คือเขียนรันทดมาแต่เด็ก ยิ่งเขียนยิ่งใส่ความรันทดหดหู่ พอเหมือนจะดีอัดความเศร้าเหงาลงไปอีก ถ้าตัวละครพูดได้คงบอก ตูผิดอะไรนี่
เขียนบีบจนจะฆ่าตัวตายเพราะไม่เหลืออะไร สุดท้ายคงตันทำไงดีกับตัวละครนี้จับบวชซะ
พ่อตาย
แม่มีแต่โดนปลูกฝังจากย่าว่าแม่ทิ้งไปหนีไป
ย่าบงการทุกอย่างแม้แต่เรื่องการกิน
มารู้ความจริงตอนแม่ตาย อ้าวชีวิตอะไรมันเกิดขึ้นกับตูเนี๊ยะ
มีแฟน แฟนปันใจให้น้อง ทั้งๆที่ตัวเองรักแต่บทเขียนให้ตัวเองหนี
คิดว่าตัวเองไม่เหลือใครเป็นส่วนเกิน มีพี่น้องต่างพ่อแต่พอไม่มีแม่มันก็เหมือนส่วนเกิน ชีวิตจริงก้แบบนี้แหล่ะ ตัวหลักตายจาก ญาติพี่น้อง ห่างหาย
อื่นๆ


บทมันเหมือนสมัยเด็กเราจับหุ่นยนต์เรามาทรมาน หักแขนหักขา ทำให้รันทดที่สุด