สวัสดีคะก่อนอื่นเรยเราขอบอกก่อนนะว่าคนที่มีพ่อแม่ครบหรือยังมีชีวิตควรจารักแระดุแลท่านให้มากเท่าที่จะทำได้เด่วจาเสียใจแบบเราที่เปงอยุทุกวันนี้
เราเปงคนดื้อหัวแข็งอารมรุ่นแรงใช่อารมเปงใหญ่เอาแต่ใจ เราเรยทะเลาะกะพ่อแม่บ่อยๆ มีอยุวันนึงเราทะเลาะกะพ่อถึงขั้นตัดพ่อตัดลุกกันเราไม่คุยกะพ่อมาเปงเดือนๆหลายเดือนไม่กลับบ้านถึงกลับบ้านก้อไม่เข้าไปหาพ่อสักครั้ง เราเรียนจบป.ตรี แระกำลังจารับปริญญาเรยต้องใช้เงินเพื่อจ่ายค่าต่างๆ แต่โชคดีที่อาเราอยุเมืองนอกส่งมาให้เรากะลุกพี่ลุกน้องเราคนละหมื่นเปงรางวัลที่เรียนจบเราใช้จ่ายทุกอย่างไม่เคยขอพ่อสักบาท ก่อนถึงวันซ้อมรับปรรินยาเราได้ไปเดินเท่วที่ประตุน้ำเราเดินมาเจอเสื้อเชิ้ทลานสกอตสีน้ำตาลลายฟ้ารุ้สึกชอบเรยซื้อมาให้พ่อ เราไม่ได้คุยกะพ่อมานานแต่ก่อยังคิดถึงตลอดเวลาซื้อของอะไรก้อจาซื้อให้ตลอดมีของแม่ก้อต้องมีของพ่อ พอกลับมาบ้านเราก้อเตรียมตัวกับเพื่อเดินทางไปนครสวรรค์เพื่อไปซ้อมรับปรินยาสองวัน วันแรกญาติที่บ้านไม่มีใครมาเพราะว่าติดงานก้อไม่ได้ว่าอะไร วันที่สองพี่สาวมาจากกทมกันหลายคนพาไปเลี้ยงฉลองแม่ก้อมาแต่ไม่มีพ่อมา เราก้อเรยถามแม่ว่าพ่อไม่มาด้วยอ่ะ แม่บอกพ่อเมิงเค้าไม่มาบอกแร้วมันเงียบ เราก้อเรยเฉยๆๆไม่ได้คิดอะไรเพราะยังมีวันรับจิงอิกวันเด่วพ่อก้อไปเราคิดแบบนั้น พอกลับมาถึงบ้านก้อเก็บของเพื่อเตรียมเดินทางไปเชียงใหม่ในเยนวันนั้นก้อนั่งกินข้าวแร้วก้อคุยกันว่าจามีใครไปบ้างแระจาเอารถไปกี่คัน ก้อสรุปว่ามีใครไปบ้างแต่ไม่มีพ่อเราไป ลุงโทรไปชวนพ่อแต่พ่อกลับบ้านว่าไม่ไปแระเงียบเฉยไม่พุดอะไรสักคำ เด่วความที่เราอารมร้อนเรยโทรไปหาพ่อแระบอกว่า พ่อจาไม่ไปใช่มะกว่าหนุจาเรียนจบพ่อจาไม่ไปรับปรินยาหนุเรยครั้งหนึ่งในชีวิตพ่อจาไม่ไปเรยใช่มะ เออ ไม่ไปก้อไม่ไป เราเรยวางสาย พวกป้าเราย่าเราก้อว่าเราบอกทำไมคุยกะพ่อแบบนั้นถ้าไม่มีพ่อเมิงเมิงจาลำบากจำคำย่าไว้ เราก้อเงียบเดินเข้าห้องด้วนความโมโหเพราะพ่อแม่คนอื่นเค้าไปกันหมดแต่พ่อเราไม่ไป เราเรยน้อยใจสักพักแม่ก้อโทรมาบอกว่าพ่อเมิงเค้าไปแต่พุดไปงันแระ กุเหงมันซักเสื้อไว้แร้ว เราก้อดีใจนอนหลับตื่นมาตอนเช้าทุกคนก้อออกมาเพื่อไปเชียงในวันที่17/05/56 เวลาประมาน07.00น. ออกเดินทางแระก้อไปนัดเจอกันอิกที่เชียงใหม่ทีเด่ว เราก้อไปถ่ายรุปรวมญาติถ่ายกะป้าลุงแม่แต่พ่อไม่ยอมถ่ายด้วย ป้าก้อเรยบอกถ่ายรุปกะลุกเมิงหน่อยเอาเกบไว้เปงที่ระลึก พ่อก้อเรยถ่าย แระมันจามีช่างถ่ายรุปที่ว่าถ่ายละได้รุปเรยเราเรยไปเรียกให้เค้ามาถ่ายให้แต่พ่อไม่ยอมถ่ายด้วยบอกว่าเด่วเอารุปในมือถือไปล้างตัดต่อเอา เราโมโหเรยบอกเด่วหนุจ่ายตังเองพ่อถ่ายก้อพ่อ เราถ่ายรุปกะพ่อแระแม่ก้อรอรับรุปเราก้อให้แม่ถือกลับบ้าน เราเดินไปส่งพ่อกะแม่ที่รถเราเดินตามหลังพ่อเหงหลังพ่อคิดในใจ #ยากจาบอกพ่อว่าขอบคุงที่ส่งเสียจนหนุเรียนจบยากจากราบเท้าแต่ก้อได้แค่คิด# แม่เดินตามหลังมาก้อเรยถามว่าแม่กินข้าวมายัง แม่บอกยัง กุมีตังกันที่ไหนมีมาแค่700 เองเราคิดในใจเราไม่เคยรุ้เรยว่าพ่อกะแม่จามีตังมารึป่าวคิดแค่ว่าให้เค้ามา เราเรยซื้อข้าวให้กับกาแฟให้พ่อ แระก้อให้ตังแม่ติดตัวไปพันนึง หลังจากรับปริญญาเสดเราก้อได้ไปทำงานในโรงเรียนพิจิตรปัญญานุกุลเปงโรงเรียนเดกพิการทำได้แค่อาทิดกว่าๆเพราะเราเพื่อรับปริญาเสดวันที่ 18/05/56 ได้งานทำวันที่ 29/05/56 เราทำงานไปได้อาทิดกว่าๆก้อวันแม่พอดีตั้งใจว่าถ้าได้เงินเดือนเดือนแรกจาให้พ่อกะแม่คนละ500เพราะเราได้เงินเดือนแค่5700ตอนนั้น วันที่ 11/06/56 เปงวันเสาเราก้อเข้าไปในบ้านพ่อปลุกตะไคร้ดายย่าอะไรไปเรื่อยส่วนพ่อก้อตัดไผ่มาเพื่อจาปลุกในสวนตอนที่พ่อไปตัดไผ่ในสวนมันมีตนมาจับปลาในล่องน้ำที่ย้านพ่อเรยไปเอาปลาที่มันมาติดค่องเอามาขังไว้ในกล่องที่บ้าน เราก้อเรยบอกว่าเอาไปปล่อยเหอะมันบาป ได้มาประมาน8-9 ตัว พ่อบอกจาเอามาทอดกินตอนเยน พอตกเยนวันนั้นเราขับรถผ่านที่บ้านเหงพ่อนั่งกินเหล้าอยุใต้ถุนบ้านไม่มีหัว ก้อหันไปมองอิกทีก้อปกตอหรือว่าเราตาฝาดก้อไม่ได้เอะใจอะไร แต่ก่อหน้านี้เกิดเหตุการที่เราก้อไม่ได้คาดคิดอะไรนะ เราฝันว่าฟันกร้ามล่างเราหลุดก้อเรยเราให้ที่บ้านฟังเค้าก้อบอกว่าไม่พ่อก้อแม่เมิงจาตาย เราก้อเรยไม่ได้คิดอะไรก้อทำบุญปกติ แต่ก่อนหน้าที่จาเกิดเหตุการในวันที่12/06/56 พ่อเราออกมาหาเราที่หน้าบ้านทุกวันกินเหล้าเปิดเพลงแหล่พระคุณพ่อพระคุณแม่ให้ย่าเราฟัง ย่าเราก้อฟังฟังไปด่าไป จนคืนวันที่ 12/06/56 เวลาประมานทุ่มเศษป้าเราให้เราโทรหาพ่อให้ถามว่ากลับบ้านรึยัง แต่เราบอกว่าไม่ทอเด่วเค้าก้อกลับเองแระเค้าทำพิธีอยุ แต่เมื่อตอนประมานบ่ายๆพ่อเอาตังมาให้น้องเรา400แร้วก้อพระที่พ่อใส่คออยุเพราะน้องเราขอพ่อเรยให้ แระสิ่งที่ไม่คาดคิดในชีวิตก้อเกิดขึ้นเวลาประมานสองทุ่มเศษ พี่เขยเราชวนเราไปส่งของในเมือง ระหว่างขับรถไปโทรศัพเราก้อดังขึ้นมาเราเรยให้พี่เขยเรารับเพราะว่าเปงเมียแก่ ฟังไม่ค่อยรุ้เรื่องเท่าไรรุ้แต่ว่ามีคนเโดนรถชนตอนนี้อยุรพให้รีบไปด่วน เราก้อเรยถามว่าใคร พี่เขยเราบอกว่าน้าพรโดนรถชนเราก้อไม่ได้ตกใจอะไรเพราะรุ้ว่าพ่อโดนก้อเปงนิสเด่วตลอด คงไม่เปงไรมากหรอก พี่เขยตะคอกเราบอกว่าไม่เปงบ้าอะไรอาการ50/50 ตกนี้ เราเงียบมือสั่นใจสั่นทำอะไรไม่ถุก ได้แต่เงียบ ขับรถวนหาทุกรพแต่ไม่เจอก้อเรยทอถามว่าตอนนี้พ่ออยุไหนทำไมไม่มีมาสักที พี่สาวบอกว่ากำลังมา เราชื่อรอแทบจาเปงรม พวกที่ทำงานพ่อบบอกให้เราเข้มแข็งเพราะอาการพ่อหนักมาก ทำใจนะ แมาเรานิร้องไห้หนักเปงรมแร้วเปงรมอิก เราทำได้แต่ตั้งสติพอเหงพ่อก้อรีบไปติดต่อบัตรคิดในใจภาวนาขอให้พ่อปลอดภัยอย่าเพิ่งเปงอะไรเรียกแต่ชื่อพ่ออย่างเด่ว พอเราทำเรื่องเสดเหงพยาบาลปั้มหัวใจพ่อ ชีพจรพ่อเต้นอ่อนลงทุกที คือถ้าเอาเครื่องช่วงหายใจออกก้อคือไม่รอด แต่คือเราเหงเรามันคงทรมานมากและพ่อก้อคงเจบที่โดนปั้มหัวใจแบบนั้นแระพ่อก้อไม่หลับตานะ ยังลืมตาอยุ เราก้อเรยบอกให้เคยพอไม่ต้องปั้มแร้ว เราสงสารพ่อถ้าพ่อจาไปก้อขอให้ไปแบบไม่ต้องเจบปวด น้ำตาเราไหลออกมาแต่เหงแม่กอดพ่อแระพุดว่าหลับให้สบายนะพ่อไม่ต้องหวงลุกแม่จาดุแลลุกเองนอนนะพ่อนะเหนื่อยมามากแร้ว แร้วแม่ก้อเอามือปิดตาพ่อเราได้แต่กราบเท้าพ่อ กราบเท้าในวันที่พ่อไม่รับรุ้แร้วว่าเราก้มกราบเท้าท่าน กอดท่าน ในวันที่พ่อเกิดอุบัติเหตุพ่อใส่เสื้อที่เราซื้อให้ในวันรับปริญญาแม่บอกว่าพ่อเมิงใส่วันเว้นวัน เสื้อมันขาดไม่เหลือเรย ชุดที่พ่อใส่ในวันรับปริญญาเราไม่คิดว่าจาเปงชุดในวันที่พ่อเสีย เราให้แม่กลับไปเอาชุดซาฟารีสีขาวพร้อมยศตำแหน่งพ่อเอามาให้ครบแระใส่ให้ท่าน เชื่อไหมว่าเราไม่เคยเหงพ่อใส่ชุดซาฟารีสีขาวเรยเหงแต่ชุดสีกากีน้ำตาล เราเหงเราพุดในใจว่าพ่อกุทำไมหล่อจังว่ะ หล่อมากพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเพราะเราต้องเข้มแข็ง หลังจากกลับจากรพเราก้ออาบน้ำแต่งตัวแร้วเราก้อคุยโทรสับกับแฟนเรา เราพุดแค่ว่าไม่จิงพ่อยังไม่ตายพ่อยังอยุพ่อยังมากินข้าวกะเราอยุเรย เมื่อวานเรายังอยุกะพ่ออยุเรย ในสมองเราคิดอะไรไปต่างๆว่าพ่อยังไม่ตาย เราเริ่มหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกเหนื่อยหอบ เราเรียกพี่ชายเราว่าขอยากพ้นหน่อยมันถามว่าเมิงเปงไรเราเรยบอกเราหายใจไม่ออก มันเรยเรียกแม่มันให้มาดุแลเรา ป้าเราตบหน้าเราให้เราตื่นเราร้องไห้มือกำมัดแน่นปากเราเขียวเพราะเราหายใจไม่ออก ป้าเรยพาไปส่งรพ พยาบาลฉีดยานอนหลับให้เพราะเราร้องไห้ไม่หยุดเรียกแต่พ่อ พ่อยังไม่ตายพ่อยังอยุ พยาบาลก้อดีนะปลอบเรา บอกให้เราร้องออกมาให้พอ เราก้ออยุกะความเปงจิงเราต้องเข้มแข็งเรายังมีแต่ พุดไปเรื่อยๆจนเราหลับ พอกลับมาบ้านน้องเราอุ้มเราลงรถมาให้เค้าย่า เราร้องเรียกพ่อ เราถามพ่อเจ็บไหม กลับบ้านเรานะ เรามีความรุ้สึกแค่พ่อพุดว่า พ่อขอโทษที่ทำเสื้อขาด เราบอกไม่เปงไรพ่อ เด่วซื้อใหม่ กลับบ้านเรานะพ่อ พ่อเจ็บไม กลับบ้านเรานะพ่อนะ และพ่อก้อเรยหันหลังไป เราถามว่าจาไปไหนกลับบ้านเราเหอะ พ่อบอกว่าจาไปเทศบาล แร้วพ่อก้อหายไปเราร้องเรียกให้พ่อกลับบ้าน เราได้ยินย่าเราร้องไห้ป้าเราเรียกเราน้องเราตบหน้าให้เราตื่นมีสติ ย่าเราไปจุดธุปบอกพ่อให้อย่ามากวนเราให้เราหลับ ย่าเหงเราแร้วสงสารเรามาก เราตื่นเช้ามามีสร้อยพระอยุที่คอเราเต้มไปหมด ประมานหกโมงเช้าเราได้ยินเสียงคนมาที่บ้านแระก้อแม่มาบอกกะเราว่าจาไปรับพ่อกลับบ้านแต่ป้าบอกว่าไม่ต้องปลุกมันให้มันนอน เราได้ยินเรยตื่นลุกออกมา เราเหงแม่เราก้อร้องไห้แร้วเราก้อรุ้สึกหอบเหนื่อยแน่นน่าอกหายใจไม่ออก ร้องไห้เรียกพ่อ เหงพ่อใส่ชุดสีขาวมายืนอยุตรงข้างบอกเราเรียกพ่อกลับมาบ้าน เข้ามาในบ้านสิ ป้าย่าเราถามว่าพ่อเมิงอยุตรงไหน เราก้อเรยชี้ให้ดุว่ายืนอยุตรงนี้ แต่เราร้องไห้อยุนะแร้วก้อเรียกพ่อ เรารุ้ทุกอย่างแต่ลืมตาไม่ขึ้นแถมหายใจไม่ออก พอนอนไปได้สักพัก้อรุ้สึกตัวตั้งสติ อาบน้ำ แระมานั่งอยุที่หน้าบ้านแต่ก้อยังทำใจไม่ได้อยุดี ร้องไห้ออกมาอิกรอบแระก้อชอตไปเปงครั้งที่สามและก้อพุดว่า พ่อยังไม่ได้กลับบ้าน พ่อยังอยุที่โน้นอยุเรย แต่คือแม่ไปรับศพพ่อกลับมาบ้านแร้วนะ แต่เราบอกว่ายังไม่ได้กลับบ้านไปเอาพ่อกลับบ้าน ยายเราก้อเรยเอาพระไปทำพิธีเรียกวิญญาณพ่อกลับบ้าน เราก้อไปอาบน้ำศพพ่อ เอาพ่อเข้าโรง พอตั้งสติได้ เราไม่ทำอะไรเรย ได้แต่นั่งเงียบ ไม่พุดกะใครเพราะยังทำใจไม่ได้ ผ่านไปคืนที่สาม พี่สาวกะป้าเราเหงพ่อเรายืนอยุตรงทางเข้าบ้านพี่สาวเราร้องกรี้ด ส่วนป้าเราร้องว้าว คือเสียงหลงทั้งคุ่ แต่ไม่มีใครพุดอะไรจนป้าเราพุดก่อนพี่สาวเราก้อเรยพุดว่ายืนตรงนี้ใส่มะ ป้าเราก้อเรยเออ ขนลุกกันทั้งงาน เพราะว่าถ้าเหงคนเด่วก้อจาไม่เท่าไรแต่นี้เหงพร้อมกันสองคน ผ่านไปจนถึงวันเผ่าต่างก้อมีคนพุดถึงพ่อมากมายเพราะพ่อไปเข้าฝันคนอื่นบอกให้มางานผมด้วยต่างคนก้อพุดเหมือนกัน หลังจากวันงานก้อทำบุญ7วัน แต่พอตกตอนกลางคืนที่ไร หมาจาหอนทุกคืนเวลา21.00-22.00น. บางที่ก้อหอนจนถึงเที่ยงคืน เราก้อไม่ได้คิดว่าจาเปงพ่อนะ แต่เราสังเกตุดุมาหลายคืนเข้าจนมาคืนนึงเราพาเพื่อนที่ทำงานมานอนบ้าน เพื่อนเราไม่รุ้จักชื่อพ่อเรา แต่พ่อตกกลางคืนก้อกำลังนอนกันอยุหมาก้อเริ่มหอนปกติเราก้อหลับแต่เพื่อนเรานอนไม่ขยับตัวเรย ไม่ดิ้น เราก้อไม่ได้สงสัยอะไร พอเช้ามาเตรียมตัวไปทำงาน เพื่อนเรามันพุดว่า พ่อเมิงชื่อ พร ใช่มะ เราบอกเมิงรุ้ได้ไง ก้อพ่อเมิงมาบอกกุเมื่อคืน คุยกะกุอยุ กุนอนตัวแข็งกลัวก้อกลัวเรียกเมิงก้อไม่ตื่น เราก้อเรยเชื่อเรยว่าพ่อยังอยุที่บ้านเรา เพราะเราจาเรียกพ่อให้นอนเข้ามาในบ้าน จนเพื่อนเราบอกว่าอย่าไปเรียกเค้า เค้าจาเปงหวงจาไม่ไปเกิด ปล่อยให้เค้าไปสุ่สุขติ อย่าเรียก แต่เรายังทำใจไม่ได้ ก้อยังเรียกแต่เรียกน้อยลง เวลาผ่านไป ก้อยังมีคนเหงพ่อเดินอยุตรงที่พ่อโดนรถชน บางก้อเหงพ่ออยุบ้านมั้ง ล่าสุดแม่แฟนเราเหงพ่อไปยืนร้องไห้ที่หน้าบ้านบอกว่าขอบคุงที่ไปงานผม ทั้งๆที่เราไม่รุ้จักกัน แม่แฟนเก่าเราบอกว่าไม่เปงไร รักอิหนุมันเหมือนลุก ไม่ต้องหวง แร้วพ่อก้อหายไป เช้ามาแม่แฟนเก่าเราก้อไปทำบุญตักบาตรแระก้อกรวดน้ำให้จนถึงทุกวันนี้ เวลาผ่านไปตอนนี้ก้อจาเข้าสามปีแร้ว เราก้อยังฝันเหงพ่ออยุนะ แต่พ่ออยุในบ้านที่สวนมากเปงสีขาว เราขอเข้าไปพ่อไม่ยอมให้เราเข้าไปบอกแค่ว่ายังไม่ต้องมา พ่อใส่ชุดสีขาวผมยาวอยุในบ้านหลังสีขาว เราคิดว่าพ่อคงสบายดีแร้วแระ แต่น้องเราฝันว่าพ่อนั่งร้องไห้อยุหน้าบ้านบอกอยากกลับบ้านเข้าบ้านไม่ได้ เราเรยให้แม่จุดธุปเรียกพ่อกลับบ้าน แระแม่ก้อได้ยินเสียงคนทำกับข้าวเวลาตีสองตีสามเพราะพ่อชอบลุกมากินข้าวเวลานี้ประจำ แต่แม่ก้อไม่ได้กลัวนะ แม่ก้อบอกว่าอยุก้อดุแลบ้านนะแต่แม่นอนร้องไห้ทุกคืนเรยนะ หลังจากพ่อเสียครบ1ปี ปู่เราก้อเสียด้วยโรคหอบแบบที่เราเปงอยุตอนนี้เรย แต่ว่าปุ่เราแก่มากไม่เคยเข้ารพเรย ปุ่เสียในปีต่อมาปี57 พ่อเราเสียปี56เดือนสิงหาวันแม่ ส่วนปุ่เสียปี57เดือนกันยา ซึ่งมันเปงอะไรแยามากเราเสียคนที่เรารักไปสองคนในเวลาที่มันไม่น่าขจาเกิดขึ้น แระตอนนี้ปี58 เราคิดว่าคงจาไม่มีใครไปจากเราอิกนะ ที่เรามาเล่าคือเราแค่รุ้สึกผิดที่ทำไม่ดีกะพ่อ ตอนนี้เราลำบากมากแต่ก้อทนเพื่อมีชีวิตต่อไปไม่ท้อเพราะว่าพ่อดุเราอยุ แระเรายังไม่ความรุ้สึกว่าพ่อยังอยุกะเราตลอดเวลา คิดถึงพ่อกับปู่นะ รักเสมอ
ถ้ารุ้ว่ามันเปงวันสุดท้ายที่ได้อยุกะพ่อ?
เราเปงคนดื้อหัวแข็งอารมรุ่นแรงใช่อารมเปงใหญ่เอาแต่ใจ เราเรยทะเลาะกะพ่อแม่บ่อยๆ มีอยุวันนึงเราทะเลาะกะพ่อถึงขั้นตัดพ่อตัดลุกกันเราไม่คุยกะพ่อมาเปงเดือนๆหลายเดือนไม่กลับบ้านถึงกลับบ้านก้อไม่เข้าไปหาพ่อสักครั้ง เราเรียนจบป.ตรี แระกำลังจารับปริญญาเรยต้องใช้เงินเพื่อจ่ายค่าต่างๆ แต่โชคดีที่อาเราอยุเมืองนอกส่งมาให้เรากะลุกพี่ลุกน้องเราคนละหมื่นเปงรางวัลที่เรียนจบเราใช้จ่ายทุกอย่างไม่เคยขอพ่อสักบาท ก่อนถึงวันซ้อมรับปรรินยาเราได้ไปเดินเท่วที่ประตุน้ำเราเดินมาเจอเสื้อเชิ้ทลานสกอตสีน้ำตาลลายฟ้ารุ้สึกชอบเรยซื้อมาให้พ่อ เราไม่ได้คุยกะพ่อมานานแต่ก่อยังคิดถึงตลอดเวลาซื้อของอะไรก้อจาซื้อให้ตลอดมีของแม่ก้อต้องมีของพ่อ พอกลับมาบ้านเราก้อเตรียมตัวกับเพื่อเดินทางไปนครสวรรค์เพื่อไปซ้อมรับปรินยาสองวัน วันแรกญาติที่บ้านไม่มีใครมาเพราะว่าติดงานก้อไม่ได้ว่าอะไร วันที่สองพี่สาวมาจากกทมกันหลายคนพาไปเลี้ยงฉลองแม่ก้อมาแต่ไม่มีพ่อมา เราก้อเรยถามแม่ว่าพ่อไม่มาด้วยอ่ะ แม่บอกพ่อเมิงเค้าไม่มาบอกแร้วมันเงียบ เราก้อเรยเฉยๆๆไม่ได้คิดอะไรเพราะยังมีวันรับจิงอิกวันเด่วพ่อก้อไปเราคิดแบบนั้น พอกลับมาถึงบ้านก้อเก็บของเพื่อเตรียมเดินทางไปเชียงใหม่ในเยนวันนั้นก้อนั่งกินข้าวแร้วก้อคุยกันว่าจามีใครไปบ้างแระจาเอารถไปกี่คัน ก้อสรุปว่ามีใครไปบ้างแต่ไม่มีพ่อเราไป ลุงโทรไปชวนพ่อแต่พ่อกลับบ้านว่าไม่ไปแระเงียบเฉยไม่พุดอะไรสักคำ เด่วความที่เราอารมร้อนเรยโทรไปหาพ่อแระบอกว่า พ่อจาไม่ไปใช่มะกว่าหนุจาเรียนจบพ่อจาไม่ไปรับปรินยาหนุเรยครั้งหนึ่งในชีวิตพ่อจาไม่ไปเรยใช่มะ เออ ไม่ไปก้อไม่ไป เราเรยวางสาย พวกป้าเราย่าเราก้อว่าเราบอกทำไมคุยกะพ่อแบบนั้นถ้าไม่มีพ่อเมิงเมิงจาลำบากจำคำย่าไว้ เราก้อเงียบเดินเข้าห้องด้วนความโมโหเพราะพ่อแม่คนอื่นเค้าไปกันหมดแต่พ่อเราไม่ไป เราเรยน้อยใจสักพักแม่ก้อโทรมาบอกว่าพ่อเมิงเค้าไปแต่พุดไปงันแระ กุเหงมันซักเสื้อไว้แร้ว เราก้อดีใจนอนหลับตื่นมาตอนเช้าทุกคนก้อออกมาเพื่อไปเชียงในวันที่17/05/56 เวลาประมาน07.00น. ออกเดินทางแระก้อไปนัดเจอกันอิกที่เชียงใหม่ทีเด่ว เราก้อไปถ่ายรุปรวมญาติถ่ายกะป้าลุงแม่แต่พ่อไม่ยอมถ่ายด้วย ป้าก้อเรยบอกถ่ายรุปกะลุกเมิงหน่อยเอาเกบไว้เปงที่ระลึก พ่อก้อเรยถ่าย แระมันจามีช่างถ่ายรุปที่ว่าถ่ายละได้รุปเรยเราเรยไปเรียกให้เค้ามาถ่ายให้แต่พ่อไม่ยอมถ่ายด้วยบอกว่าเด่วเอารุปในมือถือไปล้างตัดต่อเอา เราโมโหเรยบอกเด่วหนุจ่ายตังเองพ่อถ่ายก้อพ่อ เราถ่ายรุปกะพ่อแระแม่ก้อรอรับรุปเราก้อให้แม่ถือกลับบ้าน เราเดินไปส่งพ่อกะแม่ที่รถเราเดินตามหลังพ่อเหงหลังพ่อคิดในใจ #ยากจาบอกพ่อว่าขอบคุงที่ส่งเสียจนหนุเรียนจบยากจากราบเท้าแต่ก้อได้แค่คิด# แม่เดินตามหลังมาก้อเรยถามว่าแม่กินข้าวมายัง แม่บอกยัง กุมีตังกันที่ไหนมีมาแค่700 เองเราคิดในใจเราไม่เคยรุ้เรยว่าพ่อกะแม่จามีตังมารึป่าวคิดแค่ว่าให้เค้ามา เราเรยซื้อข้าวให้กับกาแฟให้พ่อ แระก้อให้ตังแม่ติดตัวไปพันนึง หลังจากรับปริญญาเสดเราก้อได้ไปทำงานในโรงเรียนพิจิตรปัญญานุกุลเปงโรงเรียนเดกพิการทำได้แค่อาทิดกว่าๆเพราะเราเพื่อรับปริญาเสดวันที่ 18/05/56 ได้งานทำวันที่ 29/05/56 เราทำงานไปได้อาทิดกว่าๆก้อวันแม่พอดีตั้งใจว่าถ้าได้เงินเดือนเดือนแรกจาให้พ่อกะแม่คนละ500เพราะเราได้เงินเดือนแค่5700ตอนนั้น วันที่ 11/06/56 เปงวันเสาเราก้อเข้าไปในบ้านพ่อปลุกตะไคร้ดายย่าอะไรไปเรื่อยส่วนพ่อก้อตัดไผ่มาเพื่อจาปลุกในสวนตอนที่พ่อไปตัดไผ่ในสวนมันมีตนมาจับปลาในล่องน้ำที่ย้านพ่อเรยไปเอาปลาที่มันมาติดค่องเอามาขังไว้ในกล่องที่บ้าน เราก้อเรยบอกว่าเอาไปปล่อยเหอะมันบาป ได้มาประมาน8-9 ตัว พ่อบอกจาเอามาทอดกินตอนเยน พอตกเยนวันนั้นเราขับรถผ่านที่บ้านเหงพ่อนั่งกินเหล้าอยุใต้ถุนบ้านไม่มีหัว ก้อหันไปมองอิกทีก้อปกตอหรือว่าเราตาฝาดก้อไม่ได้เอะใจอะไร แต่ก่อหน้านี้เกิดเหตุการที่เราก้อไม่ได้คาดคิดอะไรนะ เราฝันว่าฟันกร้ามล่างเราหลุดก้อเรยเราให้ที่บ้านฟังเค้าก้อบอกว่าไม่พ่อก้อแม่เมิงจาตาย เราก้อเรยไม่ได้คิดอะไรก้อทำบุญปกติ แต่ก่อนหน้าที่จาเกิดเหตุการในวันที่12/06/56 พ่อเราออกมาหาเราที่หน้าบ้านทุกวันกินเหล้าเปิดเพลงแหล่พระคุณพ่อพระคุณแม่ให้ย่าเราฟัง ย่าเราก้อฟังฟังไปด่าไป จนคืนวันที่ 12/06/56 เวลาประมานทุ่มเศษป้าเราให้เราโทรหาพ่อให้ถามว่ากลับบ้านรึยัง แต่เราบอกว่าไม่ทอเด่วเค้าก้อกลับเองแระเค้าทำพิธีอยุ แต่เมื่อตอนประมานบ่ายๆพ่อเอาตังมาให้น้องเรา400แร้วก้อพระที่พ่อใส่คออยุเพราะน้องเราขอพ่อเรยให้ แระสิ่งที่ไม่คาดคิดในชีวิตก้อเกิดขึ้นเวลาประมานสองทุ่มเศษ พี่เขยเราชวนเราไปส่งของในเมือง ระหว่างขับรถไปโทรศัพเราก้อดังขึ้นมาเราเรยให้พี่เขยเรารับเพราะว่าเปงเมียแก่ ฟังไม่ค่อยรุ้เรื่องเท่าไรรุ้แต่ว่ามีคนเโดนรถชนตอนนี้อยุรพให้รีบไปด่วน เราก้อเรยถามว่าใคร พี่เขยเราบอกว่าน้าพรโดนรถชนเราก้อไม่ได้ตกใจอะไรเพราะรุ้ว่าพ่อโดนก้อเปงนิสเด่วตลอด คงไม่เปงไรมากหรอก พี่เขยตะคอกเราบอกว่าไม่เปงบ้าอะไรอาการ50/50 ตกนี้ เราเงียบมือสั่นใจสั่นทำอะไรไม่ถุก ได้แต่เงียบ ขับรถวนหาทุกรพแต่ไม่เจอก้อเรยทอถามว่าตอนนี้พ่ออยุไหนทำไมไม่มีมาสักที พี่สาวบอกว่ากำลังมา เราชื่อรอแทบจาเปงรม พวกที่ทำงานพ่อบบอกให้เราเข้มแข็งเพราะอาการพ่อหนักมาก ทำใจนะ แมาเรานิร้องไห้หนักเปงรมแร้วเปงรมอิก เราทำได้แต่ตั้งสติพอเหงพ่อก้อรีบไปติดต่อบัตรคิดในใจภาวนาขอให้พ่อปลอดภัยอย่าเพิ่งเปงอะไรเรียกแต่ชื่อพ่ออย่างเด่ว พอเราทำเรื่องเสดเหงพยาบาลปั้มหัวใจพ่อ ชีพจรพ่อเต้นอ่อนลงทุกที คือถ้าเอาเครื่องช่วงหายใจออกก้อคือไม่รอด แต่คือเราเหงเรามันคงทรมานมากและพ่อก้อคงเจบที่โดนปั้มหัวใจแบบนั้นแระพ่อก้อไม่หลับตานะ ยังลืมตาอยุ เราก้อเรยบอกให้เคยพอไม่ต้องปั้มแร้ว เราสงสารพ่อถ้าพ่อจาไปก้อขอให้ไปแบบไม่ต้องเจบปวด น้ำตาเราไหลออกมาแต่เหงแม่กอดพ่อแระพุดว่าหลับให้สบายนะพ่อไม่ต้องหวงลุกแม่จาดุแลลุกเองนอนนะพ่อนะเหนื่อยมามากแร้ว แร้วแม่ก้อเอามือปิดตาพ่อเราได้แต่กราบเท้าพ่อ กราบเท้าในวันที่พ่อไม่รับรุ้แร้วว่าเราก้มกราบเท้าท่าน กอดท่าน ในวันที่พ่อเกิดอุบัติเหตุพ่อใส่เสื้อที่เราซื้อให้ในวันรับปริญญาแม่บอกว่าพ่อเมิงใส่วันเว้นวัน เสื้อมันขาดไม่เหลือเรย ชุดที่พ่อใส่ในวันรับปริญญาเราไม่คิดว่าจาเปงชุดในวันที่พ่อเสีย เราให้แม่กลับไปเอาชุดซาฟารีสีขาวพร้อมยศตำแหน่งพ่อเอามาให้ครบแระใส่ให้ท่าน เชื่อไหมว่าเราไม่เคยเหงพ่อใส่ชุดซาฟารีสีขาวเรยเหงแต่ชุดสีกากีน้ำตาล เราเหงเราพุดในใจว่าพ่อกุทำไมหล่อจังว่ะ หล่อมากพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลเพราะเราต้องเข้มแข็ง หลังจากกลับจากรพเราก้ออาบน้ำแต่งตัวแร้วเราก้อคุยโทรสับกับแฟนเรา เราพุดแค่ว่าไม่จิงพ่อยังไม่ตายพ่อยังอยุพ่อยังมากินข้าวกะเราอยุเรย เมื่อวานเรายังอยุกะพ่ออยุเรย ในสมองเราคิดอะไรไปต่างๆว่าพ่อยังไม่ตาย เราเริ่มหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกเหนื่อยหอบ เราเรียกพี่ชายเราว่าขอยากพ้นหน่อยมันถามว่าเมิงเปงไรเราเรยบอกเราหายใจไม่ออก มันเรยเรียกแม่มันให้มาดุแลเรา ป้าเราตบหน้าเราให้เราตื่นเราร้องไห้มือกำมัดแน่นปากเราเขียวเพราะเราหายใจไม่ออก ป้าเรยพาไปส่งรพ พยาบาลฉีดยานอนหลับให้เพราะเราร้องไห้ไม่หยุดเรียกแต่พ่อ พ่อยังไม่ตายพ่อยังอยุ พยาบาลก้อดีนะปลอบเรา บอกให้เราร้องออกมาให้พอ เราก้ออยุกะความเปงจิงเราต้องเข้มแข็งเรายังมีแต่ พุดไปเรื่อยๆจนเราหลับ พอกลับมาบ้านน้องเราอุ้มเราลงรถมาให้เค้าย่า เราร้องเรียกพ่อ เราถามพ่อเจ็บไหม กลับบ้านเรานะ เรามีความรุ้สึกแค่พ่อพุดว่า พ่อขอโทษที่ทำเสื้อขาด เราบอกไม่เปงไรพ่อ เด่วซื้อใหม่ กลับบ้านเรานะพ่อ พ่อเจ็บไม กลับบ้านเรานะพ่อนะ และพ่อก้อเรยหันหลังไป เราถามว่าจาไปไหนกลับบ้านเราเหอะ พ่อบอกว่าจาไปเทศบาล แร้วพ่อก้อหายไปเราร้องเรียกให้พ่อกลับบ้าน เราได้ยินย่าเราร้องไห้ป้าเราเรียกเราน้องเราตบหน้าให้เราตื่นมีสติ ย่าเราไปจุดธุปบอกพ่อให้อย่ามากวนเราให้เราหลับ ย่าเหงเราแร้วสงสารเรามาก เราตื่นเช้ามามีสร้อยพระอยุที่คอเราเต้มไปหมด ประมานหกโมงเช้าเราได้ยินเสียงคนมาที่บ้านแระก้อแม่มาบอกกะเราว่าจาไปรับพ่อกลับบ้านแต่ป้าบอกว่าไม่ต้องปลุกมันให้มันนอน เราได้ยินเรยตื่นลุกออกมา เราเหงแม่เราก้อร้องไห้แร้วเราก้อรุ้สึกหอบเหนื่อยแน่นน่าอกหายใจไม่ออก ร้องไห้เรียกพ่อ เหงพ่อใส่ชุดสีขาวมายืนอยุตรงข้างบอกเราเรียกพ่อกลับมาบ้าน เข้ามาในบ้านสิ ป้าย่าเราถามว่าพ่อเมิงอยุตรงไหน เราก้อเรยชี้ให้ดุว่ายืนอยุตรงนี้ แต่เราร้องไห้อยุนะแร้วก้อเรียกพ่อ เรารุ้ทุกอย่างแต่ลืมตาไม่ขึ้นแถมหายใจไม่ออก พอนอนไปได้สักพัก้อรุ้สึกตัวตั้งสติ อาบน้ำ แระมานั่งอยุที่หน้าบ้านแต่ก้อยังทำใจไม่ได้อยุดี ร้องไห้ออกมาอิกรอบแระก้อชอตไปเปงครั้งที่สามและก้อพุดว่า พ่อยังไม่ได้กลับบ้าน พ่อยังอยุที่โน้นอยุเรย แต่คือแม่ไปรับศพพ่อกลับมาบ้านแร้วนะ แต่เราบอกว่ายังไม่ได้กลับบ้านไปเอาพ่อกลับบ้าน ยายเราก้อเรยเอาพระไปทำพิธีเรียกวิญญาณพ่อกลับบ้าน เราก้อไปอาบน้ำศพพ่อ เอาพ่อเข้าโรง พอตั้งสติได้ เราไม่ทำอะไรเรย ได้แต่นั่งเงียบ ไม่พุดกะใครเพราะยังทำใจไม่ได้ ผ่านไปคืนที่สาม พี่สาวกะป้าเราเหงพ่อเรายืนอยุตรงทางเข้าบ้านพี่สาวเราร้องกรี้ด ส่วนป้าเราร้องว้าว คือเสียงหลงทั้งคุ่ แต่ไม่มีใครพุดอะไรจนป้าเราพุดก่อนพี่สาวเราก้อเรยพุดว่ายืนตรงนี้ใส่มะ ป้าเราก้อเรยเออ ขนลุกกันทั้งงาน เพราะว่าถ้าเหงคนเด่วก้อจาไม่เท่าไรแต่นี้เหงพร้อมกันสองคน ผ่านไปจนถึงวันเผ่าต่างก้อมีคนพุดถึงพ่อมากมายเพราะพ่อไปเข้าฝันคนอื่นบอกให้มางานผมด้วยต่างคนก้อพุดเหมือนกัน หลังจากวันงานก้อทำบุญ7วัน แต่พอตกตอนกลางคืนที่ไร หมาจาหอนทุกคืนเวลา21.00-22.00น. บางที่ก้อหอนจนถึงเที่ยงคืน เราก้อไม่ได้คิดว่าจาเปงพ่อนะ แต่เราสังเกตุดุมาหลายคืนเข้าจนมาคืนนึงเราพาเพื่อนที่ทำงานมานอนบ้าน เพื่อนเราไม่รุ้จักชื่อพ่อเรา แต่พ่อตกกลางคืนก้อกำลังนอนกันอยุหมาก้อเริ่มหอนปกติเราก้อหลับแต่เพื่อนเรานอนไม่ขยับตัวเรย ไม่ดิ้น เราก้อไม่ได้สงสัยอะไร พอเช้ามาเตรียมตัวไปทำงาน เพื่อนเรามันพุดว่า พ่อเมิงชื่อ พร ใช่มะ เราบอกเมิงรุ้ได้ไง ก้อพ่อเมิงมาบอกกุเมื่อคืน คุยกะกุอยุ กุนอนตัวแข็งกลัวก้อกลัวเรียกเมิงก้อไม่ตื่น เราก้อเรยเชื่อเรยว่าพ่อยังอยุที่บ้านเรา เพราะเราจาเรียกพ่อให้นอนเข้ามาในบ้าน จนเพื่อนเราบอกว่าอย่าไปเรียกเค้า เค้าจาเปงหวงจาไม่ไปเกิด ปล่อยให้เค้าไปสุ่สุขติ อย่าเรียก แต่เรายังทำใจไม่ได้ ก้อยังเรียกแต่เรียกน้อยลง เวลาผ่านไป ก้อยังมีคนเหงพ่อเดินอยุตรงที่พ่อโดนรถชน บางก้อเหงพ่ออยุบ้านมั้ง ล่าสุดแม่แฟนเราเหงพ่อไปยืนร้องไห้ที่หน้าบ้านบอกว่าขอบคุงที่ไปงานผม ทั้งๆที่เราไม่รุ้จักกัน แม่แฟนเก่าเราบอกว่าไม่เปงไร รักอิหนุมันเหมือนลุก ไม่ต้องหวง แร้วพ่อก้อหายไป เช้ามาแม่แฟนเก่าเราก้อไปทำบุญตักบาตรแระก้อกรวดน้ำให้จนถึงทุกวันนี้ เวลาผ่านไปตอนนี้ก้อจาเข้าสามปีแร้ว เราก้อยังฝันเหงพ่ออยุนะ แต่พ่ออยุในบ้านที่สวนมากเปงสีขาว เราขอเข้าไปพ่อไม่ยอมให้เราเข้าไปบอกแค่ว่ายังไม่ต้องมา พ่อใส่ชุดสีขาวผมยาวอยุในบ้านหลังสีขาว เราคิดว่าพ่อคงสบายดีแร้วแระ แต่น้องเราฝันว่าพ่อนั่งร้องไห้อยุหน้าบ้านบอกอยากกลับบ้านเข้าบ้านไม่ได้ เราเรยให้แม่จุดธุปเรียกพ่อกลับบ้าน แระแม่ก้อได้ยินเสียงคนทำกับข้าวเวลาตีสองตีสามเพราะพ่อชอบลุกมากินข้าวเวลานี้ประจำ แต่แม่ก้อไม่ได้กลัวนะ แม่ก้อบอกว่าอยุก้อดุแลบ้านนะแต่แม่นอนร้องไห้ทุกคืนเรยนะ หลังจากพ่อเสียครบ1ปี ปู่เราก้อเสียด้วยโรคหอบแบบที่เราเปงอยุตอนนี้เรย แต่ว่าปุ่เราแก่มากไม่เคยเข้ารพเรย ปุ่เสียในปีต่อมาปี57 พ่อเราเสียปี56เดือนสิงหาวันแม่ ส่วนปุ่เสียปี57เดือนกันยา ซึ่งมันเปงอะไรแยามากเราเสียคนที่เรารักไปสองคนในเวลาที่มันไม่น่าขจาเกิดขึ้น แระตอนนี้ปี58 เราคิดว่าคงจาไม่มีใครไปจากเราอิกนะ ที่เรามาเล่าคือเราแค่รุ้สึกผิดที่ทำไม่ดีกะพ่อ ตอนนี้เราลำบากมากแต่ก้อทนเพื่อมีชีวิตต่อไปไม่ท้อเพราะว่าพ่อดุเราอยุ แระเรายังไม่ความรุ้สึกว่าพ่อยังอยุกะเราตลอดเวลา คิดถึงพ่อกับปู่นะ รักเสมอ