวัน ผมเสียใจมากกว่าจะตั้งหลักเรียนจนจบก็ปาไปปีต่อมา ที่ยิ่งไปกว่านั้นผมไม่เคยลืมเธอเลย ผมทนมา 4 ปีเต็มโดยไม่เปิดใจให้ใครเลยและในปีนั้นเองผมเหงามาก และต้องทนต่อความคิดถึงเธออย่างรุนแรงไม่ไหวผมจึงเริ่มใหม่กับผู้หญิงอีกคน เราคบกันมาได้ 3 ปีกว่าเหตุการณ์ขิงชีวิตเกิดขึ้นอีกครั้งผมไปทำงานต่างจังหวัดผมจำวันเกิดเธอได้และส่งอีเมลไปอวยพรเธอหลังจากนั้นเราก็เริ่มติดต่อกัน หลังจากที่ผมกลับจากต่างจังหวัดเราได้คุยกันมากขึ้นและเจอกันมากขึ้น ผมตัดสินใจเลิกกับแฟนคนปัจจุบันเพื่อกลับมาคบกับเธอคิดจะแต่งกับเธอแลเมีลูกกันสักคน เราย้ายไปอยู่ด้วยกันแต่เรื่องเลวร้ายของชีวิตก็เกิดขึ้นอีกครั้งจากเรื่องที่เธอเข้าใจผมผิด เธอเก็บของออกจากห้องไป คราวนี้ผมเสียศูนย์หนักกว่าเก่าทั้งคิดถึงทั้งเศร้า ผมดื่มเหล้าหนักทุกวันและทำงานน้อยลง ผมเดินต่อแทบไม่ไหว กำลังใจก็ไม่มี ถึงตอนนี้ผมไม่ติดต่อเธอเพราะเธอคงรำคาญถึงวันนี้ผมรู้ใจตัวเองว่าผมไม่มีวันลืมเธอได้เลย ผมให้เธอไปหมดทั้งจิตวิญญาณ และผมคงไม่เอาใครเข้ามาแทนเธอเพราะมันเป็นการทำร้ายผู้หญิงอีกคนเหมือนที่ผมเคยทำ ผมยอมทนดีกว่า เพราะถึงเธอจะไม่มา....แต่เธอก็ไม่เคยจากไปจากใจผม ก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับความคิดถึงอันทรมานนี้คงต้องทนสู้กับมันต่อไป....
ไม่มาและไม่จากไป
คุณเคยรู้สึกคิดถึงใครแบบทรมานใจบ้างหรือป่าว..เรื่องของผมเกิดขึ้นเมื่อปี 2550 เด็ผู้หญิงสาวมหาลัยคนหนึ่งเดินผ่านมาข้างวงเหล้าบนห้างแห่งหนึ่งผมหันไปเห็นก็รู้สึกชอบเธอขึ้นมาทันที ผมวานรุ่นน้องคนนึงให้ไปขอเบอร์เธอ ไม่รู้ว่าผีสาปหรือเทพประทานพรเธอให้เบอร์ผมมา ผมให้เบอร์เธอไปเย็นวันนั้นเธอโทรหาผมบทสนาของเราเริ่มขึ้นเรานัดพบกันครั้งแรกที่ร้านอจิบังในห้างแห่งเดิม และไม่นานเราเป็นแฟนกันและผมก็หลงรักเธอแบบไม่เผื่อใจ เรื่อวุ่นๆเริ่มขึ้นเมื่อเราชวนกันไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมคงทำอะไรไม่พอใจเธอ หลังจากกลับจากต่างจังหวัดเธอหายไปจากชีวิตผมและทิ้งความเศร้ากองมหึมาเอาไว้ผมแทบคลั่งตายตอนนั้นผมผมเรียนปี 4 เทอมสุดท้ายและผมก็เรียนไม่จบเนื่องจากผมไม่เข้าเรียนเอาแต่ดื่มทุกวัน ผมเสียใจมากกว่าจะตั้งหลักเรียนจนจบก็ปาไปปีต่อมา ที่ยิ่งไปกว่านั้นผมไม่เคยลืมเธอเลย ผมทนมา 4 ปีเต็มโดยไม่เปิดใจให้ใครเลยและในปีนั้นเองผมเหงามาก และต้องทนต่อความคิดถึงเธออย่างรุนแรงไม่ไหวผมจึงเริ่มใหม่กับผู้หญิงอีกคน เราคบกันมาได้ 3 ปีกว่าเหตุการณ์ขิงชีวิตเกิดขึ้นอีกครั้งผมไปทำงานต่างจังหวัดผมจำวันเกิดเธอได้และส่งอีเมลไปอวยพรเธอหลังจากนั้นเราก็เริ่มติดต่อกัน หลังจากที่ผมกลับจากต่างจังหวัดเราได้คุยกันมากขึ้นและเจอกันมากขึ้น ผมตัดสินใจเลิกกับแฟนคนปัจจุบันเพื่อกลับมาคบกับเธอคิดจะแต่งกับเธอแลเมีลูกกันสักคน เราย้ายไปอยู่ด้วยกันแต่เรื่องเลวร้ายของชีวิตก็เกิดขึ้นอีกครั้งจากเรื่องที่เธอเข้าใจผมผิด เธอเก็บของออกจากห้องไป คราวนี้ผมเสียศูนย์หนักกว่าเก่าทั้งคิดถึงทั้งเศร้า ผมดื่มเหล้าหนักทุกวันและทำงานน้อยลง ผมเดินต่อแทบไม่ไหว กำลังใจก็ไม่มี ถึงตอนนี้ผมไม่ติดต่อเธอเพราะเธอคงรำคาญถึงวันนี้ผมรู้ใจตัวเองว่าผมไม่มีวันลืมเธอได้เลย ผมให้เธอไปหมดทั้งจิตวิญญาณ และผมคงไม่เอาใครเข้ามาแทนเธอเพราะมันเป็นการทำร้ายผู้หญิงอีกคนเหมือนที่ผมเคยทำ ผมยอมทนดีกว่า เพราะถึงเธอจะไม่มา....แต่เธอก็ไม่เคยจากไปจากใจผม ก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับความคิดถึงอันทรมานนี้คงต้องทนสู้กับมันต่อไป....