สวัสดีค่ะ...คือนี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรก หลังจากเฝ้าอ่านกระทู้อื่นๆมานานก็เลยอยากจะเเชร์ประสบการณ์เรื่องราวของตัวเองบ้าง เผื่อใครที่มีความฝันเหมือนเจ้าของกระทู้จะได้เก็บเป็นข้อมูลในการมาเน๊าะ ยังไงผิดพลาดประการใดขออภัยล่วงหน้าเลยน้าา เดี่ยวจะกลับมาเเก้ตอนหลัง
มหากาพย์ 1: ตัดสินใจ
เจ้าของกระทู้เป็นคนติดที่บ้านมากเพราะโตมากับแม่มาตลอดไม่เคยห่างกันเลย อีกอย่างก็ห่วงด้วยละ คือเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อเสียไปเเล้ว ก็เลยไม่กล้าไปไหน เช่นมาเรียนที่ไกลๆ หรือไปทำงานไกลๆ ไปอยู่หอไกลๆ เพราะฐานะก็ปานกลางไม่ได้เหลือเก็บมากนัก มันทำให้ต้องจ่ายค่าห้องเช่า 2 ที่ ซึ่งบ้านที่ซื้อไว้อยู่ชานเมืองมีอุตสาหกรรมโรงงานโน้น นี่ นั่น โดยรอบ ซึ่งเราก็เคยอยู่ที่นี่ตอนเรียนมัธยมนะ เเต่พอพ่อเสียก็เริ่มมีเหตุการณ์เเย่ๆ เลยเริ่มไม่สบายใจที่จะอยู่ ก็เลยหอบกระเป๋าเข้า กทม.
พอเราเรียนจบก็มีเเต่ความกลัว (เราเป็นพวกที่วิตกกังวล) จริงๆเป็นมาตั้งเเต่เด็กๆเคยไปหาจิตเเพทย์ด้วย ยิ่งงานไหนมีการสัมภาษณ์ยากๆ มีสัมภาษณ์หลายรอบ อะไรเเบบนี้ เราขอบายค่ะ ไม่กล้าเข้าไปอยู่ท่ามกลางสภาวะกดดันมากๆจริงๆ ก็ทำงานเเถวๆห้องพักเเเหละ ห่างกันไม่มาก เงินเดือนก็อยู่กลางๆไม่ดีไม่เเย่ แบ่งให้เเม่ทุกเดือน เเต่พอบางเดือนมีรายจ่ายเพิ่มเข้ามาก็จะมีการออดอ้อนเล็กน้อยกับเเม่เพื่อขอไม่ให้เงินเดือนนี้ ซึ่งเเม่เราก็โอเคเสมอเเหละ เพราะเค้าก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรอยู่เเล้ว เเค่อยากสอนให้เราเเบ่งเก็บ เเต่จริงๆเราก็ไม่เคยเหลือเก็บหรอกนะ 555 เก็บไว้ที่เเม่เเล้วก็เเล้วกัน
ทำงานมาสัก 2 ปี ตอนนั้นก็ประมาณ 23 เริ่มใจเเตกค่าาา มาใจเเตกเอาตอนเเก่ หึๆ >< เริ่มชอบเที่ยว เริ่มดื้อ เริ่มอยากออกนอกบ้านไปเที่ยวกับเพื่อนหลายๆวัน บางทีนั่งดูทีวีในห้องไม่ได้มีเเพลนอะไรเลยนะ อยู่ดีๆก็ออก มันรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องเเคบๆเเล้วบางทีก็อยากอยู่คนเดียวเเต่มันทำไม่ได้ มันอึดอัด ไปดึกๆดื่นๆเเม่บ่นจนขี้เกียจบ่นเเล้ว TT^TT จากนั้นก็มีช่วงนึงที่ไปสังสรรค์กับเพื่อนตอนเรียน ตามธรรมดาเเหละก็ต้องคุยเรื่องงาน เรื่องเงินเดือน ซึ่งเรารู้สึกว่าเงินเดือนเราโครตเเย่เลย เมื่อเทียบกัยทุกคนในกลุ่ม พอกลับมาบ้านก็เริ่มคิด...ว่าเรานี่จะอยู่เเบบนี้ตลอดไปไม่ได้นะ ไม่ชอบอยู่หอก็ต้องมีบ้าน เเต่จะมีบ้านได้ก็ต้องมีงานที่มั่นคงมีเงินเหลือ เเต่ก็อีกอะ ตามนิสัย อยากทำได้ไวๆอยากมีเงินเก็บไวๆ อยากเเก้นิสัยเรื่องขี้กลัวของตัวเอง ตัดสินใจบอกเเม่ ขอมาอยู่ออสเตรเลียนะ คือเเม่เราเค้าดูห่วงมาก เเต่ก็ตามใจอยู่ดี
ซึ่งเราก็ไม่ได้เก่งอะไรเลยที่ตัดสินใจเเบบนั้น ถึงเเม้เเม่จะรู้ว่าเรามีเพื่อนที่นี่อาจจะช่วยเหลือกันได้ เเต่ในใจเราคือที่มาก็อยากมาเเเหละเเต่ก็เพราะมีเพื่อนคนนี้ไง ถึงเลือกออสเตรเลีย...
--------------------------------------------------------
มหากาพย์ 2: 4 เดือนในการทำเรื่องมา
4 เดือนนี้ช่างเป็น 4 เดือนที่เฝ้ารอจริงๆ เราอยากจะหลุดพ้นจากการทำงาน 1 อาทิตย์ 6 วัน ทำงานเกินเวลาเเล้วไง เเต่พอวันไหนลาตอนเช้าไปทำธุระก็ซุบซิบนินทา หรือบ้างก็หาว่าเรื่องไปออสไปเรื่องที่กุขึ้นมาบ้างละ อะไรบ้างละ มันน่าเบื่อมากกับสังคมสมัยนี้
มาที่เรื่องเอเจ้นท์กันบ้าง เราไม่มีข้อมูลอะไรเลยจะถามเพื่อนก็นานๆทีจะมีเวลาว่างตรงกันคุยเป็นเรื่องเป็นราว เเละก็ไม่อยากใช้เอเจ้นท์เดียวกันเพราะ เอเจ้นท์อยู่ ตจว. ไม่เอาอะ ส่งเอกสารไปมา เบื่อเเย่ เราก็หารีวิวเอาในอากู๋นี่เเหละ ไปเจอมาที่นึงรีวิวดูดีนะ คือมีคนบอกว่าเค้าดูเเลเด็กที่ไปกะเค้าตลอด มีปัญหาอะไรก็คอยช่วย ไม่ปล่อยลอยเเพ เราก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอาเอเจ้นท์นี้เเหละ เราก็เข้าไปคุยกับเค้าก่อน เอารายละเอียด รายจ่าย เอเจ้นท์นี้มีค่าสมัคร 6,500 ในใจก็ว่ามันเเพงนะ เพราะเอเจ้นท์ที่เราดูก่อนหน้านี้ บางที่ก็ไม่มี หรือก็ประมาณ 4,500 - 5,000 บาท
เเต่รู้ปะว่าท้ายที่สุดเงิน 6,500 บาท นี้เราก็ต้องเสียไป เพราะ มีอยู่วันนึงเราเกิดอยากรู้อะไรเเบบกะทันหันเลยไปหาพี่เค้าเลยแบบไม่ได้โทรนัดก่อน ปรากฎว่าาา ออฟฟิตปิดจ้า ทั้งที่ปกติเราก็มาเวลานี้ เเล้วหายไปไหนอ่าา ความเชื่อใจหมดเลย เรากลัวเรื่องนี้มาก โทรไปยกเลิกกับพี่เค้าเย็นนั้นเลย เพราะรู้มาว่าเอเจ้นท์ที่เอาตังเราไปเป็นแสนๆ บางทีปล่อยเราลอยเเพตอนที่มาถึงสนามบิน เเต่เราก็ไม่รู้หรอกนะว่า พี่เค้าอาจจะมีธุระกลับเร็ววันนั้นพอดี
จากนั้นก็เปลี่ยนเอเจ้นท์เเหละ มาใช้ของลูกเพื่อนเเม่ก็โอเคนะ เเต่ตอนนี้เปลี่ยนมาใช่เอเจ้นท์ที่ซิดนี่ย์เเล้ว
มีอยู่เรื่องนึ่งที่อยากจะบอกเกี่ยวกับเอเจ้นท์พวกนี้ คือ เค้าทำตามหน้าที่เค้า ซึ่งมันทำให้บางที่ให้ข้อมูลเกินจริ้งงงเกินจริง ทำลายหัวใจที่อยากตามหาความฝันของพวกเรามาก ก็รู้นะว่าอยากขายเเต่ข้อมูลนี้มันม่ายช่ายอ่าาา เช่นลงที่นี่เรียนเเค่วันเดียว ไม่เคร่งattendant เเถมยังต่อมหาลัยดังๆได้เลย จริงๆเเล้วมันไม่ช่ายเลยน้าาาา TT^TT หรือปีนึงมีตังกลับเป็นล้านน หะๆ เอาจริงดิ ไปอยู่ปีเดียวได้ตังเป็นล้าน งานไรว่ะ หึๆ อันที่จริงมันเป็นไปได้นะ เเต่กับคนที่เพิ่งไปถ้าไม่ใช่งาน สาวสวย บุคลิกดี ร้านยุ่ง ก็คงทำงานหามรุ่งหามค่ำเลยที่เดียว เพราะเอเจ้นท์เค้าไม่เคยบอกเราว่าค่าใช้จ่ายหลังจากนั้นมีอะไรบ้าง...
เดี่ยวมาต่อนะค่ะ
เมื่อฉันหอบกระเป๋ามาตามความฝัน "ในต่างแดน @ ซิดนี่ย์"
มหากาพย์ 1: ตัดสินใจ
เจ้าของกระทู้เป็นคนติดที่บ้านมากเพราะโตมากับแม่มาตลอดไม่เคยห่างกันเลย อีกอย่างก็ห่วงด้วยละ คือเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อเสียไปเเล้ว ก็เลยไม่กล้าไปไหน เช่นมาเรียนที่ไกลๆ หรือไปทำงานไกลๆ ไปอยู่หอไกลๆ เพราะฐานะก็ปานกลางไม่ได้เหลือเก็บมากนัก มันทำให้ต้องจ่ายค่าห้องเช่า 2 ที่ ซึ่งบ้านที่ซื้อไว้อยู่ชานเมืองมีอุตสาหกรรมโรงงานโน้น นี่ นั่น โดยรอบ ซึ่งเราก็เคยอยู่ที่นี่ตอนเรียนมัธยมนะ เเต่พอพ่อเสียก็เริ่มมีเหตุการณ์เเย่ๆ เลยเริ่มไม่สบายใจที่จะอยู่ ก็เลยหอบกระเป๋าเข้า กทม.
พอเราเรียนจบก็มีเเต่ความกลัว (เราเป็นพวกที่วิตกกังวล) จริงๆเป็นมาตั้งเเต่เด็กๆเคยไปหาจิตเเพทย์ด้วย ยิ่งงานไหนมีการสัมภาษณ์ยากๆ มีสัมภาษณ์หลายรอบ อะไรเเบบนี้ เราขอบายค่ะ ไม่กล้าเข้าไปอยู่ท่ามกลางสภาวะกดดันมากๆจริงๆ ก็ทำงานเเถวๆห้องพักเเเหละ ห่างกันไม่มาก เงินเดือนก็อยู่กลางๆไม่ดีไม่เเย่ แบ่งให้เเม่ทุกเดือน เเต่พอบางเดือนมีรายจ่ายเพิ่มเข้ามาก็จะมีการออดอ้อนเล็กน้อยกับเเม่เพื่อขอไม่ให้เงินเดือนนี้ ซึ่งเเม่เราก็โอเคเสมอเเหละ เพราะเค้าก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรอยู่เเล้ว เเค่อยากสอนให้เราเเบ่งเก็บ เเต่จริงๆเราก็ไม่เคยเหลือเก็บหรอกนะ 555 เก็บไว้ที่เเม่เเล้วก็เเล้วกัน
ทำงานมาสัก 2 ปี ตอนนั้นก็ประมาณ 23 เริ่มใจเเตกค่าาา มาใจเเตกเอาตอนเเก่ หึๆ >< เริ่มชอบเที่ยว เริ่มดื้อ เริ่มอยากออกนอกบ้านไปเที่ยวกับเพื่อนหลายๆวัน บางทีนั่งดูทีวีในห้องไม่ได้มีเเพลนอะไรเลยนะ อยู่ดีๆก็ออก มันรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องเเคบๆเเล้วบางทีก็อยากอยู่คนเดียวเเต่มันทำไม่ได้ มันอึดอัด ไปดึกๆดื่นๆเเม่บ่นจนขี้เกียจบ่นเเล้ว TT^TT จากนั้นก็มีช่วงนึงที่ไปสังสรรค์กับเพื่อนตอนเรียน ตามธรรมดาเเหละก็ต้องคุยเรื่องงาน เรื่องเงินเดือน ซึ่งเรารู้สึกว่าเงินเดือนเราโครตเเย่เลย เมื่อเทียบกัยทุกคนในกลุ่ม พอกลับมาบ้านก็เริ่มคิด...ว่าเรานี่จะอยู่เเบบนี้ตลอดไปไม่ได้นะ ไม่ชอบอยู่หอก็ต้องมีบ้าน เเต่จะมีบ้านได้ก็ต้องมีงานที่มั่นคงมีเงินเหลือ เเต่ก็อีกอะ ตามนิสัย อยากทำได้ไวๆอยากมีเงินเก็บไวๆ อยากเเก้นิสัยเรื่องขี้กลัวของตัวเอง ตัดสินใจบอกเเม่ ขอมาอยู่ออสเตรเลียนะ คือเเม่เราเค้าดูห่วงมาก เเต่ก็ตามใจอยู่ดี
ซึ่งเราก็ไม่ได้เก่งอะไรเลยที่ตัดสินใจเเบบนั้น ถึงเเม้เเม่จะรู้ว่าเรามีเพื่อนที่นี่อาจจะช่วยเหลือกันได้ เเต่ในใจเราคือที่มาก็อยากมาเเเหละเเต่ก็เพราะมีเพื่อนคนนี้ไง ถึงเลือกออสเตรเลีย...
--------------------------------------------------------
มหากาพย์ 2: 4 เดือนในการทำเรื่องมา
4 เดือนนี้ช่างเป็น 4 เดือนที่เฝ้ารอจริงๆ เราอยากจะหลุดพ้นจากการทำงาน 1 อาทิตย์ 6 วัน ทำงานเกินเวลาเเล้วไง เเต่พอวันไหนลาตอนเช้าไปทำธุระก็ซุบซิบนินทา หรือบ้างก็หาว่าเรื่องไปออสไปเรื่องที่กุขึ้นมาบ้างละ อะไรบ้างละ มันน่าเบื่อมากกับสังคมสมัยนี้
มาที่เรื่องเอเจ้นท์กันบ้าง เราไม่มีข้อมูลอะไรเลยจะถามเพื่อนก็นานๆทีจะมีเวลาว่างตรงกันคุยเป็นเรื่องเป็นราว เเละก็ไม่อยากใช้เอเจ้นท์เดียวกันเพราะ เอเจ้นท์อยู่ ตจว. ไม่เอาอะ ส่งเอกสารไปมา เบื่อเเย่ เราก็หารีวิวเอาในอากู๋นี่เเหละ ไปเจอมาที่นึงรีวิวดูดีนะ คือมีคนบอกว่าเค้าดูเเลเด็กที่ไปกะเค้าตลอด มีปัญหาอะไรก็คอยช่วย ไม่ปล่อยลอยเเพ เราก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เอาเอเจ้นท์นี้เเหละ เราก็เข้าไปคุยกับเค้าก่อน เอารายละเอียด รายจ่าย เอเจ้นท์นี้มีค่าสมัคร 6,500 ในใจก็ว่ามันเเพงนะ เพราะเอเจ้นท์ที่เราดูก่อนหน้านี้ บางที่ก็ไม่มี หรือก็ประมาณ 4,500 - 5,000 บาท
เเต่รู้ปะว่าท้ายที่สุดเงิน 6,500 บาท นี้เราก็ต้องเสียไป เพราะ มีอยู่วันนึงเราเกิดอยากรู้อะไรเเบบกะทันหันเลยไปหาพี่เค้าเลยแบบไม่ได้โทรนัดก่อน ปรากฎว่าาา ออฟฟิตปิดจ้า ทั้งที่ปกติเราก็มาเวลานี้ เเล้วหายไปไหนอ่าา ความเชื่อใจหมดเลย เรากลัวเรื่องนี้มาก โทรไปยกเลิกกับพี่เค้าเย็นนั้นเลย เพราะรู้มาว่าเอเจ้นท์ที่เอาตังเราไปเป็นแสนๆ บางทีปล่อยเราลอยเเพตอนที่มาถึงสนามบิน เเต่เราก็ไม่รู้หรอกนะว่า พี่เค้าอาจจะมีธุระกลับเร็ววันนั้นพอดี
จากนั้นก็เปลี่ยนเอเจ้นท์เเหละ มาใช้ของลูกเพื่อนเเม่ก็โอเคนะ เเต่ตอนนี้เปลี่ยนมาใช่เอเจ้นท์ที่ซิดนี่ย์เเล้ว
มีอยู่เรื่องนึ่งที่อยากจะบอกเกี่ยวกับเอเจ้นท์พวกนี้ คือ เค้าทำตามหน้าที่เค้า ซึ่งมันทำให้บางที่ให้ข้อมูลเกินจริ้งงงเกินจริง ทำลายหัวใจที่อยากตามหาความฝันของพวกเรามาก ก็รู้นะว่าอยากขายเเต่ข้อมูลนี้มันม่ายช่ายอ่าาา เช่นลงที่นี่เรียนเเค่วันเดียว ไม่เคร่งattendant เเถมยังต่อมหาลัยดังๆได้เลย จริงๆเเล้วมันไม่ช่ายเลยน้าาาา TT^TT หรือปีนึงมีตังกลับเป็นล้านน หะๆ เอาจริงดิ ไปอยู่ปีเดียวได้ตังเป็นล้าน งานไรว่ะ หึๆ อันที่จริงมันเป็นไปได้นะ เเต่กับคนที่เพิ่งไปถ้าไม่ใช่งาน สาวสวย บุคลิกดี ร้านยุ่ง ก็คงทำงานหามรุ่งหามค่ำเลยที่เดียว เพราะเอเจ้นท์เค้าไม่เคยบอกเราว่าค่าใช้จ่ายหลังจากนั้นมีอะไรบ้าง...
เดี่ยวมาต่อนะค่ะ