สามีเราเป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่
ไม่เล่นการพนันทุกชนิด ไม่ยิงนก ไม่ตกปลา
ไม่พูดคำหยาบ ไม่ว่าใคร ใครให้ช่วยอะไรก็ช่วย
ชอบไปล้างป่าช้า กินเจในเทศกาล
เค้าพึ่งจะอายุ 29 เท่านั้นเอง

วันเกิดเหตุเค้าเก็บเอกสารอยู่ มีรถมอเตอร์ไซต์
เด็กวัยรุ่นพุ่งเข้าชน ผ่าสมอง
มีอาการสมองบวมและไม่ตอบสนองใดๆ

ใบหน้าร่างเค้า สีหน้าขาวอมชมพูมีเลือดฝาด
ใบหน้ายิ้มอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาปิดสนิท
ตลอดจนนำร่างบรรจุโรง

ตอนที่เรารดน้ำศพ ก่อนที่จะนำร่างเค้าใส่โรง
เราเอามือลูปขาเค้า
หมาในวัดหอนต่อเนื่อง เราบอกกับเค้าว่าชาตินี้เราจะไม่
มีใครอีก จะมีเพียงเค้าเท่านั้น
พอเราเอามือออกหมาก็หยุดหอน

สามีจากเราไปเมื่อวันที่ 13 พ.ค. จนถึงวันนี้
เรายังไม่เคยฝันถึงเค้าเลย

คืนแรกที่เค้าเสียมีเสียงหมาหอนหน้าบ้านเรา
บ้านเรายังสร้างไม่เสร็จไม่มีครัวและห้องน้ำ

ทั้งที่เค้าบอกว่าเค้าห่วงเรามาก รักเรามากที่สุด
แต่ทำไมเรามองหาเค้าก็ไม่เห็นเค้าเลย
แค่ฝันก็ยังไม่มีสักครั้ง