ก่อนอื่น ไม่ได้เฉียดตายเพราะอุบัติเหตุใดๆทั้งสิ้นนะครับ แต่เป็นความรู้สึกว่า...เหมือนกับวินาทีนั้น

มันเป็นวันสุดท้ายของชีวิตแล้ว ดีที่รอดกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย ไม่มีเล็ด ไม่มีปริ....

ประมาณ 15:30 น. ผมขับรถไปที่โรงเรียนของน้องเพื่อตามหาทะเบียนบ้านที่ทำหล่นหาย แต่ก็หาไม่เจอ

ตัดสินใจกลับบ้านดีกว่า เนื่องจากเป้นเวลาใกล้เลิกเรียน รถจึงติดมากมายมหาศาล ระยะทางกลับบ้าน

ประมาณเกือบ 10 กิโลฯ ออกจากซอยมาถนนใหญ่ได้ปุ้บ เจอรถติด และ...และ..... ความรู้สึกนี้มัน.......

ข้าศึกบุกแบบสายฟ้าแลบ ไม่มีสัญญาณเตือนภัย ไม่มีลั่นกลองรบก่อนใดๆทั้งสิ้น อยู่ดีๆมันก็มาแบบกระทันหัน

ผมเห็นท่าไม่ดี พยายามเบียดแทรกรถคันอื่นๆ (ขออภัยด้วยครับ) แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรเร็วขึ้นอยู่ดี เพราะรถเยอะมาก

พอพ้นจากจุดรถหนาแน่น ความรู้สึกก็ยิ่งทวีหนักขึ้นมาอีก มันมาเป็นระลอก แต่ปราการด่านสุดท้ายยังคงต้านไว้ได้

ความรู้สึกมันบอกว่าน่าจะมาเป็นแบบเหลว ไม่น่าใช่ก้อน ซึ่งแบบเหลวนี้อั้นยากกว่ามาก ต้องใช้สมาธิค่อนข้างสูง

ผมจับจังหวะที่ข้าศึกจะทะลวง รวบรวมสมาธิไว้ที่ป้อมปราการอย่างที่สุด ทำจนขนลุกเป็นเม็ดผื่นเลย.....

ยิ่งจังหวะที่ใกล้ถึงบ้านแล้ว มันยิ่งรุกหนัก ทางก็ไม่เรียบ มีทั้งหลุมนิดๆ ทั้งลูกกระโดด โอย...นรกดีๆนี่เอง

พอถึงบ้าน ดับเครื่องรถ เปิดประตู ซึ่งขั้นตอนนี้ถ้าผมรีบวิ่ง ป้อมอาจพังได้ จึงต้องเดินให้ช้านิดนึง เข้าห้องน้ำได้ปุ้บ

ถอดกางเกงได้ทันชนิดที่ว่า ถ้าช้ากว่านี้ซัก 5 วินาที ผมก็อาจจบชีวิตได้.... ถือเป็นประสบการณ์ที่โหดอีกอย่างนึง

ในตอนนั้นสิ้นหวังถึงขนาดที่ว่าเอากระดาษที่มีในรถมารองก้นไว้แล้วอ่ะ ดีนะที่ป้อมแข็งแรงสามารถต้านทางศัตรูไว้ได้

** สิ่งที่อยากแนะนำ - พยายามหาสิ่งเบี่ยงเบนอย่างอื่น ผมได้หมากฝรั่งมาเคี้ยวให้ปากไม่ว่าง กับพยายามร้องเพลงในใจ

- ถ้าขับเกียร์กระปุกผมก็ไม่แน่ใจว่าจะทนได้ไหม ทั้งเหยียบครัช เข้าเกียร์ โอ่ย เกร็งๆทั้งนั้น

สรุป โพสนี้จะว่ามีสาระก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มีนะ 5555+