กระเป๋าพวกนี้ หรือเสื้อผ้าอีกหลายๆแบรนด์ก็พวกคนขายกันเองทั้งจริงทั้งก๊อปนั่นแหละเอามาตีให้เป็นกระแส มันจะได้ขายได้
เพราะจะว่ากันไปตามจริง
"ประเทศไทยคนไทยไม่ได้ใช้ของเพราะว่ามันสวยหรือชอบ หรือใช้เพราะตัวเองไปเห็นแล้วชอบเอง แต่ที่ใช้คือชอบใช้ของเหมือนกันตามกัน จะได้คุยกันรู้เรื่อง"
กระเป๋าแฮรอดส์แฮแร็ดส์ลองไปถามคนอังกฤษสิมีคนรู้จักกี่คน เครื่องสำอางบางอย่างที่เกาหลีคนเกาหลียังไม่รู้จัก ใครปั่นกระแสล่ะถ้าไม่ใช่แม่ค้า

ญี่ปุ่น อังกฤษ เกาหลี อเมริกา เป็นประเทศที่มีของแบรนด์เป็นล้านๆอย่าง มีทั้งดีไซเนอร์ของประเทศเค้าเองและดีไซเนอร์ต่างประเทศ
คนส่วนใหญ่ของเค้าซื้อของก็ชอบเลือกของดีไซน์แปลกๆไม่เหมือนคนอื่น ไม่ค่อยมีใครมาใช้ของเหมือนกันทั้งประเทศแบบคนไทย
เอาง่ายๆกางเกงขาเดฟมีประเทศไหนใส่เดฟกันทั้งประเทศแบบไทยบ้าง ลูกเด็กเล้กแดงยันแก่หง่อมก็ต้องเดฟ มีที่ไหน
ไอ้กระเป๋าเบาเบาหนักๆอะไรนี่มันออกมานานแสนนาน คนในประเทศเค้าใช้จนเลิกใช้ไปแล้ว เลิกจนลืมเพราะมันนานจัด
แต่คนไทยที่เอามาขายก็ปั่นกระแส เพราะมันยังขายได้อยู่ ที่มันมีแบบใหม่ออกมา ก็เผลอๆคนไทยนั้นแหละที่ไปบอกให้เค้าคิดหรือผลิดเพิ่ม เพราะตัวเองยังขายได้
ขายคนไทยหรือไม่ขายคนไทยล่ะ ร้านISSEYที่ญี่ปุ่นต้องเขียนป้ายแปะเป็นภาษาไทยว่า "หมด"น่ะ แหม่ จะขนาดไหน

แล้วที่ฮาสุดๆคือร้านISSEYน่ะของเมนๆที่ขายในร้านคือเสื้อผ้า แต่คนไทยเดินเข้าไปแทบไม่มีใครสนใจ ซื้อเสื้อผ้า
ทุกคนพุ่งไป "เบา เบาค่ะ เบา เบา....... เบา เบา มีมั้ยคะ" คนขายคงงง พวกนี้เปงอัลลายยยย พอไม่มี เบา เบา ก็เดินออกตามกันไปเป็นพรวน เอิ่ม