ฉันไม่เคยมีความรักคะ ไม่เคยมีแฟน ไม่มีแม้แต่คนมาจีบ แถมเพื่อนผู้ชายก็มีน้อย (นับหัวได้เลย)
เพื่อนหลายคนมักบอกฉันว่า... "เปิดใจบ้างเหอะเธอ... อย่าปิดกั้นตัวเองเล้ย... อายุก็ใช่ว่าน้อยๆแล้ว" บลาๆๆๆ
คำพูดของเพื่อนๆทำให้ฉันเกิดสงสัยในตัวเอง "นี่เราปิดกั้นตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ??"
เห้อ... ส่วนหนึ่งก็อาจจะ ใช่ คะ ฉันเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ชอบไปไหนมาไหน ชอบทำอะไรคนเดียว
แต่ฉันเป็นเด็กกิจกรรมคะ ชอบทำงานชมรมโน้น นี่ นั่น ชอบทำงานอาสา ช่วยเหลือสังคม
และทุกครั้ง เมื่อฉันต้องร่วมงานกับเพื่อนผู้ชาย(ทั้งที่สนิทและไม่สนิท) ฉันมักรู้สึกประหม่า ไม่มั่นใจ
ไม่กล้าไปเจอ ไม่กล้าเผชิญหน้า และมักจะลงท้ายด้วยการคุยงานผ่านอีเมลหรือโซเชียลเน็ตเวิร์คเสมอ
(เวลาคุยงานกันในโลกออนไลน์ ทุกอย่างปกติดีคะ แต่เมื่อเจอหน้ากันในโลกแห่งความเป็นจริง
ฉันนิ่งมาก หรือมากสุด ฉันก็ทำได้แค่ยิ้ม หากเขาหันมามอง... ถ้าเขาถาม ฉันถึงจะตอบ... ไรงี้)
ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นกับเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษนะคะ มันเกิดขึ้นกับเพื่อนชายแทบทุกคน
อย่างนี้ เขาเรียกว่า "ปิดกั้นตัวเอง" หรือเปล่าคะ? แล้วควรทำยังไงดีหง่ะ? ขอเสียงหน่อยค่าาาาาาา
นี่คือสิ่งที่เรียกว่า "ปิดกั้นตัวเอง" หรือเปล่า? แล้วถ้าใช่ ควรทำไงดี?
เพื่อนหลายคนมักบอกฉันว่า... "เปิดใจบ้างเหอะเธอ... อย่าปิดกั้นตัวเองเล้ย... อายุก็ใช่ว่าน้อยๆแล้ว" บลาๆๆๆ
คำพูดของเพื่อนๆทำให้ฉันเกิดสงสัยในตัวเอง "นี่เราปิดกั้นตัวเองขนาดนั้นเลยหรอ??"
เห้อ... ส่วนหนึ่งก็อาจจะ ใช่ คะ ฉันเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ชอบไปไหนมาไหน ชอบทำอะไรคนเดียว
แต่ฉันเป็นเด็กกิจกรรมคะ ชอบทำงานชมรมโน้น นี่ นั่น ชอบทำงานอาสา ช่วยเหลือสังคม
และทุกครั้ง เมื่อฉันต้องร่วมงานกับเพื่อนผู้ชาย(ทั้งที่สนิทและไม่สนิท) ฉันมักรู้สึกประหม่า ไม่มั่นใจ
ไม่กล้าไปเจอ ไม่กล้าเผชิญหน้า และมักจะลงท้ายด้วยการคุยงานผ่านอีเมลหรือโซเชียลเน็ตเวิร์คเสมอ
(เวลาคุยงานกันในโลกออนไลน์ ทุกอย่างปกติดีคะ แต่เมื่อเจอหน้ากันในโลกแห่งความเป็นจริง
ฉันนิ่งมาก หรือมากสุด ฉันก็ทำได้แค่ยิ้ม หากเขาหันมามอง... ถ้าเขาถาม ฉันถึงจะตอบ... ไรงี้)
ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นกับเพื่อนคนไหนเป็นพิเศษนะคะ มันเกิดขึ้นกับเพื่อนชายแทบทุกคน
อย่างนี้ เขาเรียกว่า "ปิดกั้นตัวเอง" หรือเปล่าคะ? แล้วควรทำยังไงดีหง่ะ? ขอเสียงหน่อยค่าาาาาาา