น้องเขียวเป็นเพื่อนที่อยู่กันมาตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่ที่ อ.เชียงดาว
เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ทุกๆ วัน เราจะไปวิ่งเล่น ไปเดินเล่นด้วยกัน
นอนก็นอนเตียงเดียวกันมา เกือบจะสิบปีแล้ว น้อยวันนักที่เราจะแยกกันอยู่
เขาเป็นหมาข้างถนน ที่ไม่มีบ้านอยู่เป็นหลักแหล่ง
เจ้าของเดิมเลี้ยงแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ผมก็เลยรับเขามาอยู่ด้วยกัน
เขาเป็นหมาที่ว่าง่าย พอเราดุให้เขาไม่ทำอะไร เขาก็จะรู้และเชื่อฟัง
ไม่ดื้อ ช่างประจบ และขี้อ้อนกับเจ้าของ

เมื่อปลายปีที่แล้ว ขณะที่นอนเล่นอยู่ด้วยกัน
ผมคลำเจอก้อนเนื้อแข็งๆ ที่ช่องท้องของเขียว
ไม่กี่วันถัดมาก็พาไปตรวจที่โรงพยาบาลสัตว์เล็ก เชียงใหม่
หลังจากตรวจอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง ก็พบว่าเขาเป็น "มะเร็ง" ที่ไตซ้าย

น้องเขียว ต้องเข้าผ่าตัด เพื่อตัดไตที่เป็นมะเร็งออกไป
หลังการผ่าตัด ผมไม่เลือกการฉายรังสีเพื่อรักษา
เพราะมะเร็งชนิดที่เขาเป็นไม่ตอบสนองต่อการฉายรังสีเท่าใดนัก

ถึงแม้หมอจะบอกให้ทำใจไว้ เพราะเขาจะอยู่กับเราอีกไม่นาน
ถึงแม้จะเห็นอยู่ว่า หลังผ่าตัด เขาร่าเริงอยู่ได้ไม่กี่เดือน
หลังจากนั้น อาการของโรคก็คืบหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ
ถึงแม้จะพยายามรักษาด้วยยาหรือสมุนไพรต่างๆ
ยาขวดละ 3,000 กว่าบาท ก็หามาให้เขากิน
อาหารอะไรดีก็เสาะแสวงหาให้เขา แต่...ก็ไร้ผล

วันนี้ น้องเขียว ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องป่วย ไม่ต้องทรมานกับโรคร้ายอีกแล้ว...

วันนี้ เป็นวันที่ฟ้าไม่แจ่มใสเอาเสียเลย ผมเสียเพื่อนที่ดีที่สุด ไปแบบไม่มีวันกลับ...

มีคนเคยบอกผมว่า ชาวญี่ปุ่น มีความเชื่อกันว่า สุนัขที่ได้รับการเลี้ยงดู ใส่ใจที่ดีจากเจ้าของ
เมื่อตายไปจะไปเกิดเป็นเทวดาตัวน้อยๆ บนสวรรค์

ถึงแม้ผมจะไม่ใช่คนญี่ปุ่น แต่ผมปรารถนาให้ความเชื่อนี้เป็นจริงอย่างที่สุด

พรุ่งนี้ผมจะไปทำบุญให้เขาครับ..."น้องเขียว"