เมื่อคืนผมได้ตัดสินใครคุยกับพ่อและแม่ของผมเรื่อง จะขอพ่อกับแม่แต่งงานกับแฟน คือผมเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้างดูแลกิจการเองทุกอย่างคนเดียว มีลูกน้องประมาณ 10 คน ภาระหนี้สินหลายล้าน ผมรับผิดชอบเองทั้งหมด ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยกายและใจที่ต้องทำงานอยู่โดยลำพัง ผมอยากจะให้แฟนมาอยู่ด้วยจะได้ช่วยกันทำงาน ซึ่งแฟนผมก็ไม่ขัดข้องอะไร ผมจึงตัดสินใจคุยกับพ่อและแม่เรื่องนี้เมื่อคืนที่ผ่านมา ซึ่งผลการสนทนาเป็นที่น่าพอใจมาก พ่อกับแม่ตกลงที่จะจัดการเรื่องของผมให้ แต่ขอเวลา 3-5 เดือน เพราะตอนนี้พี่ชายผมกำลังเปิดร้านวัสดุที่ต่างจังหวัด ยังมีภาระหลายอย่าง จึงยังไม่พร้อมในตอนนี้ ซึ่งผมก็โอเค แต่มีข้อแม้ว่า ผมจะต้องตั้งใจทำงานขึ้นมากกว่านี้ ไม่เหม่อลอย ซึ่งผมก็ยอมรับเพราะดูแลร้านคนเดียวมันก็เหนื่อยพอสมควร มีเรื่องให้ต้องคิดต้องทำเยอะแยะไปหมด และประเด็นสำคัญคือผมต้องไปเจอแฟนน้อยลงและโฟกัสเรื่องงานมากขึ้น คือเราอยู่ห่างกันครับประมาณ 120 กม. ซึ่งผมสามารถไปเจอแฟนได้เดือนละ 1 ครั้ง ครั้งละ 2-3 วันเท่านั้น ซึ่งผมก็ตกลงรับปากยอมรับ เพราะปัจจุบันเราก็เจอกันน้อยอยู่แล้ว คือแกอยากเห็นความตั้งใจจริงของเรา พ่อกับแม่จะได้มั่นใจว่าสามารถเป็นผู้นำครอบครัวได้ อีกอย่างเรื่องเงินสินสอด เรื่องแหวน หรือพิธี ผมจัดการเองกับแฟนได้ ไม่ได้ขอให้พ่อกับมาเป็นธุระเรื่องเงินในส่วนนี้ครับ

หลังจากนั้นผมได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แฟนฟัง แฟนก็เปลี่ยนไป ดูอึมครึม นิ่งๆ ซึ่งทำให้ผมงุนงง ไม่ค่อยพูดจาซักเท่าไร และไม่ร่าเริงเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะเราต้องห่างกันมากขึ้น แต่ผมก็ถามเค้าว่าคิดยังไง เค้าก็บอกว่าดีแล้ว ไม่มีอะไรต้องคิด ไม่ได้คาดหวังอะไรมากเพราะไม่อยากผิดหวัง ทำเอาผมงงกับท่าที แต่เรารักมากๆ เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องสงสัย แล้วแฟนผมก็บอกว่าขอเวลาอยู่เงียบๆ คิดทบทวน 2-3 วัน ผมก็บอกกับเธอว่า ถ้าพร้อมจะคุยเมื่อไรก็โทรศัพท์มานะ ผมจะรอโทรศัพท์ เพราะยังไม่อยากเค้นหรือบังคับให้เธอพูดอะไร อยากให้เวลาเธอซักนิด

ท่านคิดว่าผมทำถูกมั้ย และมีอะไรแนะนำผมบ้างครับ ค่อนข้างซีเรียสเลย