เรื่องนี้มันเกิดครั้งแรกเมื่อ 3 ปีที่แล้ว
ในตอนนั้นได้ทำงานเป็นบรรณาธิการนิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นแนวแฟชั่นและสุขภาพ มีอยู่วันหนึ่งที่นักเขียนในกองติดธุระไปงานอีเว้นท์นึงไม่ได้ บ.ก.เลยไปแทน เป็นงานเกี่ยวกับอาหารก็ได้ไปเจอคนๆ นึงเค้าเป็น บ.ก.ของนิตยสารที่เกียวกับอาหารชื่อดังเล่มนึง วินาทีแรกที่ได้เห็นบอกตรงๆ ว่าไม่สามารถถอนสายตาจากเค้าได้เลย หลังจากนั้นไม่ว่าจะมีงานอีเวนท์ที่เกี่ยวกับอาหารเมื่อไหร่จะแอบไปงานทันที ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกับงานของตัวเองเลย
......... เป็นอย่างนี้อยู่ 2 ปีกว่าๆ......... จนได้รับข่าวว่านิตยสารในเครือของเธอคนนั้นกำลังรับสมัคร หัวหน้ากองบรรณาธิการ บอกตรงๆ ว่าลุกจากเก้าอี้เก่าแทบไม่ทันเลย ทิ้งตำแหน่งระดับผู้บริหารไปรับตำแหน่งหัวหน้ากอง หักเงินเดือนที่เก่าทิ้งไป 4 หมื่นกว่า เพื่อให้ได้งานนี้
และแล้วววววววว เค้าก็รับเข้าทำงาน น่าดีใจนะที่จะได้อยู่ใกล้คนที่เราแอบชอบเค้ามาถึง 2 ปี
เริ่มทำงานวันแรกคือ 21 เมษายน 2557 มันช่างเป็นวันที่มีความสุขมาก ได้พูดคุย ได้สบตา ได้มองหน้าระยะใกล้ๆ แต่ถ้าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ต่อไปมันคงเป็นความสุขที่คุ้มจริงๆ นะ จนวันนึงได้เกิดเรื่องภายในที่เราไม่สามารถรับได้ แค่รู้แต่ว่าไม่ว่าจะอยากอยู่ใกล้เค้าสักแค่ไหน ถ้าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อความไม่ยุติธรรมนั้นมันทำไม่ได้จริงๆ (ขอไม่เล่าเรื่องภายในนะ เดี๋ยวเสียหาย) ตัดสินใจเลย.....
ลาออก !!!!! ในวันที่ขอลาออกนั้น เค้าบอกว่าถึงเราจะออก เค้าก็จะไม่หาบ.ก.มาใหม่ ในใจตอนนั้นอยากบอกเค้าไปว่า เราก็ไม่อยากไปเป็น บ.ก.ที่ไหนอีกแล้ว อยากให้ที่นี่เป็นที่สุดท้าย ในวินาทีที่ต้องมองหน้าเค้าตอนนั้น ได้บอกเค้าว่า......
" เราตามหาเค้ามา 2 ปีแล้ว พยายามทำทุกอย่างให้เราได้เจอเค้า ในทุกๆ วันที่ได้ทำงานด้วยกันนั้นมันมีความสุขมาก จนลืมไปแล้วว่าปัญหาที่ทำให้วันนี้ต้องยอมแพ้และลาออกนั้นมันคือเหตุผลอะไร ช่วงระยะเวลา 3 เดือนที่ได้อยู่ใกล้กันนั้นมันมีค่ามาก และคงเป็นช่วงเวลาที่คงหาไม่ได้อีกแล้ว ขอเก็บทุกความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป"
ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่พูดในใจ !!!! ความจริงที่ทำได้คือแค่เรียกชื่อเค้า แล้วนิ่ง ถ้าวันนั้นตัดสินใจบอกไปก็คงดี
ทุกคำพูด ทุกความรู้สึกในวันนี้คือการเสียดายที่ไม่ได้ตัดสินใจในวันนั้น คงต้องจำไว้ตลอดไปว่า
"ทำแล้วเสียใจ .... ดีกว่าเสียใจ ที่ไม่ได้ทำ"
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกการแชร์ หวังแค่ว่าสักวันเรื่องนี้เค้าคงเปิดมาเจอในโลกโซเชี่ยลสักครั้ง
ในวันที่ได้เจอ แต่ไม่ได้ใจ
ในตอนนั้นได้ทำงานเป็นบรรณาธิการนิตยสารเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นแนวแฟชั่นและสุขภาพ มีอยู่วันหนึ่งที่นักเขียนในกองติดธุระไปงานอีเว้นท์นึงไม่ได้ บ.ก.เลยไปแทน เป็นงานเกี่ยวกับอาหารก็ได้ไปเจอคนๆ นึงเค้าเป็น บ.ก.ของนิตยสารที่เกียวกับอาหารชื่อดังเล่มนึง วินาทีแรกที่ได้เห็นบอกตรงๆ ว่าไม่สามารถถอนสายตาจากเค้าได้เลย หลังจากนั้นไม่ว่าจะมีงานอีเวนท์ที่เกี่ยวกับอาหารเมื่อไหร่จะแอบไปงานทันที ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกับงานของตัวเองเลย
......... เป็นอย่างนี้อยู่ 2 ปีกว่าๆ......... จนได้รับข่าวว่านิตยสารในเครือของเธอคนนั้นกำลังรับสมัคร หัวหน้ากองบรรณาธิการ บอกตรงๆ ว่าลุกจากเก้าอี้เก่าแทบไม่ทันเลย ทิ้งตำแหน่งระดับผู้บริหารไปรับตำแหน่งหัวหน้ากอง หักเงินเดือนที่เก่าทิ้งไป 4 หมื่นกว่า เพื่อให้ได้งานนี้
และแล้วววววววว เค้าก็รับเข้าทำงาน น่าดีใจนะที่จะได้อยู่ใกล้คนที่เราแอบชอบเค้ามาถึง 2 ปี
เริ่มทำงานวันแรกคือ 21 เมษายน 2557 มันช่างเป็นวันที่มีความสุขมาก ได้พูดคุย ได้สบตา ได้มองหน้าระยะใกล้ๆ แต่ถ้าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ต่อไปมันคงเป็นความสุขที่คุ้มจริงๆ นะ จนวันนึงได้เกิดเรื่องภายในที่เราไม่สามารถรับได้ แค่รู้แต่ว่าไม่ว่าจะอยากอยู่ใกล้เค้าสักแค่ไหน ถ้าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อความไม่ยุติธรรมนั้นมันทำไม่ได้จริงๆ (ขอไม่เล่าเรื่องภายในนะ เดี๋ยวเสียหาย) ตัดสินใจเลย.....
ลาออก !!!!! ในวันที่ขอลาออกนั้น เค้าบอกว่าถึงเราจะออก เค้าก็จะไม่หาบ.ก.มาใหม่ ในใจตอนนั้นอยากบอกเค้าไปว่า เราก็ไม่อยากไปเป็น บ.ก.ที่ไหนอีกแล้ว อยากให้ที่นี่เป็นที่สุดท้าย ในวินาทีที่ต้องมองหน้าเค้าตอนนั้น ได้บอกเค้าว่า......
" เราตามหาเค้ามา 2 ปีแล้ว พยายามทำทุกอย่างให้เราได้เจอเค้า ในทุกๆ วันที่ได้ทำงานด้วยกันนั้นมันมีความสุขมาก จนลืมไปแล้วว่าปัญหาที่ทำให้วันนี้ต้องยอมแพ้และลาออกนั้นมันคือเหตุผลอะไร ช่วงระยะเวลา 3 เดือนที่ได้อยู่ใกล้กันนั้นมันมีค่ามาก และคงเป็นช่วงเวลาที่คงหาไม่ได้อีกแล้ว ขอเก็บทุกความรู้สึกนี้ไว้ตลอดไป"
ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่พูดในใจ !!!! ความจริงที่ทำได้คือแค่เรียกชื่อเค้า แล้วนิ่ง ถ้าวันนั้นตัดสินใจบอกไปก็คงดี
ทุกคำพูด ทุกความรู้สึกในวันนี้คือการเสียดายที่ไม่ได้ตัดสินใจในวันนั้น คงต้องจำไว้ตลอดไปว่า
"ทำแล้วเสียใจ .... ดีกว่าเสียใจ ที่ไม่ได้ทำ"
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกการแชร์ หวังแค่ว่าสักวันเรื่องนี้เค้าคงเปิดมาเจอในโลกโซเชี่ยลสักครั้ง