สำหรับความรักที่ดูเหมือนว่าจะเป็นรักแท้ของคนทั้งคู่แม้ผ่านวันเวลาเนิ่นนานแค่ไหน มันก็ยังคงจะเป็นอยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง

หนังเรื่องนี้ สำหรับคนที่ยังลืมความรักครั้งเก่าไม่ได้ จะอิน มาก และ สำหรับคนที่ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นก็อาจจะดูสนุกไปตามท้องเรื่อง
อแมนด้าในวัยรุ่น ป็นไอดอลสาวคนนึงเลยก็ว่าได้ ตกหลุมรัก กับหนุ่มวัยเดียวกันนามว่า ดอว์สัน ที่หน้าตาหล่อเหลา (และดูแก่กว่าอายุจริงไปหน่อย) เรื่องมีอยู่ว่าทั้งสองนั้นรักกันมากเหลือเกิน แต่ก็ต้องมีอุปสรรคขวางกั้นทำให้ไม่สมหวัง ไม่ว่าจะเป็นฐานะที่แตกต่างกัน สภาพครอบครัวอันแสนบัดซบของ ดอว์สัน จนในที่สุดก็มีอันต้องเลิกรากันไปอย่างน่าเสียดาย ทิ้งไว้แต่เพียงความรักที่หลงเหลืออยู่ในก้นบึ้งของหัวใจทั้งคู่ เวลาผ่านเลยมา 20 ปี ทั้งสองคนมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ในวันที่ทั้งคู่ต้างมีวุฒิภาวะที่มากขึ้น และก็ด้วยความรักอีกนั้นแหละ ที่ทำให้ทั้งคู่คว้าโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกัน แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ เหมือนความฝัน และไม่สามารถย้อนเวลากลับไปเหมือนเดิมได้แล้วก็ตาม

ผมชอบการแสดงของรุ่นเด็ก มันดูเป็นธรรมชาติ และ ลื่นไหลไปกับการแสดงของคนทั้งคู่ จะหยอกจะล้อ จะโดดลงเล่นน้ำ หรือแม้แต่ฉากเลิฟซีน ก็ดูแล้วมีความสุข มีชีวิตชีวา และหนังทำสำเร็จที่สามารถแสดงให้ผมฟินกับความรักของคนทั้งสอง แต่สำหรับ Part 20 ปีถัดมานั้น มันดูไม่ค่อยอินเท่าไร เพราะการที่วัยมากขึ้นจะไปทำอะไรเหมือนตอนวัยรุ่น มันก็ดูจะขัดๆ (ก็ไม่แน่ว่าคนอื่นๆ อาจจะดูแล้วชอบก็ได้) การเชื่อมโยงต่างๆของเนื้อเรื่องที่เดาได้ง่ายๆ และโดยเฉพาะ ตอนจบที่เข้าใจว่าพยายามจะทำให้หักมุม การจบแบบนี้คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วของทุกฝ่าย และเป็นบทสรุปของนิยายเรื่องนี้ที่ทำให้ความรักของ อแมนด้า และ ดอว์สัน เป็นเรื่องที่ไม่มีผิดถูก แต่บอกได้เลยว่ามันไม่ได้สร้างความประทับใจ เพราะความบังเอินจนเกินไปที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้หนังเรื่องนี้กลายเป็น หนังรักน้ำเน่า ทั้งๆที่ผมแอบคาดหวังในตอนจบให้หนังทำได้ดีกว่านี้



ขอให้ คะแนน 5/10 สำหรับผมนะครับ ใครที่ดูแล้วมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง ^^