“ไปเนปาลกัน”

คำชวนสั้นๆ จากมะตูม เพื่อนชายสมัยมัธยม
ผู้ที่เฝ้ามองหิมาลัยแสนสง่าวันแล้ววันเล่าผ่านทางหน้าจอคอมพิวเตอร์
ดวงตาของเขางอแงอยากพบตัวจริงของสิ่งมีชีวิตอันลึกลับ มหัศจรรย์นี้
มือของเขาสั่นระริกอยากจะกดชัตเตอร์ ถ่ายทอดความทรงจำของตนต่อหิมาลัยเก็บเอาไว้
สองเท้าที่ใช้กระดิกเล่นในร้านกาแฟมาสักพักใหญ่เริ่มคันคะเยอ อยากถู อยากแนบไปกับผืนดิน
อยากออกไปปีนป่ายและสัมผัสกับทางขรุขระอันแสนอุดมสมบูรณ์เต็มที
หัวเข่าสองข้างของเขากระตุกเบาๆ แล้วก้มลงกระซิบถามหัวแม่โป้งว่า

“พร้อมแล้วเหรอ (วะ)”





“เออ ไปดิ” เราตอบ





แล้วการเดินทางระยะสั้น 10วันในเนปาลของเราก็เริ่มขึ้นแบบง่ายๆ
เช่นเดียวกับทริปอื่นๆ ที่ผ่านมา คือการเดินทางแบกเป้อย่างไม่มีแผนตายตัว
ที่มีเงินในกระเป๋าติดตัวไปเพียงน้อยนิด
และจุดประสงค์หลักคือการเข้าไปทำความรู้จักความเป็นท้องถิ่นนั้นๆ อย่างแท้จริง
ผ่านวิถีชีวิต ผู้คน และเกษตรกรรม โดยการขอเข้าไปอยู่กินกับ แลกกับการช่วยทำงานในฟาร์ม