เรามีแฟนคนนึงคบมา 4 ปี ตลอดเวลาที่คบกันมันดีมากๆเลย เราเรียนมหาลัย ส่วนแฟนเราทำงาน อายุห่างกันแค่ปีเดียว ทางบ้านเรารับแฟนเราไม่ได้ เหตุผลเพราะแฟนเราเป็นทอม แต่เราก็แอบคบกันมาตลอด ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อดข้าวก็อดด้วยกัน กินก็กินด้วยกัน ทำอะไรหลายๆอย่างในชีวิตประจำไปด้วยกัน แฟนเราเป็นคนที่ดีมากๆเลย ทำงานบ้านทุกอย่าง555 ทำให้เราทุกอย่างงเลย เรานี่นั่งสบายตลอดดดด เวลาว่างเราชอบขับรถมอไซต์ไปเรื่อยๆคุยกันไปเรื่อยๆ แปลกที่เวลายุห้องไม่ค่อยคุยกัน แต่ก็นั่นแหละ ก็ยังรักกันดีตลอดมา มีครั้งหนึ่งที่เราประทับใจมากๆเลย คือเราไม่สบายมากกๆๆๆ แล้วแฟนเราลางานมาดูแล เราปลื้มมากเลยนะ ทั้งดีใจและเป็นห่วงเรื่องงาน
            สิ่งที่ฝันมาตลอดคือการได้แต่งงานได้ร่วมอยู่กินกับคนที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ความรักคือความรัก เราหวังให้ครอบครัวเราเข้าใจ และเราคิดว่าแฟนเราจะอดทนได้เหมือนกัน เราคิดว่าถ้าเรียนจบ เราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน เราจะมีลูกหมาให้เต็มบ้าน เราจะช่วยกันหาเงินซื้อบ้านซื้อรถ ไม่ต้องหรูหราไม่ต้องใหญ่โตขอให้พอดีสำหรับแค่เราสองคน เราเป็นคนที่เวลารักใครแล้วเรารักจริงๆ พร้อมที่จะฝากชีวิตและดูแลอีกคู่ชีวิตไปจนแก่เฒ่า เราเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ขี้โวยวาย โมโหก็ด่าๆๆโดยไม่ได้คิดว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง มีหลายครั้งเวลาที่เราเครียดจากเรื่องเรียน เราไประบายกับแฟนเราเสมอ และหลายๆครั้งนั้นแฟนเราก็รับฟังได้ตลอด ค่อยกุมมือและอยู่ข้างๆตลอด ไม่ว่าปัญหาอะไรจะเกิดขึ้นเีรามีกันและกันเสมอ หลายคนอาจมองความรักแบบนี้ไม่ยั่งยืน แต่ใครจะไปรู้เท่า 2 คนกับหนึ่งหัวใจ เราคิดว่าเรากับแฟนใช้หัวใจดวงเดียวกันเสมอ เป็นลมหายใจของกันและกันเสมอ ความรักของเราราบรื่นตลอดมา
      จนจะเข้าปีที่ 5 เรากับแฟนเราต้องแยกกัน แฟนต้องไปอยู่ ตจว. แต่ก็ไม่ได้ไกลมาก เราไปมาหาสู่กันได้ ด้วยความที่เราไกลกันมันทำให้เราคุยกันน้อยลง เราเริ่มงี่เง้ามากขึ้น เราเริ่มเหงา เริ่มมีคนเข้ามาจีบเรา เราเริ่มลองคุย แต่เราไม่ได้คิดอะไรเลยแค่คุยแก้เหงา แต่กับแฟนเราความรู้สึกของเรายังเหมือนเดิม มีช่วงหนึ่งที่เรารู้สึกเครียดกับการเรียนและเครียดกับเรื่องทางบ้านมาก หลายๆเรื่องรวมกัน เราเอาทุกอย่างมาลงกับแฟนเราใช้อารมณ์ของเรามาลงกับแฟนหมด จนครั้งนี้มันอาจจะร้ายแรงจริงๆเราบอกเลิกโดยที่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น สุดท้ายเราก็เลิกกัน แต่ก็ยังคุยกันตลอด
    จนเมื่อไม่นานมานี้หลังจากที่เราเลิกกัน ประมาณอาทิตย์เดียว แฟนเรามี ผญ อีกคน คนที่คอยเข้ามาในเวลาที่แฟนเราเศร้า เข้ามาในเวลาท่ี่แฟนเราเหงา และคอยอยู่ข้างๆแฟนเรา เรารู้ว่าเราไม่สามารถทำแบบนั้นได้ในตอนนั้น เราผิดเองทุกอย่างเรายอมรับทุกอย่าง แต่ไม่มีวันไหนที่เราไม่เคยรักแฟนเราน้อยลงเลย ไม่มีครั้งไหนที่เวลาเดินผ่านที่ๆเคยไปด้วยกันแล้วจะจำไม่ได้ ไม่เคยมีใครมาแทนที่ที่ของแฟนเราได้เลย เรากลับมาคุยกันอีกครั้งโดยที่เราไม่รู้ว่าแฟนเรามีใคร วันนั้นเรากะจะไปเซอรไพรซ์แฟนแบบตั้งใจจริงๆ อยากไปขอโทด เราคิดว่าแฟนเราพูดเหย่เล่นว่ายุกะ ผญ คนอื่น เรานึกว่าแฟนเราพูดให้เราหึง เรารีบไปหาเค้า พอเราเปิดประตูเข้าไป คือทุกอย่างมันอื้อไปหมด ขาเราหมดแรง มือไม้สั่นไปหมด เห็นทุกอย่าง ทุกอย่างที่ไม่สมควรเห็น เราเดินเข้าไปในห้องนะ ผญ คนนั้นนอนก้มหน้า ส่วนแฟนเรานั่งยุ เรายืนมองน้ำตาเราไหลพราก เราถามว่าคบกันนานไหม ไปได้มาจากไหน เอากันนานรึยัง น้ำตาเราท่วมหัวใจไปหมด ในตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกจริงๆถามว่าอยากตบไหม เราไม่มีแรงที่จะตบใครได้เลยตอนนั้น เหมือนหัวใจกำลังจะพังเหมือนมันกำลังจะหยุดเต้น ความรู้สึกคือชาไปหมด ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่วิ่งออกมา ไม่รู้ว่าทำไมถึงยืนอยู่ตรงนั้น เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
    เราถามแฟนเรา ว่ารักคนนั้นมากไหม แฟนเราตอบไม่ได้ เราทำไรไม่ได้ ในใจคิดแค่ว่าจะทำยังไงต่อไป เราเป็นคนใจร้อนนะแต่วันนั้นเราใจเย็นเป็นน้ำแข็งเลย เราเลยบอกแฟนเราว่า ไม่ไปได้ไหม อยู่กะเราแบบนี้ได้ไหม ให้เลิกกับคนนี้แล้วเลือกเรา แฟนเราเลิกกะเขาไม่ได้ และตัดเราไม่ได้  เราออกมาจากห้องนั้นกับแฟนของเรา ทิ้ง ผญ คนนั้นไว้คนเดียว ก่อนออกมาเราขอดูหน้า ผญ คนนั้น แฟนเรากลัวเราทำร้าย เลยบอกให้ ผญคนนั้นเงยหน้าให้ดู เราโอเครมาก เค้าสวยกว่ากู จบปิ้งงง!!! เราถามว่าได้กันยังแฟนเราตอบเต็มปากเลยว่าได้แล้ว  ใจนี่ลอยไปไหนไม่รุเลยไม่รู้ว่าตอนนั้นร้องไห้ดังแค่ไหนร้องหนักแค่ไหน รู้แต่ว่าเราออกมาข้างนอกกับแฟนเราสองคน มาเครียกัน เราตัดสินใจด้วยความที่เรารักแฟนมากเราบอกให้แฟนคบกับเขาไป แต่เรื่องระหว่างเราอย่าจบได้ไหม เราจะรอที่ กทม. วันหยุดให้แฟนมาหาได้ไหม แฟนเราบอกว่าได้ (แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะได้จริงๆรึป่าว) วันนั้นคุยกันดึกมากก แม่แฟนเค้ารักเรามาก แม่บอกว่าแม่มีเราเป็นลูกสะใภ้แค่คนเดียว คือคนอื่นแม่ไม่รับรู้ เราดีใจมากนะที่แม่แฟนครอบครัวแฟนดีกับเราจริงๆ แม่แฟนชวนให้เรานอนที่บ้านแม่ก่อน แต่เราไม่ยอมคือตอนนั้นจะกลับให้ได้บอกให้แฟนไปส่งที่รถตู้แต่แฟนเราขับรถมาส่งที่ กทม.เลย มานอนกับเราโดยทิ้ง ผญ คนนั้นไว้ที่ห้องคนเดียวโดยไม่บอกไม่อะไรเลย เราคิดว่าแฟนเราแครเรา แต่อาจจะแค่การอยู่ด้วยกันครั้งสุดท้าย กลับมาเราร้องไห้หนักมาก แฟนเราหลับเราก็ยังร้องไห้อยู่ วันนั้นร้องทั้งวันทั้งคืน ประมาณ ตี 3 เราทนไม่ไหวจริงๆเราโทรไปหา ผญ คนนั้น เราบอกว่า ให้ออกไปจากชีวิตของเราสองคนได้ไหม เพราะตอนที่เขาเข้ามา แฟนเรากับเรายังคบกันอยู่ จะเรียกเราว่าหมาหวงก้างก็ได้นะ แต่ตอนที่เลิกกันมันเหมือนไม่ได้เลิก แค่คำพูดลอยๆที่คู่อื่นก็ชอบประชดกันโดยการบอกเลิก ผญ คนนั้นบอกเราว่า ให้แฟนเราเป็นคนพูดเอง แค่คำเดียว เขาก็จะไป แต่แฟนเราไม่เลือกไง อาจจะเพราะรักคนนั้นมากหรือยังไงก็ไม่รู้ แต่ทิ้งเขาไว้ตั้ง 2 วัน แฟนเรามาอยู่กับเราสองวันเต็มๆ ไปเที่ยวไปกินใช้ชีวิตเหมือนที่เคยใช้ด้วยกันปกติทุกอย่าง เราบอกแฟนเราอีกครั้งให้ไปเลิกกับคนนั้น แฟนราบอกมีเหตุผลหลายๆอย่างที่เลิกไม่ได้ งั้นเลิกกะเราได้ไหม พร้อมไหมที่จะไม่มีกันและกันในชีวิต ห่างหายกันไปโดยไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นยังไง แฟนเราพร้อมรึป่าว แฟนเราตอบว่า ไม่พร้อมทำใจไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างยังรักกันมาก แต่กับ ผญ คนนั้นคือมีเหตุผลหลายๆอย่างซึ่งเรารู้นะ แต่มันเป็นเรื่องของเขาเราเองก็ไม่อยากพูดเท่าไหร่ มันเป็นเหตุผลที่ไม่ใช่ความรักหรือความใคร่ มันเป็นความสงสารซึ่งความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก เราเองก็รู้ดีแต่เราเองก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่จะต้องเสียแฟนไป ทุกอย่างมันเร็วมากนะ จะว่าเราไม่ดีก็ได้จะด่ายังไงก็ได้ แค่อยากมาเล่าประสบการณ์ เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไง เพราะคำว่ารักคำเดียวทำให้เราเป็นแบบนี้ แฟนเราพูดกับคนนั้นเลยนะว่ารักเรามาก แต่ ผญ คนนั้นไม่ยอมไป แฟนเราก็สงสาร แต่แฟนเราก็เห้สุดๆอะ ไม่ยอมเลือกเรื่องนี้ถ้าจะโทษ คือโทษตัวเราที่กลับไปหวงก้าง แต่เรากับแฟนเรารักกันมาก มากจนถ้าต้องขาดกันไปจริงๆคงทำใจกันไม่ได้
เพื่อนๆช่วยเราที บอกเราทีว่าเราควรทำยังไง บอกเราที ว่าเราจะเดินไปทางไหนต่อ มืดมนไปหมด