หนูเปนนักศึกษาชั้นปีที่สองของมหาลัยแห่งหนึ่ง
หนูเรียนมาด้วยเกรดเฉลี่ยที่ถือว่าไม่ต่ำไม่สูงจนเกินไป
ในเทอมแรกหนูไม่ตั้งใจเรียน เกรดหนูต่ำมาก
แต่ในปี 1 เทอม 2 และปี 2 เทอม 1 เกรดหนูสองขึ้นมาจนเปนที่น่าพอใจ
หนูหวังไว้หวังว่าจะได้เรียนจบมาทำงานดีๆ เลี้ยงแม่และยายของหนู
แต่ชีวิตของหนูก้มาถึงจุดเปลี่ยน
หนูใช้ร่างกายในการเรียน และทำงานหนัก สุขภาพย่ำแย่
หนูป่วยจนไม่สามารถไปเรียนได้ เกือบ 1 เดือน
ร่างกายทรุดโทรมไปพร้อมๆกับการเรียน
หนูไม่ได้ไปเรียน แต่ได้ไปสอบตอนสอบไฟนอล
จนวันนี้เกรดออกหนูติด อี หลายวิชา
จากที่วิชาเอกเคยได้ A หรือ B+ แต่ตอนนี้หนูติด E
ความฝันความหวังทั้งหมดพังทลาย
หนูไม่ได้คิดแผนสำรองอะไรเลย หนูคิดว่าจะเรียนให้จบเรวที่สุด
แล้วออกมาทำงาน ช่วยแม่ ช่วยที่บ้าน
แต่สุดท้าย หนูล้มทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่ ความรู้สึกเหมือนตัวเองจะเปนบ้า
เรื่องนี้ยังอยู่ในหัวของหนูตลอดเวลา
หนูกลัวแม่ผิดหวัง แม่ต้องรักษาหนูที่ไม่สบาย
ต้องส่งเสียหนูไปเรียน แต่ผลสุดท้ายหนูทำไม่ได้
หนูคิดมากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
หนูไม่อยากหายใจ อยากไปให้ไกลๆ ไม่ต้องทำให้คนที่บ้านลำบาก
ตอนนี้ชีวิตหนูมืดบอด หนูคงถูกไทน์
แล้วสิ่งที่หนูตั้งใจมามันสูญเปล่า หนูเคว้งคว้าง มืดไปหมด
หนูเหนื่อยล้าอ่อนแรงที่จะทำทุกอย่าง
แค่ต่อสู้กับโรคที่เป็นอยู่ก้ทรมานมากอยู่แล้ว

คนรอบข้างหนู ทั้งแม่ ยาย พี่ชาย เพื่อนๆ พี่ๆ และแฟนของหนู ทุกคนดีกับหนูมาก
แม่ไม่เคยคาดหวังให้หนูเรียนเก่ง แต่แค่เรียนจบมาเลี้ยงตัวเองได้ก้ดีแล้ว
ยายกับพี่ชายหนู คอยช่วยดูแลและเปนกำลังใจให้หนูเสมอ
เพื่อนๆ และพี่ๆ คอยให้กำลังใจ คอยช่วยเหลือ คอยดูแลยามหนูป่วย
แฟนของหนูเปนทุกๆ อย่าง ดูแลไม่เคยห่าง(อ่านตตรงนี้อย่าคิดว่าหนูติดแฟนหรือบ้าผู้ชายเลยทำให้เสียการเรียนนะคะ หนูแค่มีแฟน แต่เรื่องเรียนสำคัญที่สุด)
ทุกๆคนรอบตัวดีกับหนูมาก หนูรู้ว่าทุกคนรักหนู
แต่หนูทำให้พวกเค้าผิดหวัง
หนูไม่มีหน้าไปมองหน้าใครหรอกค่ะ
หนูควรจะทำยังไงดี ท้อแท้สิ้นหวังกับทุกๆอย่าง
ถ้าหนูตายได้ง่ายๆ หนูคงตายไปแล้ว..