สวัสดีค่ะ 😀
มีหลายคนบอกว่าช่วงเวลาที่เราจะมีความสุขมากที่สุด ก็คือ ชีวิตมัธยม อืมฉันว่ามันก็จริงนะ เพราะเป็นช่วงเวลาที่เราเจอทั้งมิตรภาพที่เเท้จริง ผ่านเรื่องราวที่ดีเเละร้าย ช่วงมัธยมปลายเป็นช่วงที่ฉันมีความสุขมาก ในช่วงนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กที่เรียบร้อยอะไรเลย อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเกือบสิบคน ซึ่งก็ไม่ได้เป็นเด็กเรียน ชวนกันโดดเรียนประจำ เเละส่วนเพื่อนผู้ชายในห้องก็ตั้งเป็นเเก๊งมีเรื่องทุก เราทั้งสองกลุ่มไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ในช่วงมอสี่มอห้า เเต่เวลามีเรื่องก็คอยกัน เเละก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งชื่อ b นามสมมุติถือว่าเป็นหนุ่มฮอทของโรงเรียนรุ่นน้องรุ่นพี่ชอบกันเพียบ เค้าจะเเบดบอยหน่อย ไว้หนวดเครา ซึ่งมันก็จะชอบด่าทะเลาะกับฉันทุกวัน ในความรู้สึกของฉัน ฉันคิดว่าฉันไปทำอะไรให้มันถึงด่าฉันทุกวัน ฉันรู้สึกเกียดมันมาก นับวันยิ่งทะเลาะกันหนักขึ้น เเละมีวันหนึ่งเพื่อนก็เเซวว่า ทะเลาะกันมากๆระวังจะได้กัน ซึ่งฉันก็สวนกลับไปทันที ว่า ไม่มีทางให้เหลือมันเป็นผู้ชายคนเดียวในโลก กูก็ไม่เอา!! B เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก ทำให้ฉันคิดว่าไม่มีท่าที่จะชอบเเน่ ก็ทะเลาะกันมาทุกวัน ซึ่งก็มีอยู่วันหนึ่ง ตอนมอห้า ประมาณเที่ยงฉันนัางอยู่ใต้ต้นไม้โต๊ะประจำ มีเพื่อนในกลุ่มฉันเนี่ยเเหละเดินกลับมาจากโรงอาหาร บอกว่าเมื่อก้เพื่อนผู้ชายในห้องมีเรื่องกับพี่มอหกฉันตกใจมากจึงวิ่งไปกับเพื่อนอีกคนในใจตอนนั้นรู้สึกเป็นห่วง เเต่เหตุการณ์ก็เหมือนยังจะไม่จบพี่มอหกกำลังตามหาเพื่อนฉันฉันเห็นพอดีเลยรีบวิ่งไปบอกเพื่อนผู้ชายให้หนีเเต่ก็ไม่ทันรุมกันวุ่นตอนนั้นตกใจมากเลยดึงคอเสื้อพี่มอหกคนไหนก็ได้ที่อยู่ใกล้ตัว สุดท้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองมา ในตอนนั้นรูสึกโล่งมากทุกอย่างได้จบ อืมเเล้วมีอยู่หนึ่งเหตุการณ์มีอาจารย์มาเรียกbไปแล้วบอกว่ามีผู้ปกครองมาพบหลังจากbไปพบbก็ร้องไห้หนักมากซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเเละไม่คิดว่าจะมีโอกาสเห็นเพราะคิดว่าbคงเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเเละไม่ค่อยเเสดงความรู้สึกเเละก็รู้สาเหตุว่าที่เค้าร้องไห้หนักเพราะพี่ชายเค้าที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเสียซึ่งเค้ารักพี่คนนี้มากซึ่งมันก็ทำให้ฉันเห็นมุมที่อ่อนเเอของเค้าตอนที่ฉันเห็นเค้ารองฉันรู้สึกหดหู่เเละเจ็บปวดยังไงไม่รู้ เเละเราก็ช่วงเวลาของม.หกช่วงนี้เราไม่ค่อยทะเลาะกันหนักเหมือนเมื่อก่อนเเค่เล่นๆเเซว เเต่ฉันรู้สึกว่าเค้าจะเปลี่ยนไปจะไม่หาเรื่องเหมือนเมื่อก่อนเเละมาดี เเต่เค้าจะไม่กล้าเล่นกับฉันเท่าไหร่ ฉันเองก็รู้สึกเเปลกๆเเละตอนที่ฉันก็รู้ใจตัวเองว่าฉันรักเพื่อตัวเอง. ฉันก็ไม่รู้จะทำไง จนสุดท้ายตัดสินใจบอกเพื่อนสนิท. เเละประโยคที่เพื่อนพูดออกมาคือกูว่าเเล้ว เพราะเห็นชอบเเอบมองมัน เเต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรในเมื่อมันก็มีเเฟน เเละมีอยู่วันหนึ่งbไม่มาโรงเรียน ฉันกำลังเล่นfacebook เห็นbกำลังออนอยู่ก็เลยทักไปถามว่าทไไมไม่มาเรียนเเต่เพื่อนฉันดันไปพิมพ์บอกว่าฉันชอบb เพราะเห็นว่ากำลังจะจบ. Bตอบเเค่ว่าอืมๆ ตอนนั้นฉันกลัวเค้าจะไม่เหมือนเดิมมาก. เเต่พอมาโรงเรียนเช้าวันต่อมาเค้าก็ทำตัวปกติเหมือนเดิมกับฉัน เเละมีอยู่วันหนึ่งเค้าเดินมาที่โต๊ะประจำของฉันเค้าเดินมายืนข้างฉันมันก็เเกล้งตามประสาของมันที่ทำประจำ เค้าเอามือมาตั้งบนบ่าฉันเเล้วหันไปบอกให้เพื่อนถ่ายรูปให้หน่อยวันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากเเละไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นเข้าสู่ช่วงมอหกเทอมสองเป็นช่วงที่ใครติด0ก็ต้องเเก้0ซึ่งbก็เป็นหนึ่งในนั้นฉันจี้ให้เค้าไปตามเเก้0เพื่อที่จะได้จบพร้อมกันเเละฉันเเละวันนั้นก็มาถึงวันสอบปลายภาคตัวสุดท้าย วันนั้นสอบเสร็จเราก็ตามเขียนเสื้อกันฉันเดินไปให้เค้าเขียนเสื้อให้เค้าก็เขียนที่ด้านหลังตรงบ่าข้างขวาด้วยหมึกสีเเดงเขียนว่า โชคดีนะ ในตอนเย็นห้องเราก็ไปกินเลี้ยงฉลองกันเพื่อนฉันพูดกับฉันว่า โอกาสของเเล้วนะวันนี้บอกรักมันเลย ฉันทำใจอยู่นาน ด้วยความกลัวก็เลยไม่กล้าสารภาพได้เเค่ขอถ่ายรูปคู่ วันนั้นพอดีป้ากับลุงมาหาเเม่ที่บ้านพอดีเเล้วผ่านมาทางร้านก็เลยรับกลับบ้านพร้องกันฉันก็เลยๆม่ๆด้อยู่ถึงงานเลิก หลังสอบปลายภาคเสร็จฉันก็ตามสอบตรงเข้ามหาลัยทั้งสองเเห่งในกรุงเทพไม่ติด วันนั้นฉันนั่งอยู่หน้าคอมลุ้นผลประกาศสอบตรงเมื่อผลออกมาว่าฉันสอบไม่ติด ตอนนั้นรู้สึกเหนื่อยเเละท้อมาก เพราะกลัวไม่มีที่เรียนเเละก็ไม่อยากรอแอด นั่งเล่นคอมไปอยู่ดีๆสมองก็นึกถึงมหาลัยหนึ่งที่ฉันเคยฝันตอนเด็กว่าอยากเรียนที่นี้อยู่ทางภาคใต้เพราะฉันเกิดที่ใต้ที่จะงหวัดสงขลาบ้านคุณยายฉันเลยหาข้อมูลข่าวสารก็สอบเเละก็เจอรอบรับสมัครทั่วประเทศเลยปรึกษาเเม่เเม่ก็เห็นดีด้วยฉันก็เลยสมัครเเละเค้าก็เรียกมาสัมภาษณ์ผลออกมาว่าสอบติด เเต่เกิดความเขเาใจผิดนิดหน่อยฉันคิดว่ามหาลัยนี้อยู่หาดใหญ่เเต่ปรากฏว่าคณะที่ฉันเรียนอยู่ปัตตานี ซึ่งบ้านฉันก็อยู่ในเขตปริมณฑล เเม่ฉันดีใจมากที่ฉันสอบติด ยายก็ดีใจ เเต่ในใจฉันก็ยังกังวลว่าจะไปดีหรือป่าวเพื่อนก็ค้านว่าอย่าไปเลย เเต่ความรู้สึกตอนนั้นฉันคิดว่าฉันอยากลืมbเพราะไม่อยากเสียเพื่อนเเละฉันก็ยังทำใจไม่ได้ก็เลยตัดสินใจว่าจะไปเรียนที่นั้น วันปัจฉิมก็มาถึงคงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอbเพราะเราต้องไปเรียนที่ใต้ เราเจอหน้าb. Bก็ถามว่าจะไปเรียนที่นั้นจริงๆอ่อ เราก็ตอบว่าอืมไป bก็บอกว่าโชคดีนะ เเละถ่ายรูปกันวันนั้นปัจฉิมเสร็จเราออกไปข้างนอกกลับเพื่อนพอเที่ยวเสร็จเดินเข้าโรงเรียนอีกครั้งก็เจอbกับเพื่อนเเละรุ่นน้องผู้หญิงbก็ชวนเรานั่งก่อนเเล้วบอกว่าอย่าพึ่งรีบกลับจนกันถึงเย็นเเล้วเราเลยบอกว่างั้นกลับก่อน bก็บอกว่าโชคดีเเล้วโบกมือบายๆ เข้าสู่ชีวิตมหาลัยไปคนเดียวโดดๆ เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง สิ่งเเวดล้อมคนรอบข้างต่างกับที่เราเคยอยู่เคยเป็นช่วงปี1เรากลับบ้านน้อยมากเพราะกิจกรรมเยอะกลับไปก็ตอนปิดเทอมช่วงนี้ก็คุยกับbบ้างเเค่ถามทุกข์สุขเเละก็ขึ้นปีสอง ก็มีเวลากลับบ้านมากขึ้น วันนั้นเป็นงานเทศกาลของจะงหวัดก็ขี่รถเล่นในเมืองบังเอิญเจอbกับเพื่อนผู้ชายนั่งกินเหล่าอยู่ ซึ่งเราก็ซ้อนสามกัน b ก็ตะโกนว่าคนหล้งอะมาได้ไง ซึ่งก็คือเราเองเราได้เเค่ยิ้มเพราะเพื่อนคนขับไม่ยอมจอดเพื่อนไปส่งเราที่ร้านกาเเฟเพื่อที่จะไปรับเพื่อนอีกคน เราก็นั่งรอสักพักเพื่อนก็มาเพื่อนบอกว่าเมื่อกี้bถามว่าเราไปไหนเเล้ว ด้วยความดีใจเราลากเพื่อนอีกคนเพื่อเดินกลับไปหาb ที่bอยู่ก็ไม่ไกลจากร้านกาเเฟมาก วินาทีเเรกที่เจอหน้าbถามว่าเป็นไงบ้างรอยยิ้มที่สวยงามทำให้เรารู้สึกดีมากเราก็นั่งคุยกันร่วมถึงเพื่อนผู้ชายในช่วงนี้เราได้กลับบ้านบ่อยเวลากลับเราก็นัดกับbออกมาในเมืองหาอะไรกินเเละนั่งคุยไม่ได้ไปสองคนนะมีเพื่อนคนอื่นด้วยเเต่เราจะชวนbตลอด เเละเราก็กลับใต้ซึ่งเราก็คิดว่าเราก็คงยังไม่ลืมbทั้งทีมีคนมาจีบนะเราก็คุยเเต่พอเค้าขอคบดรากลับไม่อยากคบเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ทั้งที่คนที่เข้ามาเกือบทุกคนเป็นคนดีเเต่เรากลับนึกถึงเเต่B อืมเรามีเพื่อนคนหนึ่งเรียนที่เดียวเอกเดียวกับbเราปรึกษามันมาตลอดมันบอกว่าให้เราสารภาพรักกับbอีกครั้งเพราะช่วงนี้bไม่มีเเฟนเราก็เลยตัดสินใจสารภาพไป bอ่านเเล้วก็หายไปเเล้วตอบกลับมาว่าสอบอยู่ เพื่อนเราก็ไปคุยกับb bบอกเพื่อนเราว่าไม่อยากเสียเพื่อน กลัวคบกันเเล้วถ้าเลิกกันจะกลับมาเป็นเพื่อนไม่ได้ เราก็เข้าใจ เพราะมันก็คือสิ่งที่เรากลัวเหมือนกัน ตอนนี้ฉันรู้เเล้วว่าระยะทางไม่ช่วยทำให้เราลืมเเต่มันทำให้เรายิ่งคิดถึง ความคิดถึงคือสิ่งที่ทรมานที่สุด.
มัธยมช่วงเวลาเเห่งความสุข ความรัก ความทรงจำ
มีหลายคนบอกว่าช่วงเวลาที่เราจะมีความสุขมากที่สุด ก็คือ ชีวิตมัธยม อืมฉันว่ามันก็จริงนะ เพราะเป็นช่วงเวลาที่เราเจอทั้งมิตรภาพที่เเท้จริง ผ่านเรื่องราวที่ดีเเละร้าย ช่วงมัธยมปลายเป็นช่วงที่ฉันมีความสุขมาก ในช่วงนั้นฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กที่เรียบร้อยอะไรเลย อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเกือบสิบคน ซึ่งก็ไม่ได้เป็นเด็กเรียน ชวนกันโดดเรียนประจำ เเละส่วนเพื่อนผู้ชายในห้องก็ตั้งเป็นเเก๊งมีเรื่องทุก เราทั้งสองกลุ่มไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ในช่วงมอสี่มอห้า เเต่เวลามีเรื่องก็คอยกัน เเละก็มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งชื่อ b นามสมมุติถือว่าเป็นหนุ่มฮอทของโรงเรียนรุ่นน้องรุ่นพี่ชอบกันเพียบ เค้าจะเเบดบอยหน่อย ไว้หนวดเครา ซึ่งมันก็จะชอบด่าทะเลาะกับฉันทุกวัน ในความรู้สึกของฉัน ฉันคิดว่าฉันไปทำอะไรให้มันถึงด่าฉันทุกวัน ฉันรู้สึกเกียดมันมาก นับวันยิ่งทะเลาะกันหนักขึ้น เเละมีวันหนึ่งเพื่อนก็เเซวว่า ทะเลาะกันมากๆระวังจะได้กัน ซึ่งฉันก็สวนกลับไปทันที ว่า ไม่มีทางให้เหลือมันเป็นผู้ชายคนเดียวในโลก กูก็ไม่เอา!! B เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้มาก ทำให้ฉันคิดว่าไม่มีท่าที่จะชอบเเน่ ก็ทะเลาะกันมาทุกวัน ซึ่งก็มีอยู่วันหนึ่ง ตอนมอห้า ประมาณเที่ยงฉันนัางอยู่ใต้ต้นไม้โต๊ะประจำ มีเพื่อนในกลุ่มฉันเนี่ยเเหละเดินกลับมาจากโรงอาหาร บอกว่าเมื่อก้เพื่อนผู้ชายในห้องมีเรื่องกับพี่มอหกฉันตกใจมากจึงวิ่งไปกับเพื่อนอีกคนในใจตอนนั้นรู้สึกเป็นห่วง เเต่เหตุการณ์ก็เหมือนยังจะไม่จบพี่มอหกกำลังตามหาเพื่อนฉันฉันเห็นพอดีเลยรีบวิ่งไปบอกเพื่อนผู้ชายให้หนีเเต่ก็ไม่ทันรุมกันวุ่นตอนนั้นตกใจมากเลยดึงคอเสื้อพี่มอหกคนไหนก็ได้ที่อยู่ใกล้ตัว สุดท้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองมา ในตอนนั้นรูสึกโล่งมากทุกอย่างได้จบ อืมเเล้วมีอยู่หนึ่งเหตุการณ์มีอาจารย์มาเรียกbไปแล้วบอกว่ามีผู้ปกครองมาพบหลังจากbไปพบbก็ร้องไห้หนักมากซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเเละไม่คิดว่าจะมีโอกาสเห็นเพราะคิดว่าbคงเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเเละไม่ค่อยเเสดงความรู้สึกเเละก็รู้สาเหตุว่าที่เค้าร้องไห้หนักเพราะพี่ชายเค้าที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเสียซึ่งเค้ารักพี่คนนี้มากซึ่งมันก็ทำให้ฉันเห็นมุมที่อ่อนเเอของเค้าตอนที่ฉันเห็นเค้ารองฉันรู้สึกหดหู่เเละเจ็บปวดยังไงไม่รู้ เเละเราก็ช่วงเวลาของม.หกช่วงนี้เราไม่ค่อยทะเลาะกันหนักเหมือนเมื่อก่อนเเค่เล่นๆเเซว เเต่ฉันรู้สึกว่าเค้าจะเปลี่ยนไปจะไม่หาเรื่องเหมือนเมื่อก่อนเเละมาดี เเต่เค้าจะไม่กล้าเล่นกับฉันเท่าไหร่ ฉันเองก็รู้สึกเเปลกๆเเละตอนที่ฉันก็รู้ใจตัวเองว่าฉันรักเพื่อตัวเอง. ฉันก็ไม่รู้จะทำไง จนสุดท้ายตัดสินใจบอกเพื่อนสนิท. เเละประโยคที่เพื่อนพูดออกมาคือกูว่าเเล้ว เพราะเห็นชอบเเอบมองมัน เเต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรในเมื่อมันก็มีเเฟน เเละมีอยู่วันหนึ่งbไม่มาโรงเรียน ฉันกำลังเล่นfacebook เห็นbกำลังออนอยู่ก็เลยทักไปถามว่าทไไมไม่มาเรียนเเต่เพื่อนฉันดันไปพิมพ์บอกว่าฉันชอบb เพราะเห็นว่ากำลังจะจบ. Bตอบเเค่ว่าอืมๆ ตอนนั้นฉันกลัวเค้าจะไม่เหมือนเดิมมาก. เเต่พอมาโรงเรียนเช้าวันต่อมาเค้าก็ทำตัวปกติเหมือนเดิมกับฉัน เเละมีอยู่วันหนึ่งเค้าเดินมาที่โต๊ะประจำของฉันเค้าเดินมายืนข้างฉันมันก็เเกล้งตามประสาของมันที่ทำประจำ เค้าเอามือมาตั้งบนบ่าฉันเเล้วหันไปบอกให้เพื่อนถ่ายรูปให้หน่อยวันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขมากเเละไม่เคยลืมความรู้สึกนั้นเข้าสู่ช่วงมอหกเทอมสองเป็นช่วงที่ใครติด0ก็ต้องเเก้0ซึ่งbก็เป็นหนึ่งในนั้นฉันจี้ให้เค้าไปตามเเก้0เพื่อที่จะได้จบพร้อมกันเเละฉันเเละวันนั้นก็มาถึงวันสอบปลายภาคตัวสุดท้าย วันนั้นสอบเสร็จเราก็ตามเขียนเสื้อกันฉันเดินไปให้เค้าเขียนเสื้อให้เค้าก็เขียนที่ด้านหลังตรงบ่าข้างขวาด้วยหมึกสีเเดงเขียนว่า โชคดีนะ ในตอนเย็นห้องเราก็ไปกินเลี้ยงฉลองกันเพื่อนฉันพูดกับฉันว่า โอกาสของเเล้วนะวันนี้บอกรักมันเลย ฉันทำใจอยู่นาน ด้วยความกลัวก็เลยไม่กล้าสารภาพได้เเค่ขอถ่ายรูปคู่ วันนั้นพอดีป้ากับลุงมาหาเเม่ที่บ้านพอดีเเล้วผ่านมาทางร้านก็เลยรับกลับบ้านพร้องกันฉันก็เลยๆม่ๆด้อยู่ถึงงานเลิก หลังสอบปลายภาคเสร็จฉันก็ตามสอบตรงเข้ามหาลัยทั้งสองเเห่งในกรุงเทพไม่ติด วันนั้นฉันนั่งอยู่หน้าคอมลุ้นผลประกาศสอบตรงเมื่อผลออกมาว่าฉันสอบไม่ติด ตอนนั้นรู้สึกเหนื่อยเเละท้อมาก เพราะกลัวไม่มีที่เรียนเเละก็ไม่อยากรอแอด นั่งเล่นคอมไปอยู่ดีๆสมองก็นึกถึงมหาลัยหนึ่งที่ฉันเคยฝันตอนเด็กว่าอยากเรียนที่นี้อยู่ทางภาคใต้เพราะฉันเกิดที่ใต้ที่จะงหวัดสงขลาบ้านคุณยายฉันเลยหาข้อมูลข่าวสารก็สอบเเละก็เจอรอบรับสมัครทั่วประเทศเลยปรึกษาเเม่เเม่ก็เห็นดีด้วยฉันก็เลยสมัครเเละเค้าก็เรียกมาสัมภาษณ์ผลออกมาว่าสอบติด เเต่เกิดความเขเาใจผิดนิดหน่อยฉันคิดว่ามหาลัยนี้อยู่หาดใหญ่เเต่ปรากฏว่าคณะที่ฉันเรียนอยู่ปัตตานี ซึ่งบ้านฉันก็อยู่ในเขตปริมณฑล เเม่ฉันดีใจมากที่ฉันสอบติด ยายก็ดีใจ เเต่ในใจฉันก็ยังกังวลว่าจะไปดีหรือป่าวเพื่อนก็ค้านว่าอย่าไปเลย เเต่ความรู้สึกตอนนั้นฉันคิดว่าฉันอยากลืมbเพราะไม่อยากเสียเพื่อนเเละฉันก็ยังทำใจไม่ได้ก็เลยตัดสินใจว่าจะไปเรียนที่นั้น วันปัจฉิมก็มาถึงคงเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอbเพราะเราต้องไปเรียนที่ใต้ เราเจอหน้าb. Bก็ถามว่าจะไปเรียนที่นั้นจริงๆอ่อ เราก็ตอบว่าอืมไป bก็บอกว่าโชคดีนะ เเละถ่ายรูปกันวันนั้นปัจฉิมเสร็จเราออกไปข้างนอกกลับเพื่อนพอเที่ยวเสร็จเดินเข้าโรงเรียนอีกครั้งก็เจอbกับเพื่อนเเละรุ่นน้องผู้หญิงbก็ชวนเรานั่งก่อนเเล้วบอกว่าอย่าพึ่งรีบกลับจนกันถึงเย็นเเล้วเราเลยบอกว่างั้นกลับก่อน bก็บอกว่าโชคดีเเล้วโบกมือบายๆ เข้าสู่ชีวิตมหาลัยไปคนเดียวโดดๆ เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง สิ่งเเวดล้อมคนรอบข้างต่างกับที่เราเคยอยู่เคยเป็นช่วงปี1เรากลับบ้านน้อยมากเพราะกิจกรรมเยอะกลับไปก็ตอนปิดเทอมช่วงนี้ก็คุยกับbบ้างเเค่ถามทุกข์สุขเเละก็ขึ้นปีสอง ก็มีเวลากลับบ้านมากขึ้น วันนั้นเป็นงานเทศกาลของจะงหวัดก็ขี่รถเล่นในเมืองบังเอิญเจอbกับเพื่อนผู้ชายนั่งกินเหล่าอยู่ ซึ่งเราก็ซ้อนสามกัน b ก็ตะโกนว่าคนหล้งอะมาได้ไง ซึ่งก็คือเราเองเราได้เเค่ยิ้มเพราะเพื่อนคนขับไม่ยอมจอดเพื่อนไปส่งเราที่ร้านกาเเฟเพื่อที่จะไปรับเพื่อนอีกคน เราก็นั่งรอสักพักเพื่อนก็มาเพื่อนบอกว่าเมื่อกี้bถามว่าเราไปไหนเเล้ว ด้วยความดีใจเราลากเพื่อนอีกคนเพื่อเดินกลับไปหาb ที่bอยู่ก็ไม่ไกลจากร้านกาเเฟมาก วินาทีเเรกที่เจอหน้าbถามว่าเป็นไงบ้างรอยยิ้มที่สวยงามทำให้เรารู้สึกดีมากเราก็นั่งคุยกันร่วมถึงเพื่อนผู้ชายในช่วงนี้เราได้กลับบ้านบ่อยเวลากลับเราก็นัดกับbออกมาในเมืองหาอะไรกินเเละนั่งคุยไม่ได้ไปสองคนนะมีเพื่อนคนอื่นด้วยเเต่เราจะชวนbตลอด เเละเราก็กลับใต้ซึ่งเราก็คิดว่าเราก็คงยังไม่ลืมbทั้งทีมีคนมาจีบนะเราก็คุยเเต่พอเค้าขอคบดรากลับไม่อยากคบเพราะรู้สึกว่าไม่ใช่ทั้งที่คนที่เข้ามาเกือบทุกคนเป็นคนดีเเต่เรากลับนึกถึงเเต่B อืมเรามีเพื่อนคนหนึ่งเรียนที่เดียวเอกเดียวกับbเราปรึกษามันมาตลอดมันบอกว่าให้เราสารภาพรักกับbอีกครั้งเพราะช่วงนี้bไม่มีเเฟนเราก็เลยตัดสินใจสารภาพไป bอ่านเเล้วก็หายไปเเล้วตอบกลับมาว่าสอบอยู่ เพื่อนเราก็ไปคุยกับb bบอกเพื่อนเราว่าไม่อยากเสียเพื่อน กลัวคบกันเเล้วถ้าเลิกกันจะกลับมาเป็นเพื่อนไม่ได้ เราก็เข้าใจ เพราะมันก็คือสิ่งที่เรากลัวเหมือนกัน ตอนนี้ฉันรู้เเล้วว่าระยะทางไม่ช่วยทำให้เราลืมเเต่มันทำให้เรายิ่งคิดถึง ความคิดถึงคือสิ่งที่ทรมานที่สุด.