คือตอนนี้ผมอยู่ม.6แล้วนะครับ ผมเคยขอไปตั้งนานแล้ว จนเมื่อช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา(ม.5) เพื่อนในห้องหลายคน ได้ของคอมหรือรถ ก็ตามแต่พ่อแม่จะซื้อให้ ส่วนผมก็โทรไปถามแม่ว่าจะได้เมื่อไหร่ ลืมบอกไปครับ ครอบครัวผมพ่อแม่เลิกกัน ผมเลยอยู่กับย่าตั้งแต่ป.1 เลยอยู่กับย่ามาตั้งแต่เด็กๆ เเล้วผมก็ถามทั้งพ่อและแม่ คือทางพ่อผมหลังจากเลิกกับแม่ ก็ไปมีครอบครัวใหม่ที่กรุงเทพ ส่วนแม่ผมก็สอบติดครูตั้งแต่ผมอยู่ม.2 ได้ที่จว.ปทุม
แต่ว่าช่วงปิดเทอม ก็มีมาเยี่ยมกันบ้างครับ เอาง่ายๆครับ ไม่เคยได้อะไรจากพ่อและแม่เลยครับ
ตอนเด็กถ้าอยากได้อะไร ย่าจะเป็นคนซื้อให้ถ้าของไม่ได้แพงมาก
แล้วเรื่องส่งเสียหรือค่าเลี้ยงดู ไม่เคยส่งมาเลยครับ นอกจากว่าช่วงนั้น ผมจะเป็นคนโทรไปบอก ว่าต้องจ่ายค่าเทอม หรืออะไรประมานนี้ อาจจะมีส่งมาบ้าง ย่าก็ขายของมาตั้งแต่ผมจำความได้
แต่ด้วยความที่อยากได้คอมเป็นทุนเดิมอยุ่แล้ว
ช่วงปีใหม่เพื่อนมาได้อีก ทำให้ผมคิดว่า เราก็เคยขอไปแล้ว เลยลองโทรดู คือทางพ่อเหมือนแค่ทำงานแล้วใช้ไปวันต่อวันเท่านั้น แถมมีลูกใหม่แล้วด้วย เลยทำให้ตัดสินใจ ขอทางแม่ดูครับ แม่บอกว่ารอหน่อยจนถึงช่วงก่อนปิดเทอม ผมก็โทรไป แม่ก็ไม่ค่อยร้บ จนพอได้คุยกันก็ขอว่า ขอก่อนวันเกิดได้มั้ย ผมเกิด 15เม.ย ก็ช่วงปิดเทอมนี่แหละครับ แม่บอกรอธุระของแม่เสร็จก่อนค่อยว่ากัน ไอ่เราก็รอไปจนเปิดเทอม จนเมื่อช่วงเปิดเทอมอาทิตแรก เพื่อนที่เคยอยุ่ห้องเดียวกันเขา
บอกว่าพ่อออกรถให้ใหม่ รุ่นอะไรผมไม่แน่ใจ ราคาประมาน 8-9หมื่น ก็เลยถามเพื่อนว่าทำไมถึงพ่อถึงออกให้ เพื่อนก็บอกว่า เห็นเกรดกูดีมั้งเลยออกให้ พอลองย้อนดูตัวเอง เกรดเราก็ไม่ได้แย่อยุ่ช่วงประมาน 2ปลายๆถึง3ต้นๆ มาตลอด
ก็เลยลองโทรไปต่อรองกับแม่ดู แม่ก็แค่บอกยังไม่ว่าง จนผมเก็บตรงได้ ประมาน6000 บาทก็เอาไปซื้อ ทรศ.ใหม่ แล่วให้ย่าช่วยออกปรมาน1500
แล้วเครื่องเก่าก็เอาไปให้น้อง เพราะน้องทรศ.พังแล้ว จนตอนนี้ผมไม่เหลือเงินเก็บเลยครับ จะให้มานั่งเก็บตอนนี้มันก็ไม่ไหวแล้ว ได้เงินไปรร.วันละ150 อย่าพึ่งตกใจนะครับ บ้านผมอยู่อ.เมือง แต่ว่าค่อนข้างห่างจากตัวเมือง เลยทำให้แค่ค่าเดินทางไปกลับ ก็50แล้ว เลยทำให้ตัดสินใจ เก็บวันละ100บาท อดเอา แต่พอมานั่งคิดๆดู บางคนทำตัวไม่ได้ดีเกรดแย่ๆ หนีเรียน ติดยา แต่บางทีถึงวันเกิดพ่อแม่เขาก็ซื้อให้ ในทางกลับกัน บางคน ย้ำนะครับว่าบางคน ที่พ่อแม่แยกทางกัน เลิกกัน ต้องอยู่กับย่า หรือตายาย อาจจะมีปัญหา เพราะตายายก็แก่แล้ว ตามไม่ทันพวกวัยรุ่น
แต่ผมคิดได้แต่เด็กว่า มันไม่ควร เลยทำตัวดีมาตลอด ไม่เที่ยว อาจมีหนีบ้างแต่ก็ไม่เคยให้ตัวเองเสียการเรียน แล้วเวลา ตอนเย็นก็ต้องไปซื้อ กับข้าวเองทุกวันโดยใช้รถของอา เพราะตอนเด็กย่ายังมีทำกับข้าวให้กินบ้างแต่ตอนนี้ ย่าแกปวดหัวเข่า ยืนนานไม่ค่อยได้ ถ้าวันไหนที่รร.มีงานหรือทำให้กลับช้า ย่าก็รอแต่ผมนี่แหละ เลยมันยิ่งทำให้คิด ว่าทำแบบนี้แถบทุกวัน ไม่เที่ยว ไม่เกเร ไม่ติดยา
แต่ไม่เห็นเคยได้อะไรกับเขาเลย ก็เลยลองถามเพื่อนดูว่า ขอกันยังไง ส่วนใหญ่ก็ขอเฉยๆ เพราะนานๆที จะขออะไร แต่ตัวผม ที่ทำดีมาตลอด กลับไม่เห็นเคยได้อะไร ทรศ.สมัยก่อนก็ของพวกญาติๆ ที่เขาจะเปลี่ยนใหม่แล้ว ก็ไปขอเขามา
แต่คอมนี่ผมอยากได้จริงๆไม่เคยมีเป็นของตัวเอง
ไม่ต้องมาบอกนะว่าร้านเกมก็มี คือเวลาจะออกจากบ้านไป ในอ.เมืองก็จริง แต่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร เวลาจะออกไปข้างนอกก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ พอเวลายิ่งขอไปเท่าไหร่ ก็เหมือน ไม่มีวันจะได้เลยครับ พออ่านมาถึงตรงนี้บางคนอาจคิดว่า ม.6แล้วนิ คิดเรื่องเรียนต่อดีกว่ามั้ย ใช่ครับ ในหัวผมตอนนี้มันโล่งเลยครับ
คิดไรไม่ออก เลยนอกจากเรื่องนี้ ล่าสุดเลยคุยกับแม่ไป ว่าทั้งชีวิต ไม่เคยได้อะไร ตอนนี้ขอแค่คอมพอเลยครับ จะไม่ขออะไรเลย แม่แค่สวนมาว่าอะไรที่ไม่จำเป็น แม่ก็จะตัดไปก่อน ตอนนั้นเหมือนอารมผมขึ้น เลยก็วางสายไปแล้วยังไม่ได้โทรไปอีกเลย จนคิดว่าจะตัดใจดีมั้ย เรื่องนี้ พอมาถึงจุดนี้เลยอยากถามว่า มีวิธีอะไรดีๆ ช่วยผมได้มั้ยครับตอนนี้ สำหรับใครที่อ่านมาจนจบ ก็ขอบคุณนะครับ ที่รับฟังเรื่องราวของผม