สวัสดีเพื่อนๆเราเรียนอยุ่ปี1ละกำลังจะขึ้นปี2. เราเเอบชอบคนคนนึง ตอนป.3. ขอเเทนด้วย(พ)ละกัน ตอนนั้นเราก้จัดกลุ่มนั่งตามภาษาเด็กๆ เเล้วเราอยุ่กลุ่ม8พอดี ก้ได้นั่งตรงข้าม(พ) พอดีเลยตอนเเรกก้ไมได้ชอบหรอกหลังๆ เเกล้งทุกวันเเล้วดันชอบมา 5555ด้วยความเป็นเด็กก้อายเเหละพยายามจะเเกล้งเเซว เพราะเปนโอกาสเดียวที่ได้คุยกับเธอมากที่สุดเเละรุ้สึกไกล้ชิดมากที่สุด มันก้ยิ่งทำให้ผมไม่ลืมเธอเลย. หลังจากจบป.3 ขึ้นป.4ก้เเยกห้องเเยกเเผนก ช/ญไรงี้
ก้เลยได้เจอบ้างเเต่ไม่บ่อยมีความคิดจะบอกชอบ ในตอนนั้นก้เวลาเจอก้ไม่กล้าสักทีได้เเต่เเซว 555(กวนตีนนักนะกู) ผมก้รุ้นะว่า(พ)ไม่ชอบผมเเถมยังเกลียดผมด้วยซ้ำเพราะผมกวนตีนได้ทุกเวลา พอขึ้นป.5ยิ่งห่างเลยคือไม่เจอเลยก้ว่าได้ เพราะเเยกตึกกันอีก ตอนนั้นผมก้ยังชอบ(พ) เเต่เเบบไม่ได้เจอเลยก้ได้เเต่คิดถึงภาวนาว่าเเบบอยากจะได้เจอสักครั้งจะบอกชอบเลยนะอะไรประมานนี่เเต่มันก็ไม่เป็นความจริง555ด้วยความคิดเเบบเด็กโง่ๆซื่อๆ ก้เลยไปซื้อขวดใสที่มันมีจุกก็อกอะเเล้วก้ใส่จดหมายสารภาพว่าชอบ(พ). เอาไปลอยเเม่น้ำเจ้าพระยา 5555(ไม่รู้ตอนนั้นคิดได้ไงเพ้อเจ้อมาก555) คิดว่าเเบบอารมหนังฝรั่งติดเกาะเเเล้วส่งจดหมายให้คนมาช่วย.ต่อๆๆ.ในช่วงนั้นเป็นช่วงจบป.5ต้องย้าย โรงเรียนย้ายบ้านมาสมุทรปราการก้เลยคิดว่าชาตินี้อาจจะไม่ได้เจออีก
ตรงนี้เเหละครับเป็นตัวจุดประกายความคิดผมให้เริ่มตามหาเธอสมัยนั้นปี 2550 msn ฮิตมากๆ เลยได้เเต่ พยามเซิชชื่อ(พ) (ชื่อ-นามสกุล)ผมจำได้เเม่นเลย555 ทีนี้พอหาไม่เจอก้เลยเสิชชื่อหมุ่บ้านที่(พ)อยุ่ก้ยิ่งไม่เจออีก. เลยทำให้ผมเลิกล้มความคิดนั้นจนกระทั้งขึ้น ม.1 ผมมีความรุ้สึกคิดถึง(พ) ขึ้นมาเป็นความรุ้สึกเเบบเเว้บเดียวจิงๆเลยมีความคิดเดิมๆ คือเซิชชื่อ เเละหมู่บ้านทีนี้พิเศษอย่างนึงคือให้เพื่อนสมัยประถมช่วยเเต่เพื่อนก้ได้ความว่าเธอย้าย โรงเรียนเเล้ว (อันนี้จริงป่าวไม่รุ้นะ) ใจผมตอนนั้นหมดหวังมาก ทั้งๆที่ก้ไม่ได้รุ้สึกชอบอะไรเเบบเมื่อก่อนเเต่ด้วยจากความที่เราคิดถึงอดีตอยากเจออยากเหน ก้ทำให้ผมเลิกความคิดนี้

ไปเเละคิดว่าเลิกคิดถึงเสียเถอะ เวลาผ่านมายันจบ ม.3ผมไม่ได้คิดถึง(พ)อีกเลยจนกระทั้งขึ้น ม.4 ผมเริ่มเล่นเฟสบุ้ค เเละไม่รุ้เนื่องจากด้วยอะไรทำให้ความคิดเมื่อตอน ม.1กลับมาอีกครั้ง ผมใช้เวลาหาข้อมูลเธอจากเพื่อนเก่าๆเเละในเนต ทำเนียบรุ่น รร เเละผมก้ได้เจอข้อมูล ชิ้นนึง ตอนนั้นดีใจมากคือเเบบ
ตอนนั้นเริ่มมีหวังละ(คือมันเหมือนเปนการนำเสนอการทำเหมือนโครงงานเกี่ยวกับขนมหรือดอกไม้นี่เเหละผมจำไม่ได้)ก้เลยพยายามหาช่องทางเบอรติดต่ออะไรก้ได้ที่ติดต่อเธอได้ เเต่หาไปสัปดาห์ละวันทำอย่างนี้ทุกสัปดาห์ เปนเวลาว่า4-5สัปดาห์ผมก้เริ่มรุ้สึกท้อเเต่ก้ดีใจเล็กน้อยผมยังเหนรูปของ(พ)ในนั้น ดูโตขึ้น เเต่หน้าตา(พ)เหมือนเดิมรวมถึงรุปร่าง555(อวบๆก้นึกว่าจะผอมลงบ้างเเละสูงขึ้น) เเละช่วงนั้นพอดีเทอมสองเรียนเลขเสริม ซึ่งมันยากมากผมเลยทุ่มเวลาให้กับการเรียนจนลืมความตั้งใจจะตามหาเธอเลย เวลาผ่านไปจนถึง5เเละม.6ระหว่างนั่นผมก็มีหา ตามเฟสบ้างพิมพ์ชื่อทั้งเเบบไทยอังกฤษก้เเล้วเเต่ไม่เจอตอนนั้นก้คิดว่าคงมาสุดทางได้เท่านี้เเต่ก้ไม่ได้ล้มความตั้งใจหรอก พยายามหาบ้างเเต่นานๆทีเดือนละ1ครั้ง(ประมานเอานะ )จนช่วงปลายม.6ช่วงนั้นกำลังหาที่เรียนเลยยุ่งๆเรียนหนักอีกผมก้ลืม(พ)ไปเลยจนกระทั้งขึ้นปี1เทอม1ตอนปลายระหว่างการเรียนผมเบื่อมากเลยลองหา(พ)อีกครั้งทีนี้ตะลึงครับเจอเว็บไซต์เเบบเป็นโปรเเกรม ที่เอาไว้โพสรูปเเละพอเข้าไปดูผมก้ดีใจมากเพราะมันนำผมไปยังอินสตาเเกรม(พ)ตอนนั้นรุ้สึกว่สเเค่เอื้อมเเล้วเจอเฟสบุ๊คเเน่ก็ลองเอาชื่อในอินสตาเเกรมไปโพสเฟสปรากฎพับพ่าสิ!! เจอเว้ยย!!!!ตอนนั้นเรียนอยุ่ผมพุดดันว่าเจอเเล้งเว้ยยดังมากเพื่อนหันมามองถามว่า"มืงเปนไรๆเจอไร"ตอนนั้นผมพุดไม่ออกเลยดีใจมากปลายทางที่ผมตามหากว่า10ปีผมได้ถึงเเล้ว ผมไม่รอช้าที่จะเเอดไป เเต่ก้พอทักไปว่า"จำได้มั้ยเราเองอะตอนป.3......"ยาวๆเลยตอนนั้น555 เธอตอบผมว่า"ไครอะเราจำไม่ได้" เเต่พอถามถึงเพื่อนที่นั่งอยุ่ข้างกลับจำได้เฉย5555 เเต่ผมที่นั่งตรงข้ามมองหน้าทุกวันกลับจำไม่ได้อาจเปนเพราะตอนเด็กๆเธออาจจะไม่ชอบผมมั้ง55555เเต่สุดท้ายไม่ว่าเธอจะจำได้ไม่ได้ผมดีใจที่สุดที่ผมเจอเธอเเละทุกวันนี้ผมก้ยังเข้าไปไลค์รุปเธอเสมอ ผมได้คำตอบกับตัวเองเเล้วว่าที่ผมทำมันมา10ปีไม่ใช่เพราะผมชอบอยุ่หรอกเเต่มันก้เพราะผมโหยหาความทรงจำดีๆเท่านั้นเอง
         ****ผมพบได้เเล้วว่าการชอบไครสักคนมันไม่ได้ทำให้เราคงมั่นตลอดไปเเต่ความทรงจำดีๆเเละกาลเวลามากกว่าที่ทำให้เรามั่นคงเเละอยุ่กับเราไปตลอดกาล****

ข้ออภัยถ้าผิดพลาดประการใด