ถ้าคุณบังเอิญไปเจอคนที่เคยชอบ คนที่เคยคุยกัน สมัยเรียนม.ปลายในเฟส คุณจะแอดไปไหม?
คือตอนนี้เราเรียนมหาลัยอยู่คะ แล้วบังเอิญเล่นเฟสไปเจอคนที่เคยชอบ คนที่เคยคุยกันอยุ่สมัยเรียนม.ปลาย เราคิดมาสักพักละว่าจะเอายังไงดี แอดไปดีไหม หรือว่าจะปล่อยผ่านเลยไป คือเราจบกันแบบไม่ได้โกรธ ไม่ได้เคืองอะไรกันนะคะ มันเป็นเพราะเราห่างกัน ห่างกันนานมากไป จนเมื่อเจอกัน เราทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าพูดคุย ไม่กล้าทักทายกัน
เอาละเอียดๆเลยนะคะ เรื่องมีอยุ่ว่า เรา2คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้น คือม.3 เราอยุ่ห้องเดียวกัน แต่ตอนนั้นคือไม่อะไร ก่คือเพื่อนผู้ชายคนนึงในห้องเท่านั้น แทบจะไม่ได้คุยกันเลยก่ว่าได้ พอขึ้นม.4มา เรากับเขาก่ดันมาอยุ่ห้องเดียวกันอีก ด้วยความที่ว่าเคยอยุ่ห้องเดียวกันมาก่อน ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเราเริ่มรู้สึกแล้วว่าเราชอบเขา แต่เราไม่รู้ว่าเขาจะคิดเหมือนเราไหม จนวันนึงเราจำได่ว่าสมัยตอนที่เฟสเริ่มฮิตแรกๆ เขาเพิ่งสมัครเฟสและแอดเรามา นั้นยิ่งทำให้เราคุยกันมากขึ้น จำได้ว่าเวลาเลิกเรียนกลับมานี่คือต้องออนเฟสรออย่างเดียว เราคุยกันทุกวันๆ พอนานๆไปจำได้ว่าเทอมสองของม.4 เราเริ่มคิดมาก คิดไปเรื่อย ด้วยนิสัยของผู้ญ. คือเรารู้สึกว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับเรา เขาไม่คิดที่จะขอเราเป็นเเฟน ด้วยอารมนั้น เรารู้สึกนอยๆ เริ่มอยากที่จะตัดใจ เพราะเรากลัวว่าเราจะรักเขาไปมากกว่านี้ เราก่เริ่มๆห่างออกมา จากที่เมื่อก่อนเวลาออนเฟส ถ้าเราเห็นเขาออน เราก่จะทักไปอะไรอย่างงี้ แต่หลังจากที่เราตัดสินใจที่จะห่าง เราก่จะไม่ทักไปก่อน เขาทักมาเราก่จะถามคำตอบคำ แล้วก่ชิ่งบอกว่าไปนอนก่อน จนเรารู้ว่าเขาก่ต้องรู้สึกว่าเราแปลกๆ ปต่ถ้าถามเราว่าเรายังชอบเขาอยุ่ไหม บอกเลยว่ามาก ไม่ได้น้อยลง แล้วยิ่งอยุ่ห้องเดียวกันอีก แต่ในใจก่พยายามที่จะคิดตลอดว่าพอนะๆ ถ้าเขาไม่ได้อะไรกับเราละ จนบางทีก่นอยๆไปปรึกษาเพื่อน แต่เวลาอยุ่รร.เราก่ปกตินะ นิ่งๆ ไม่อะไรกับเขามาก ต่างคนต่างมอง เหมือนประมานแอบมองกันไปกันมา พอวันเกิดเรา เราจำได้ว่าเราอะนั่งโต๊ะข้างหน้าเขา เราก่คิดว่าเออเขาคงไม่ได้สนใจอะไรกับวันเกิดเราหรอก พอพักเที่ยงเราจำได้เลยว่าพอเรากินข้าวเส็ดแล้วขึ้นห้อง เขาก่นั่งเล่นกีต้ากับเพื่อนอยู่ เรากับเพื่อนก่เดินเขาไปนั่งที่ของเรา เขาก่พูดประมานว่า เอ่าวันนี้วันเกิดนิ่ มาๆกุร้องเพลงให้ฟัง แล้วเขาก่ร้องเพลงพรหมลิขิต-บิกแอสให้เรา เขินสิคะตอนนั้น จะตัดใจก่ตัดไม่ได้ มันยิ่งทำให้เราสับสนไปอีกว่า
ยังไงกะกูกันแน่วะ ชอบไม่ชอบ แล้วพอจะจบม.4 อยุ่ๆเขาก่เดินมาบอกเราว่า ๆ ฟังเพลงนี้นะ เพราะมาก ฟังไว้กุชอบ (เพลงวัย-คอกเทล) ไอ่เราก่อะไรของมันวะ เออๆเพราะๆ ดี แต่เพลงประมานว่าคนที่ต้องทิ้งกันไปอะไรประมานนี้ก่ไม่ได้อะไร พอจบม.4 ไอ่เราก่ตื่นเต้นว่าม.5 จะได้อยุ่ห้องเดียวกันอีกไหมน่าาา คือสรุปเราตัดใจจากเขาไม่ได้คะ ในใจลึกๆมันยังคิดที่อยากจะคุย อยากจะเห็นเขาตลอด พอเปิดเทอมม.5 สรุปว่าอยุ่กันคนละห้อง แค่คืดในใจไม่เป็นไรวะ ห้องติดกันต้องเจอกันมั้งแหละ เปิดเทอมผ่านไป1อาทิตย์ อ่าวยังไม่มาเรียนเราก่คิดว่าอ่อเพิ่งเปิดเทอม อาจจะไปเที่ยวยังไม่กลับมา ผ่านไปเกือบเดือนก่ยังไม่มาเรียน สรุปคือเขาดรอปเรียนไว้เพื่อที่จะเตรียมตัวไปสอบทหารอะไรสักอย่าง โดยที่เขาไม่บอกใครเลย เเม้กระทั่งเพื่อนสนิท เราหรอเศร้า เครียด โกรธ ทุกอารมณ์มาหมด ทำไมจะไปตั้งนานไม่คิดจะบอกอะไรเราเลย จะทักเฟสไปสรุปคือเขาปิดเฟส เพื่อนสนิทเขาโทรไปหา ก่บอกว่าเขาตั้งใจที่จะอ่านนส.ไม่อยากเล่นนู่นเล่นนี้ เอาเถอะจ้าาา กะกูก่ไม่อยากคุยใช่ไหม!!!! รู้ตัวคะ 5555 ตอนนั้นก่เลยคิดว่าต้องตัดใจให้ได้แน่ๆ เราก่เลยปิดเฟสเหมือนกัน ไม่อยากที่จะกลับไปคิดเรื่องเก่าๆ เฮ้ยยยย ได้ผลพอเวลาผ่านไป ไม่เจอเขาเราก่คืดว่า เห้ยก่อยุ่ได้นี่หว่า เราก่คุยๆกะเพื่อนม.5คนนึงอยู่ (พอก่อนนะคะ เด่วจะมาเล่าต่อตอนเขากลับมา ยาวหน่อยนะเราอยากเล่าแสดงให้เห็นว่าทำไมต้องคร่ำครวญถึงเขาอะไรขนาดนั้น)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ยาวหน่อยนะ เรากับเขารู้จักกันมานาน
เจอคนที่เคยคุยกันสมัยเรียนในเฟส ควรแอดไปดีไหม
คือตอนนี้เราเรียนมหาลัยอยู่คะ แล้วบังเอิญเล่นเฟสไปเจอคนที่เคยชอบ คนที่เคยคุยกันอยุ่สมัยเรียนม.ปลาย เราคิดมาสักพักละว่าจะเอายังไงดี แอดไปดีไหม หรือว่าจะปล่อยผ่านเลยไป คือเราจบกันแบบไม่ได้โกรธ ไม่ได้เคืองอะไรกันนะคะ มันเป็นเพราะเราห่างกัน ห่างกันนานมากไป จนเมื่อเจอกัน เราทั้งคู่ทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าพูดคุย ไม่กล้าทักทายกัน
เอาละเอียดๆเลยนะคะ เรื่องมีอยุ่ว่า เรา2คนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้น คือม.3 เราอยุ่ห้องเดียวกัน แต่ตอนนั้นคือไม่อะไร ก่คือเพื่อนผู้ชายคนนึงในห้องเท่านั้น แทบจะไม่ได้คุยกันเลยก่ว่าได้ พอขึ้นม.4มา เรากับเขาก่ดันมาอยุ่ห้องเดียวกันอีก ด้วยความที่ว่าเคยอยุ่ห้องเดียวกันมาก่อน ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเราเริ่มรู้สึกแล้วว่าเราชอบเขา แต่เราไม่รู้ว่าเขาจะคิดเหมือนเราไหม จนวันนึงเราจำได่ว่าสมัยตอนที่เฟสเริ่มฮิตแรกๆ เขาเพิ่งสมัครเฟสและแอดเรามา นั้นยิ่งทำให้เราคุยกันมากขึ้น จำได้ว่าเวลาเลิกเรียนกลับมานี่คือต้องออนเฟสรออย่างเดียว เราคุยกันทุกวันๆ พอนานๆไปจำได้ว่าเทอมสองของม.4 เราเริ่มคิดมาก คิดไปเรื่อย ด้วยนิสัยของผู้ญ. คือเรารู้สึกว่าเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับเรา เขาไม่คิดที่จะขอเราเป็นเเฟน ด้วยอารมนั้น เรารู้สึกนอยๆ เริ่มอยากที่จะตัดใจ เพราะเรากลัวว่าเราจะรักเขาไปมากกว่านี้ เราก่เริ่มๆห่างออกมา จากที่เมื่อก่อนเวลาออนเฟส ถ้าเราเห็นเขาออน เราก่จะทักไปอะไรอย่างงี้ แต่หลังจากที่เราตัดสินใจที่จะห่าง เราก่จะไม่ทักไปก่อน เขาทักมาเราก่จะถามคำตอบคำ แล้วก่ชิ่งบอกว่าไปนอนก่อน จนเรารู้ว่าเขาก่ต้องรู้สึกว่าเราแปลกๆ ปต่ถ้าถามเราว่าเรายังชอบเขาอยุ่ไหม บอกเลยว่ามาก ไม่ได้น้อยลง แล้วยิ่งอยุ่ห้องเดียวกันอีก แต่ในใจก่พยายามที่จะคิดตลอดว่าพอนะๆ ถ้าเขาไม่ได้อะไรกับเราละ จนบางทีก่นอยๆไปปรึกษาเพื่อน แต่เวลาอยุ่รร.เราก่ปกตินะ นิ่งๆ ไม่อะไรกับเขามาก ต่างคนต่างมอง เหมือนประมานแอบมองกันไปกันมา พอวันเกิดเรา เราจำได้ว่าเราอะนั่งโต๊ะข้างหน้าเขา เราก่คิดว่าเออเขาคงไม่ได้สนใจอะไรกับวันเกิดเราหรอก พอพักเที่ยงเราจำได้เลยว่าพอเรากินข้าวเส็ดแล้วขึ้นห้อง เขาก่นั่งเล่นกีต้ากับเพื่อนอยู่ เรากับเพื่อนก่เดินเขาไปนั่งที่ของเรา เขาก่พูดประมานว่า เอ่าวันนี้วันเกิดนิ่ มาๆกุร้องเพลงให้ฟัง แล้วเขาก่ร้องเพลงพรหมลิขิต-บิกแอสให้เรา เขินสิคะตอนนั้น จะตัดใจก่ตัดไม่ได้ มันยิ่งทำให้เราสับสนไปอีกว่ายังไงกะกูกันแน่วะ ชอบไม่ชอบ แล้วพอจะจบม.4 อยุ่ๆเขาก่เดินมาบอกเราว่า ๆ ฟังเพลงนี้นะ เพราะมาก ฟังไว้กุชอบ (เพลงวัย-คอกเทล) ไอ่เราก่อะไรของมันวะ เออๆเพราะๆ ดี แต่เพลงประมานว่าคนที่ต้องทิ้งกันไปอะไรประมานนี้ก่ไม่ได้อะไร พอจบม.4 ไอ่เราก่ตื่นเต้นว่าม.5 จะได้อยุ่ห้องเดียวกันอีกไหมน่าาา คือสรุปเราตัดใจจากเขาไม่ได้คะ ในใจลึกๆมันยังคิดที่อยากจะคุย อยากจะเห็นเขาตลอด พอเปิดเทอมม.5 สรุปว่าอยุ่กันคนละห้อง แค่คืดในใจไม่เป็นไรวะ ห้องติดกันต้องเจอกันมั้งแหละ เปิดเทอมผ่านไป1อาทิตย์ อ่าวยังไม่มาเรียนเราก่คิดว่าอ่อเพิ่งเปิดเทอม อาจจะไปเที่ยวยังไม่กลับมา ผ่านไปเกือบเดือนก่ยังไม่มาเรียน สรุปคือเขาดรอปเรียนไว้เพื่อที่จะเตรียมตัวไปสอบทหารอะไรสักอย่าง โดยที่เขาไม่บอกใครเลย เเม้กระทั่งเพื่อนสนิท เราหรอเศร้า เครียด โกรธ ทุกอารมณ์มาหมด ทำไมจะไปตั้งนานไม่คิดจะบอกอะไรเราเลย จะทักเฟสไปสรุปคือเขาปิดเฟส เพื่อนสนิทเขาโทรไปหา ก่บอกว่าเขาตั้งใจที่จะอ่านนส.ไม่อยากเล่นนู่นเล่นนี้ เอาเถอะจ้าาา กะกูก่ไม่อยากคุยใช่ไหม!!!! รู้ตัวคะ 5555 ตอนนั้นก่เลยคิดว่าต้องตัดใจให้ได้แน่ๆ เราก่เลยปิดเฟสเหมือนกัน ไม่อยากที่จะกลับไปคิดเรื่องเก่าๆ เฮ้ยยยย ได้ผลพอเวลาผ่านไป ไม่เจอเขาเราก่คืดว่า เห้ยก่อยุ่ได้นี่หว่า เราก่คุยๆกะเพื่อนม.5คนนึงอยู่ (พอก่อนนะคะ เด่วจะมาเล่าต่อตอนเขากลับมา ยาวหน่อยนะเราอยากเล่าแสดงให้เห็นว่าทำไมต้องคร่ำครวญถึงเขาอะไรขนาดนั้น)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้