คือเรื่องมีอยู่ว่า ตอนนั้นเราจะไปดูคอนเสิร์ต Katy Perry แล้วรถแท็กซี่ไม่ยอมไปเมืองทองสักกะคันเลย เราเลยโบกรถเมล์ป้ายหน้าบ้านเราอยู่ซอย สายหยุด (พหลโยธิน48) ตอนนั้นเราขึ้นรถ ปอ.356 กะว่าจะไปลงทางเข้าเมืองทองแล้วต่อมอไซต์คงจะดีกว่าเสียเวลายืนโบกแท็กซี่เจ้ากรรม วันนั้นเราท้องใส้ไม่ค่อยดี กินกุ้งผัดสะตอและก็ทุเรียนมาเมื่อคืน สงสัยมันคงจะตีกัน

ขณะนั้นรถก็ติดมากมายก่ายกอง ดีนะที่เราเผื่อเวลาไม่งั้นเข้าหน้างานสายแน่ๆ ระหว่างที่รถจอดหน้า ราชภัฎพระนคร ก็มีคนขึ้นเยอะมากค่ะ เป็นคนแก่ประมาณ 3-4 คน ด้วยความที่เราเห็นว่าเราสุขภาพแขนขาดีกว่าเราจึงลุกให้คุณยายท่านนึงนั่ง และเราก็ชอบเขินอายค่ะเวลาโหนรถเมล์จึงหยิบไอพอดขึ้นมาแล้วฟังเพลง โดยส่วนตัวชอบฟังเพลงเสียงดังมากๆๆ เลยเปิดดังสุดเลย สักพัก ปวดท้องรู้สึกเหมือนจะผายลมค่ะ เลยผายลมออกมาเบาๆ แต่เอ้ะ!! ทำไมทุกคนต้องหันมามองเรา เราเลยเดินเข้าไปด้านในจะมีเสาให้จับเราเลยยึดเสานั้นเสียเลยด้วยการยืนพิง แล้วสักพักก็ปวดอีกละเราเลยปล่อยเบาๆ จากนั้นพี่ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งข้างหลังเสาที่เราพิงอยู่ เขาก็เอานิ้วจิ้มเอวเราค่ะแล้วทำหน้าแบบไม่พอใจมาก เราเข้าใจว่ามีกลิ่นแต่ทำไมทุกคนถึงรู้ว่าเราเป็นคนปล่อยแก๊สนั่นออกมา ด้วยความสงสัย จึงถอดหูฟังออกค่ะ แล้วทันใดนั้นรู้สึกเหมือนเดิมอีก เลยลองปล่อยแบบเมื่อสักครู่ โอ้ะ!แม่เจ้า มันดังมากค่ะ ดังแบบเสียงสูง ตอนนั้นมีความรู้สึกอายมาก อายที่สุดไม่รู้จะทำไงถ้าลงคงไม่ได้อยู่บนสะพานข้ามแยะ อีกอย่างรถคงหายากเลยยืนอดทนจนถึงเมืองทอง พอประตูเปิดมีกลิ่นหน่อยทุกคนก็หันมามองที่ดิฉัน นับตั้งแต่วันนั้นไม่กล้านั่งรถเมล์สายนี้เลยค่ะ กลัวเขาจำได้

แนะนำนะค่ะ จะฟังเพลงก็เปิดพอที่จะได้ยินเสียงโลกภายนอกสักนิดไม่งั้นแย่แบบหนูแน่เลยค่ะ อายจังเลย

แล้วกลิ่นนะหรอ ที่แรกที่คิดนะค่ะไม่แคร์ค่ะเหม็นไปเถอะค่ะเพราะไม่น่าจะมีใครรู้ ไม่มีเสียงนี่นา 55555+