ย้อนไปเมื่อสงกรานที่ผ่านมาผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงใน FACEBOOK เธอชอบมากด LIKE ผม ผมเองเริ่มอยากทำความรู้จักไม่รอช้าเลยทักเค้าไปเธอนิสัยเป็นตัวเองดีน่ารักครับถึงผมอายุจะน้อยกว่าเธอ 5 ปี ผม17ปีครับ ไม่นานถึงสิ่นเดือนผมขอเธอเป็นเเฟนครับเธอบอกผมว่า

"อยากให้คิดดูดีๆก่อนเค้าอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด"

อะไรผม งง เเละก็ได้คำตอบในวันนั้นคือเธอไม่ใช่ "ผู้หญิง" ผมเงิบกางวงข้าว

ผมบอกเธอว่าขอเวลาคิดก่อน (พลาดตรงนี้)

เเละยังบอกอีกว่าอยู่กันไปในสถานะนี้กันก่อน โทรหากันทุกวันคุยกันทุกวันเหมือนเป็นเเฟนกันไปเเล้ว เเล้ววันนึงผมก็ชวนเธอไป กินข้าว-ดูหนัง(Advenger2) ผมเจอตัวจริงเธอเเล้วเธอดูดีมากนิสัยเธอสดใสมากผมเลยตัดสินใจเย็นนั้นเคลียทุกปัญหาคาใจเปิดใจยอมรับ ไม่กี่วัน
ผมขอเธอเป็น "เเฟน" อีกครั้ง เเต่เธอบอกว่า
"อยู่กันไปเเบบนี้2-3เดือนก่อนถ้ารอดก็จะเป็นเเฟนด้วย" (ตรงนี้เเหละ)
เเละก็มาถึงวันที่เธอต้องสอบ ก่อนวันเธอสอบได้ 4 วันเธอหายไปเลยครับผม ไลน์ไปหาก็ไม่ตอบ เฟสไปหาก็ไม่ตอบ โทรไปหาก็ไม่รับ ผมเริ่มเป็นหวงเเละสงสัยผมเริ่มเยอะใส่เธอ
ก็ได้คำตอบว่า "อ่านหนังสือไม่มีเวลาตอบ" โอเคผมเข้าใจเเต่หลังสอบเธอก็ไม่ทักมาอีก
ผมคิดถึงเธอมากความรู้สึกนี้เกินกว่ารักไปเยอะเเล้ว ผมเลยเยอะใส่เธออีกเเล้ววันเปิดเทอมวันเเรกของผมก็ได้ คำตอบ อันเจ็บปวดเธอบอกว่า

"จะมาทำอะไรตอนนี้เธอปฎิเสทฉันไปเเล้วจะมาขอเป็นเเฟนอีกเธอเห็นฉันเป็นของเล่นหรอ?"
ผม : ได้เเต่ขอโทษเเละขอโอกาศ เเละที่ดีมาตลอดคือเเค่เพื่อนงั้นหรอ?
จะบอกว่าที่ผ่านมาหลังจากที่ผมขอเวลาเธอผมไม่ได้เกลียดเธอน่ะครับ ผมรักเธอมาตลอดเเค่ผมกลัวพ่อเเม่จะร็ว่าลูกตัวเองมีเเฟนเป็นใคร เเต่ตอนที่ผมขอเธอเป็นเเฟนอีกครั้งคือผมเคลียทุกอย่างหมดเเล้วตามที่บอก

"เธอไม่ให้โอกาศผมเป็นครั้งที่สองเเละเรื่องราวความรักเราก็จบที่ตรงนั้น"

ผมได้เเต่ร้องไหจะเป็บบ้าตายอยู่4วันถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายความทรงจำของเธอกับของผมมันอยู่ในๆทุกกริยาบทของผม คิดถึงตลอดเวลากินข้าวยังน้ำตาไหลนึกถึงตอนที่เรากินข้าวด้วยกัน เเละที่เจ็บที่สุดก่อนวันที่จะทะเลอะกันผม สั่งทำ กำไลขอมือกะว่าเธอสอบเส็จจะพาไปกินข้าวเเล้วเราจะใส่คู่กันวันนี้ผมต้องใส่คนเดียวได้เเต่กอดกำไลนี้ด้วยน้ำตา "รักเเละคิดถึงเสมอ"