** อัพเดทชีวิตปัจจุบัน **
     (15/07/2562)

ขอเก็บเนื้อข้อความเก่าใส่สปอยไว้นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเราสงสัย อยากรู้ อยากถาม อยากระบายค่ะ ว่า ทำไมอยู่ๆเราถึงรู้สึกเบื่อโลก เบื่อทุกๆอย่างรอบตัว

*ยาวหน่อยน้า*

เราจะเป็นอาการแบบนี้อยู่ทุกวันค่ะ บางวันเป็นนาน บางวันแปปๆ แล้วพอเบื่อ เราจะเล่นมือถือ ใส่หูฟังเปิดเพลง ไม่อยากได้ยินเสียงรอบตัว ถ้านอนเล่นได้ ก็นอนเล่นเลย เปิดโซเชี่ยล ดูชีวิตแต่ละคน บางครั้งเราเห็น เราอ่าน เราดู มันก็น่าเบื่อ เจอแต่อะไรเดิมๆ เล่นเกมก็จากปกติติดหนึบ แต่พอมีอาการนี้ก็ไม่ค่อยอยากเล่น เพราะเบื่อ อ่านนิยาย ฟิค เรื่องโปรด เรื่องที่ชอบ อ่านได้ครึ่งตอนก็เบื่อ อ่านไม่จบ ฟังเพลงโปรดบางครั้งยังเบื่อเลย แต่ก็อยากฟัง จนบางครั้งก็เบื่อมากกกกกก จนไม่อยากทำอะไร นอนดึกนอนเช้า ตื่นเอาก็เที่ยง บ่าย แต่ก็ยังไม่อยากลุกจากที่นอน แต่ก็ไม่ได้ เดี่ยวแม่ด่าเอา พอมาคิดว่าจะหาไรทำ เผื่อบางทีเจอพรสวรรค์ตัวเอง ก็ดันขี้เกียจ อยากจะจัดห้อง ทำอะไรใหม่ๆ ก็ไม่มีงบ ไม่มีอุปกรณ์ เลยเกิดอาการขี้เกียจอีก อยากเป็นคนใหม่ คนขยัน แต่ไม่รู้จะทำไง เริ่มไง กับเพื่อนเราก็มีคุยบ้าง แต่ไม่มาก บางครั้งเราเองก็เป็นฝ่ายที่ไม่เข้าไปอ่านแชท ตอบแชท รอให้เวลาผ่านไปนานๆค่อยตอบ บางครั้งปล่อยข้ามวันก็ยังมี เราเป็นคนเล่นโซเชี่ยลเยอะนะ เฟส ไลน์ ทวิต คาคาทอล์ก ไอจี สแนปแชท แต่มันก็มีไว้แค่ระบาย โพสต์ไรงี่เง่า บ้าๆ ออกแนวบ่นๆชีวิต แทบจะไม่มีไรให้น่าสน ถ่ายรูปแบบปูๆปลาๆ (อยากถ่ายออกมาสวยๆเหมือนตากล้องอ่ะ แต่ทำไม่เป็น555) จนบางครั้งก็คิดอยากจะตัดโลกโซเชี่ยลละ แต่ก็ทำไมได้ 5555 บางครั้งนึกๆอยากหายไป อยากรู้ถ้าหากเราไม่ตอบแชท เราไม่อัพโซเชี่ยล จะมีใครสังเกตุมั้ย หรือบางทีเราลบรูปดิสในไลน์ เราก็ยังแอบคิดน้อยๆว่าจะมีใครถามมั้ย ผลปรากฏคือ ก็เหมือนเดิม ยังไงก็อย่างงั้น เงียบๆ ไม่มีไร ก็เก็บมานั่งคิดคนเดียว ฟูมฟายคนเดียว บางครั้งเรื่องตั้งแต่สมัยโน้นนน เรายังเก็บมาคิด แนวๆว่า ไม่น่าทำแบบนั้นไปเลย เรารู้ตัวนะว่าเป็นคนคิดมาก ชอบหวังไรมาก บางครั้งเลยพยายามทำเป็นไม่สน ไม่แคร์ ปากบอกไม่ชอบ แต่ก็ทำไม่ได้เต็ม100 จนเคยถามเพื่อนในโลกออนไลน์ไปว่า "ทำไมเราถึงเพิกเฉยต่อสิ่งรอบตัวไม่ได้ อยากเป็นคนที่ ถ้าเป็นในนิยายคือ คนเย็นชา ที่ปากร้าย มองโลกแง่ร้าย ไม่สนใจโลก ไม่สนไรเลย ไม่สนความรู้สึกคน ทำไมเราถึงเป็นแบบนั้นบ้างไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นแบบนั้นเป้ะๆหรอก แค่30%-70%พอ ที่เหลือก็ขอเป็นปกติ" เราเป็นคนอารมณ์แปรปรวนง่ายค่ะ เดี่ยวหงุดหงิด เดี่ยวอารมณ์ดีอยากกวนตีนเพื่อน เดี่ยวก็นังคุยกันหัวเราะกันดีๆก็เป็นฝ่ายนั่งเงียบไปเอง จนเพื่อนพากันงง (แต่สนิทกันนานๆมันก็รู้ละว่า นี่เหละปกติของเรา) บางครั้งก็เป็นอย่างที่กล่าวมาด้านบน เดี่ยวก็รู้สึกเหงาๆ หว่าเว้แปลกๆทั้งๆที่บางครั้งเราอยู่ท่ามกลางคนเยอะแยะ บางครั้งก็บ้าๆ ไม่รู้ความกล้ามาจากไหน ก็ทำไรแปลกๆ พิลึกๆไป เช่นพูดเสียงดัง จนคนมองกัน บางครั้งพูดไรหื่นๆทะลึ่ง แบบไม่สนคนรอบตัว แต่พอหลังจากนั้นก็หงอยไปไม่ก็กลับเข้าสู่โลกส่วนตัว

เราอยากรู้ค่ะ ว่าอาการแบบนี้เป็นอะไร คืออะไร หรือเป็นเพราะเราเป็นคนเรียกร้องความสนใจเยอะไป หรือเราต้องการอะไรสักอย่าง (หรือต้องการความรัก?) ที่ตัวเองไม่รู้ คิดไปคิดมาจนบางครั้งก็อยากลองไปหาหมอจิตวิทยาละ แต่ก็ไม่เอาดีกว่า ไม่อยากให้ใครรู้ โดยเฉพาะคนในบ้านและเพื่อนๆ [เรื่องฟงเรื่องแฟนเราเฉยๆอ่ะ ไม่คิดจะมี ชอบอยู่คนเดียว เพราะเห็นเพื่อนๆมีกันเยอะ เราเองก็มองว่ามันน่ารักดีนะ มันก็โอเค แต่บางคู่เราก็เห็นแต่มุมร้ายๆ หลังๆมานี่เห็นมุมนี้เยอะ เลยเป็นคนไม่เปิดใจเลยมั้ง ปกติก็ไม่เคยมีใครมาจีบ มาคุยแนวๆแบบนี้ด้วยอยู่ละ 5555 ]
#ขอบคุณที่ตอบนะคะ
ปล. อย่าตอบแบบแทงใจดำนะ เดี่ยวคิดมากอีก T^T
.
.
.
เพิ่งได้มีโอกาสกลับมาล็อคอินพันทิปอีกครั้งในรอบหลายๆปี ไม่คิดว่าจะมีคนมาตอบกระทู้เราและจะมีคนเป็นแบบเรามากขนาดนี้ (50คอมเม้น+ สำหรับเราก็มากแล้วล่ะ) ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณทุกคนมากๆนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจและช่วยให้คำแนะนำบอกแนวทางแก้ไข ขอบคุณมากจริงๆค่ะ 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ทุกวันนี้เราค้นพบแล้วค่ะว่าการปล่อยวางคือหนทางที่ทำให้เราไม่ทุกข์ ปล่อยวางให้มากสุขก็มากตาม ทุกวันนี้อะไรหลายๆอย่างเราออกแนวปลงๆกับมัน เอาง่ายๆเลยก็คือ ช่างแม่*ให้หมดค่ะ ปล่อยวาง ไม่ยึดติดกับมันแต่ก็ไม่ใช่เป็นคนที่ไม่สนโลกหรือหันหลังให้โลกไปเลยนะคะ

ปีที่แล้วเราย้ายมาอยู่ที่ใหม่ (เข้ามหาลัยนั่นเอง) อะไรหลายๆอย่างที่เราไม่เคยทำ ไม่เคยเป็น มาที่นี่เราทำหมดเลยค่ะ ออกจาก comfort zone เป็นตัวเองคนใหม่ เก็บกดมาเยอะก็ปล่อยมันให้หมดค่ะ เฮฮาให้มากขึ้น ชีวิตก็สุขขึ้นจริงๆค่ะ และเราเป็นคนที่มีเป้าหมายชีวิตชัดเจน รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร อยากเป็นอะไร ตอนนี้กำลังเป็นอะไร กำลังรู้สึกอย่างไร เรารู้ตัวเองหมดค่ะ มันเลยง่ายที่จะหาทางดับทุกข์ให้ตัวเอง สิ่งแรกเลยก็คือ เราจะปล่อยวาง สะบัดเรื่องนั้นให้หลุดไปจากหัว หาไรที่ตัวทำแล้วมีความสุขทำ ดูหนัง ฟังเพลง นอกจากเรื่องภาษาที่สามที่เรากำลังศึกษาอยู่ทุกวันนี้อีกสิ่งหนึ่งที่เราสนใจคือพวกการใช้โปรแกรมตระกูล Adobe อย่าง Ps Al การทำซับใส่เพลง บลาๆ ทำในสิ่งที่ชอบพวกนี้มันเพลินจริงๆนะคะ หายหลุดจากโลกโซเชี่ยลได้เป็นวัน ได้อยู่กับตัวเอง ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ ถือว่าเป็นการสร้างความสุขเล็กๆน้อยๆให้ตัวเองได้แล้วค่ะ วันหยุดก็ออกไปเดินห้าง ดูหนังคนเดียว เดินเรื่อยๆท่ามกลางผู้คนมากมายและของที่เราจับต้องเป็นเจ้าของไม่ได้ อย่างน้อยก็มีความสุขที่ได้เห็นสิ่งสวยงามและงามตาค่ะ 55555555 วันไหนที่ขี้เกียจก็นอนโง่ๆอยู่ห้อง เล่นคอม เล่นมือถือไปตามปกติค่ะ

พูดแบบเด็กๆที่ขี้น้อยใจในโชคชะตาและชีวิตตัวเองเลยนะคะ ที่เราดิ่งลงเหวและเป็นเอาหนักขนาดนั้น ส่วนหนึ่งมาจากการที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นค่ะ อย่างเพื่อนเราหรือคนอื่นๆที่เป็นติ่งด้วยกันเขาได้ไปคอนเสิร์ต เขาสามารถซื้อของสะสมหรืออัลบั้มที่ออกมาใหม่ได้เรื่อยๆไม่ขาดสาย พูดง่ายๆคือมีตังค์เปย์แต่เราไม่สามารถขนาดนั้น และด้วยความที่เป็นเด็ก ตอนนั้นเพื่อนเราเองก็มีแฟนกันหมดแล้วเราตัวคนเดียว มันก็รู้สึกเหงาอยู่แล้ว ด้วยความเห่อตามประสาเด็กๆ เห็นเพื่อนมีก็อยากมีบ้างแต่ตัวเองขี้เหร่ไง มันเลยไม่มี 55555555 ทุกวันนี้เราปลงกับสิ่งที่ว่ามาได้เยอะมากเลยค่ะ คิดแบบเราก็คือเราจะคิดว่าสิ่งที่ตัวเรามี สิ่งที่ตัวเราว่ามันดี เราก็จะภูมิใจกับมันมากๆ อวดไปเล้ยกับเพื่อนฝูงเนี่ย โม้ให้หนักจัดให้สุดเลยค่ะ ให้เพื่อนหมั่นไส้เล่นๆเราก็สุขใจแล้วก็จะลืมเรื่องที่เรามีไม่เท่าคนอื่นไปเลยค่ะ

การได้พูดคุยกับคนใหม่ๆ ทำความรู้จักกับคนใหม่ๆนี่ถือว่าเป็นการเปิดโลกที่ดีอย่างนึงเลยนะคะ (ไม่มีโอกาสได้แบกเป๋าเที่ยวก็ใช้วิธีนี้ทดแทนกันได้) รุ่นพี่รุ่นน้องหรือแม้แต่อาจารย์ ลุง ป้า น้า อา ทั้งหลายที่ขายข้าวขายขนมอะไรก็ว่าไป ได้คุยกับพวกเขาแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องบันเทิงทางใจเล็กๆได้นะคะ ได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวความคิดกัน บางคนอาจจะเจออะไรมาเลวร้ายกว่าเรามากแต่เขาก็สามารถใช้ชีวิตปกติที่มีความสุขได้ เราฟังมาบางทีก็เอามาคิดตามแล้วปรับเปลี่ยนให้เข้ากับความเป็นตัวเอง เป็นแรงผลักดันตัวเองให้ไปถึงเป้าหมายที่วางไว้ได้

พยายามใช้ชีวิตทุกวันให้มีความหมาย เคยอ่านเจอในเน็ตมาว่าการเขียนบันทึกความสุขเล็กๆในแต่ละวันมันจะทำให้เราได้รู้ตัวเองว่าเราก็มีความสุขทุกวันนะ แต่ละวันของเรามันก็ไม่ได้แย่หรือเลวร้ายขนาดนั้น เป็นความสุขที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร เป็นความสุขเล็กๆที่บางครั้งนึกถึงมันขึ้นมาแล้วก็ทำให้เรายิ้มได้ ก็พยายามจดบันทึกอยู่นะคะ มันทำให้เราคิดได้จริงๆว่า จริงๆแล้วความสุขมันเกิดขึ้นกับเราทุกวัน