ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยครับถ้าผิดพลาดประการใดต้องขอโทษด้วยนะครับ เพราะสมัครวันแรกแล้วก็โพสวันแรกครับ(ตั้งกระทู้ไม่ได้ครับเลยต้องตั้งแบบกระทู้คำถามครับ รอการยืนยันอยู่ครับ)
วันนี้(28/05/2015)ผมขออณุญาติใช้พื้นที่นี้หน่อยละกันนะครับ ซึ่งผมอยากจะเล่าอะไรสักเรื่องเป็นเรื่องราวที่ไม่มีอะไรมากมายครับ แค่ตัวผมกับยายและนาฬิกาครับ เป็นเรื่องดีๆน่ารักๆรวมถึงเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจจนทำให้น้ำในตามาคลอๆ อาจจะยาวสักนิดแต่ถ้าลองได้อ่านก็น่าจะพอทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ.......งั้นเรามาเริ่มกันเลยแล้วกันเนอะ
วันนี้ผมได้รับสายโทรศัพท์จากพี่สะไภ้ตอนประมาณ6โมงเย็น จับใจความได้ว่ายาย(แม่ของแม่)อยากให้ไปช่วยใส่ถ่านนาฬิกาให้หน่อยยายใส่ไม่ได้พอดีพี่สะไภ้ติดธุระข้างนอกไม่อยู๋บ้าน หลังจากวางสายผมก็รู้สึกหัวเสียนิดหน่อยเพราะช่วงเวลานี้เราจะต้องเตรียมตัวเลี้ยงหมาล้างกรงหมาและก็จัดการเก็บสารพัดสัตว์เลี้ยงเราให้เข้าที่เข้าทางเพื่อจะเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวไปรอรถตู้เพื่อไปทำงานตอนหนึ่งทุ่ม(เข้ากะดึก)แต่ในใจไม่เป็นไรไปทำให้ยายหน่อยแค่เปลี่ยนถ่านนาฬิกาแค่นั้นก็ไม่นานก็คงเสร็จแล้วอีกอย่างยายอายุเยอะแล้ว(85+ได้แล้วมั้ง)คิดว่าไปทำให้แกหน่อย ก็เลยตัดสินใจขับมอไซค์ไปที่บ้านยาย ห่างจากบ้านผมประมาณ100กว่าเมตรได้ครับ พอไปถึงบ้านยายก็เจอหน้ายายมาเปิดประตูให้แล้วพร้อมกับคำว่ามาดูนาฬิกาให้ย่าหน่อย(ที่เรียกแทนตัวเองว่าย่าเพราะที่บ้านจะเรียกติดปากกันว่าย่าไม่ใช่ยาย) หลายๆคนอาจฟังดูเอ๊ะ!มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ใจเย็นๆนะครับจุดสุดยอดมันอยู่ช่วงนี้แหละครับ พอเข้าไปในบ้านยายก็เห็นนาฬิกาเรื่อนเก่าๆตัวเรือนจะเป็นไม้ส่วนหน้าปัดไม่ต้องพูดถึงมีตัวเลขหลุดมาบ้างบางตัว พอเราจับนาฬิกาได้เราก็จับใส่ถ่านแล้วลองดู เอ๊ะนาฬิกาไมไม่เดินด้วยสเต็ปในการซ่อมสไตล์เราก็ทุบๆเคาะๆแล้วบอกว่านาฬิกามันคงเสียแล้วหละโดยที่เราไม่ได้สังเกตุสีหน้ายายเราเลย ยายเลยเอ่ยปากบอกว่านาฬิกานี้มันหลายสิบปีแล้วตาเองเป็นคนซื้อมาตอนยังมีชีวิตอยู่ ผมได้ยินคำนี้ทำให้ผมช๊อคแล้วอึ้งไปหลายวินาที มานั่งนึกตาเสียไปตั้งแต่เรายังไม่เกิดจนตอนนี้เราอายุ31ปีแล้ว เราคิดในใจกับเหตุผลของผู้หญิงคนนี้ว่าทำไมถึงอยากให้นาฬิกาเดินต่อได้อีก เราเข้าใจแล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ให้เรารีบมาดูนาฬิกาเรือนนี้ เพราะนาฬิกาเรื่อนนี้มันสำคัญกับเธอมากถึงแม้คนรักของเธอจะได้ตายจากไปเป็นเวลาหลายสิบปีแต่เธอก็ไม่เคยลืมมันถึงแม้ตอนนี้เธอจะอายุเยอะแล้วจนความจำไม่ดีเหมือนตอนเป็นสาวๆแต่เธอก็ยังจำอดีตกับนาฬิกาเรือนนี้ได้ดี มันทำให้ผมเห็นความรักที่สวยงามความรักที่จริงใจและซื่อสัตย์ซึ่งในยุคสมัยนี้ไม่เคยได้เห็นกันง่ายๆ ผมยอมรับนะผมพิมพ์เรื่องนี้ให้ทุกคนได้อ่านไปน้ำตาไหลไป พอผมได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับนาฬิกาเรื่อนนี้ของยาย ผมก็เลยพยายามทำให้มันกลับมาเดินได้ แล้วสุดท้ายมันก็กลับมาเดินได้ดีอีกครั้ง ซึ่งผมมองในตาของยายผม ผมเห็นความดีใจและรอยยิ้มของเธอคนนี้ที่เห็นนาฬิกาเดินได้อีกครั้ง
ขอบคุณยายนะครับที่ทำให้รู้ถึงเรื่องราวความรักที่หญิงคนนึงที่มีให้กับชายคนนึงมาแสนนานตลอดเวลาเกือบ90ปี ทำให้ผมรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้ขึ้นมามากกว่าเดิม....และขอบคุณทุกคนที่ได้สละเวลาอ่านเรื่องราวดีๆของผมด้วยนะครับ
นาฬิกาเรือนเก่าๆกับเรื่องราวเก่าๆ
วันนี้(28/05/2015)ผมขออณุญาติใช้พื้นที่นี้หน่อยละกันนะครับ ซึ่งผมอยากจะเล่าอะไรสักเรื่องเป็นเรื่องราวที่ไม่มีอะไรมากมายครับ แค่ตัวผมกับยายและนาฬิกาครับ เป็นเรื่องดีๆน่ารักๆรวมถึงเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจจนทำให้น้ำในตามาคลอๆ อาจจะยาวสักนิดแต่ถ้าลองได้อ่านก็น่าจะพอทำให้ทุกคนยิ้มได้นะครับ.......งั้นเรามาเริ่มกันเลยแล้วกันเนอะ
วันนี้ผมได้รับสายโทรศัพท์จากพี่สะไภ้ตอนประมาณ6โมงเย็น จับใจความได้ว่ายาย(แม่ของแม่)อยากให้ไปช่วยใส่ถ่านนาฬิกาให้หน่อยยายใส่ไม่ได้พอดีพี่สะไภ้ติดธุระข้างนอกไม่อยู๋บ้าน หลังจากวางสายผมก็รู้สึกหัวเสียนิดหน่อยเพราะช่วงเวลานี้เราจะต้องเตรียมตัวเลี้ยงหมาล้างกรงหมาและก็จัดการเก็บสารพัดสัตว์เลี้ยงเราให้เข้าที่เข้าทางเพื่อจะเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวไปรอรถตู้เพื่อไปทำงานตอนหนึ่งทุ่ม(เข้ากะดึก)แต่ในใจไม่เป็นไรไปทำให้ยายหน่อยแค่เปลี่ยนถ่านนาฬิกาแค่นั้นก็ไม่นานก็คงเสร็จแล้วอีกอย่างยายอายุเยอะแล้ว(85+ได้แล้วมั้ง)คิดว่าไปทำให้แกหน่อย ก็เลยตัดสินใจขับมอไซค์ไปที่บ้านยาย ห่างจากบ้านผมประมาณ100กว่าเมตรได้ครับ พอไปถึงบ้านยายก็เจอหน้ายายมาเปิดประตูให้แล้วพร้อมกับคำว่ามาดูนาฬิกาให้ย่าหน่อย(ที่เรียกแทนตัวเองว่าย่าเพราะที่บ้านจะเรียกติดปากกันว่าย่าไม่ใช่ยาย) หลายๆคนอาจฟังดูเอ๊ะ!มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ใจเย็นๆนะครับจุดสุดยอดมันอยู่ช่วงนี้แหละครับ พอเข้าไปในบ้านยายก็เห็นนาฬิกาเรื่อนเก่าๆตัวเรือนจะเป็นไม้ส่วนหน้าปัดไม่ต้องพูดถึงมีตัวเลขหลุดมาบ้างบางตัว พอเราจับนาฬิกาได้เราก็จับใส่ถ่านแล้วลองดู เอ๊ะนาฬิกาไมไม่เดินด้วยสเต็ปในการซ่อมสไตล์เราก็ทุบๆเคาะๆแล้วบอกว่านาฬิกามันคงเสียแล้วหละโดยที่เราไม่ได้สังเกตุสีหน้ายายเราเลย ยายเลยเอ่ยปากบอกว่านาฬิกานี้มันหลายสิบปีแล้วตาเองเป็นคนซื้อมาตอนยังมีชีวิตอยู่ ผมได้ยินคำนี้ทำให้ผมช๊อคแล้วอึ้งไปหลายวินาที มานั่งนึกตาเสียไปตั้งแต่เรายังไม่เกิดจนตอนนี้เราอายุ31ปีแล้ว เราคิดในใจกับเหตุผลของผู้หญิงคนนี้ว่าทำไมถึงอยากให้นาฬิกาเดินต่อได้อีก เราเข้าใจแล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ให้เรารีบมาดูนาฬิกาเรือนนี้ เพราะนาฬิกาเรื่อนนี้มันสำคัญกับเธอมากถึงแม้คนรักของเธอจะได้ตายจากไปเป็นเวลาหลายสิบปีแต่เธอก็ไม่เคยลืมมันถึงแม้ตอนนี้เธอจะอายุเยอะแล้วจนความจำไม่ดีเหมือนตอนเป็นสาวๆแต่เธอก็ยังจำอดีตกับนาฬิกาเรือนนี้ได้ดี มันทำให้ผมเห็นความรักที่สวยงามความรักที่จริงใจและซื่อสัตย์ซึ่งในยุคสมัยนี้ไม่เคยได้เห็นกันง่ายๆ ผมยอมรับนะผมพิมพ์เรื่องนี้ให้ทุกคนได้อ่านไปน้ำตาไหลไป พอผมได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับนาฬิกาเรื่อนนี้ของยาย ผมก็เลยพยายามทำให้มันกลับมาเดินได้ แล้วสุดท้ายมันก็กลับมาเดินได้ดีอีกครั้ง ซึ่งผมมองในตาของยายผม ผมเห็นความดีใจและรอยยิ้มของเธอคนนี้ที่เห็นนาฬิกาเดินได้อีกครั้ง
ขอบคุณยายนะครับที่ทำให้รู้ถึงเรื่องราวความรักที่หญิงคนนึงที่มีให้กับชายคนนึงมาแสนนานตลอดเวลาเกือบ90ปี ทำให้ผมรู้สึกรักผู้หญิงคนนี้ขึ้นมามากกว่าเดิม....และขอบคุณทุกคนที่ได้สละเวลาอ่านเรื่องราวดีๆของผมด้วยนะครับ