ใจอาสา ไกลแค่ไหนก็จะไป ลุยแดดฝนบนดอย น้ำไฟมีน้อย ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ กับค่ายสร้าง"อาคาร...ที่รัก"

สวัสดีครับ ผมอยากเล่าเรื่องราวประสบการณ์ของการไปค่ายอาสาที่ผ่านมาไม่นานนี้เอง
ผมเป็นคนที่เล่าเรื่องไม่ค่อยเก่งนะครับ แต่ก็อยากจะนำสิ่งที่เป็นความทรงจำดีๆที่ได้รับมาเล่าสู่กันฟัง

ค่ายนี้เป็นค่ายสร้างของ ชมรมอาสาพัฒนาและบำเพ็ญประโยชน์ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
ตอน "อาคาร...ที่รัก" หัวใจจัดที่หมู่บ้านชาวปกาเกอะญอ หมู่บ้านอูแจะ ตำบลสบโขง อำเภออมก๋อย เชียงใหม่
ค่ายนี้จัดขึ้นระหว่างวันที่ 20-29 พฤษภาคมที่ผ่านมา
ผมได้รับหน้าที่สตาร์ฟค่ายฝ่ายโยธา เลยอาจจะไม่รู้ว่าฝ่ายอื่นทำไรมั่งนะครับ



มาเริ่มกันเลยดีกว่าหัวเราะ
วันแรกของการเดินทางเราออกเดินทางจาก มช. ในตอนเช้าเลย ด้วยรถของกรมทางมารับ
อาจจะทำให้ลูกค่ายบางคนตกใจเพราะไม่คิดว่าเราจะไปกันแบบนี้เท่

ชาวค่ายเรามี 43 คน แต่รถมีแค่ 2 คัน เลยมีสภาพกันแบบนี้


เราแวะกินข้าวกลางวันกันที่สวนสวนบ่อแก้ว แล้วเดินทางต่อ เมื่อมาถึงตัวอำเภออมก๋อย
เราต้องเปลี่ยนเป็นรถโฟร์วิวเพื่อเดินทางขึ้นดอยกันต่อ ช่วงเวลาที่เราเปลี่ยนรถกันอยู่นั้นฝนกก็ตกลงมา
งานนี้ทั้งเปียกทั้งเละกันเลยครับกว่าจะเดินทางกันต่อต้องช่วยกันป้องกันไม่ให้ของเปียก และยิ่งตอนนั่งรถไปยิ่งทุลักทุเลเลยงานนี้
รถที่เราใช้เดินทางกันบนดอยครับ เท่ใช่ไหมหล่ะ เท่

ระหว่างทางมีคันที่นำมาก่อนติดหล่ม ลูกค่ายกะชาวบ้านจึงต้องลงไปช่วยกันเอาขึ้น

เย้!!!! มากันแล้ว

แม้ว่าทางจะลำบาก นั่งกันจนปวดตูดยังไง ลูกค่ายผมก็ยังยิ้มได้อยู่น้าาายิ้ม


พอถึงโรงเรียนก้ใกล้คำพอดี ก็ได้แค่กินข้าวเย็นแล้วก็แยกย้ายกันไปนอน
ค่ายเราจะให้ทุกคนนอนบ้านชาวบ้านที่นั่นนะ จะได้ใกล้ชิดและเรียนรู้วิถีชีวิตชาวบ้านไปในตัว
(แต่ก็สื่อสารกันยากนิดนึง เพราะเขาไม่พูดภาษาไทยอ่าาา)
เด็กๆมายืนรอกันเต็มหน้าโรงเรียนเลยประหลาดใจ


ขอไปขนของย้ายหอก่อนนะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ อมยิ้ม16
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่