ตามที่เราเข้าใจแต่เริ่มเดิมที การที่วงดนตรีสักวงหรือนักร้องสักคนจะเอาเพลงเก่ามา Cover ใหม่นั้น
ย่อมต้องหาวิธีทางที่จะสร้างเอกลักษณ์ใหม่เฉพาะตัวลงไปในเพลงนั้นๆ เพื่อให้เกิดความแตกต่างไปจากเดิม
และได้รับความนิยมขึ้นในตัวบทเพลงนั้นๆ อีกครั้งหนึ่ง

          แต่เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่กับวง Boyzone วงบอยแบนด์ไอริสรุ่นดึก ที่เคยได้รับความนิยมอย่างสูงในยุค 90
ที่ออกสตูดิโออัลบั้มที่ 6 Dublin to Detroit ที่เพลงในอัลบั้มนี้เป็นเพลงเก่าทั้งหมด โดยอิงคอนเซ็ปต์แบบร่วมสมัย
โดยเลือกเพลงที่เคยได้รับความนิยมเป็นอย่างมากของ Motown Record ค่ายเพลง Soul Pop ยุค 60s จาก
สไตล์เมืองดีทรอยต์ โดย Motown ประสบความสำเร็จกับเพลงที่ทำในลักษณะโซลเป็นหลัก จนเกิดแนวเฉพาะ
แบบที่เรียกว่า เดอะโมทาวน์ซาวด์ ซึ่งเป็นประเภทหนึ่งของดนตรีโซล ที่ได้รับอิทธิพลเด่นชัดจากเพลงป็อป
ซึ่งเราก็เลยเข้าใจได้ว่าชื่ออัลบั้มนั้นมาจากชื่อเมืองหลวงของไอร์แลนด์ที่ๆ ถิ่นกำเนิดของหนุ่มๆ Boyzone
กับชื่อเมืองดีทรอยต์จุดเริ่มต้นของเพลงฮิตสุดคลาสสิก ที่พวกเขานำกลับมาร้องอีกครั้ง



         และที่เราบอกไว้ตอนต้นว่าการ Cover ของ Boyzone นั้นแตกต่างจากกระแสหลักเลยก็คือ พวกเขาเลือกที่
จะใช้ท่วงทำนองดนตรีในแบบดั้งเดิมของเพลง และปรับเปลี่ยนดีไซน์การร้องแต่เพียงเท่านั้น
         ซึ่งจะว่าไปแล้วทางวงก็เคย Cover เพลงจนชาวบ้านชาวเมืองเข้าในว่าเป็นเพลงของพวกเขาเองจนโด่งดัง
ทั่วโลกมาแล้วอย่าง Love me For a reason ที่เป็นเพลงของ The osmonds (ที่จริงๆ ก็ไม่ใช่ออริจินอลหรอก)
มาแบบจังหวะการร้องทำนองเกือบจะเป๊ะๆ เลย (จะไม่เหมือนก็คงท่าเต้นสุดจ๊าบละมั้ง)
        
เมื่อเทียบกับ The osmonds
        
        


         Dublin to Detroit เปิดหัวอัลบั้มด้วยไตเติลแทรคมีจังหวะ Soul นุ่มๆ ด้วย What Becomes Of The Broken Hearted
แค่เพลงแรกก็ติดหูละ

         
        ซึ่งในเมื่อมันเป็นเพลงเก่า เราจึงไปค้นหาเวอร์ชั่นที่แตกต่างออกไปซึ่งมีหลากหลายพอควร
และเราก็ไปเจอต้นฉบับของ Jimmy Ruffin


       ที่เราฟังแล้วรู้สึกได้เลยว่ามันต่าง...แต่ยังคงความเหมือนเดิมไว้ได้ด้วยเฮ้ย! เพราะสิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เพลงมันคลีนและลื่นหูขึ้น
อาจจะเพราะการบันทึกเสียงที่พัฒนาขึ้นกว่าเมื่อ 50 ปีก่อน กับเทคนิคใหม่ๆ ที่สอดแทรกไปเล็กน้อยจนเราไม่รู้สึกเลี่ยน

       ลึกๆ เราคิดว่าการที่พวกเขาเลือกที่จะนำบทเพลงที่ดังมากในอดีตมาร้องใหม่แบบนี้ ส่วนนึงก็เพื่อนปลุกกระแสเพลง Motown อีกครั้ง
โดยอ้อมก็ยังได้ใจแฟนเพลงดั้งเดิมของทั้งสองฝั่ง Dublin ถึง Detroit เลยทีเดียว
      

      ด้วยความต่อเนื้อในครั้งแรกเราเปิดฟังไล่เรียงไปทีละเพลงตามลำดับ (ให้อรรถรสเหมือนฟังเทปคลาสเซทไปอีกแบบ)
เพลงเหล่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาหยิบยกขึ้นมาร้องกัน แต่เคยนำกลับมาร้องหลายครั้งแล้วในสไตล์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น
The Tracks of My Tears ที่เคยถูกร้องจากทั้ง Boy II Men , Rod Stewart , Johnny Rivers และอีกเยอะเลย
      ส่วนอีกเพลงที่เราอยากแนะนำเลยคือ Wherever I Lay My Hat ของ Paul Young ที่หนุ่มๆ BZ เค้นเสียงออกมา
ให้โลกได้รู้ว่า...ยังเตะปีบดังอยู่นะเอ่อ



      จากการสังเกตเพลงที่เลือกมารวมในอัลบั้มนี้ เป็นเพลงที่เน้นการประสานเสียง ฟังสบายๆ เป็นหลัก
ซึ่งเสียงหลักๆ ก็ตกเป็นเสียงของ Ronan เพียงเท่านั้น จริงๆ แล้ววงนี้เราแยกโทนเสียงที่แตกต่างได้แค่ Ronan กับ Stephen gately
แต่พอไม่มี Stephen เราก็เลยรู้สึกว่าโทนเสียงในเพลงดูจะคล้อยตามไปกันหมด

       ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้รู้สึกว่าเราได้ฟังอัลบั้มนี้ช้าไป (มันวางแผงตั้งแต่ พ.ย. ปีที่แล้ว) และก็เงียบมาก จนเราคิดว่า BZ20
คืออัลบั้มใหม่ล่าสุดของทางวงซะอีก คือจริงๆ เราก็ไม่ได้ตามข่าววงนี้มาสักพักตั้งแต่วงเหลือ 4 คน กับเพลงใหม่ยุค 2010
เสียงยังคงเส้นคงวา แต่เนื้อร้องของเพลงกลับไม่โดนใจเอาซะเลย
      
       เราว่าทางออกที่เหมาะสมจนน่าจะทำให้วงได้รับความนิยมอีกครั้งเป็นอัลบั้มนี้ เพราะ เราเพิ่งหามาฟังทั้งอัลบั้มได้เมื่อสัปดาห์ก่อน
หลังจากออกขายมาได้ 6 เดือน แต่เพลงพวกนี้บอกได้เลยว่าเป็นการขัดเกลาเพลงที่เป็นอมตะฟังสบายในมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้งอย่างลงตัว
แบบเหล้าเก่าเขย่าใหม่ เอ๊ย! เหล้าใหม่ ในขวดดั้งเดิมนั่นเอง

       และที่อีกอย่างเราก็คิดว่าจาก set list 2014 ที่มีออกมานั้นก็ไม่มีรายชื่อเพลงในอัลบั้มนี้เลย ก็ได้แต่ลุ้นว่าการมาเยือนไทยคราวนี้
พวกเขาจะขนเพลงคลาสสิกนุ่มละมุนในชุดนี้มาร้องให้เราฟังบ้าง สัก 3-5 เพลงก็ยังดี