สวัสดีค่ะ
พอดีเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว เจ้าของกระทู้ขึ้นรถตู้ตรงเซ็นทรัลพระรามสองมาปิ่นเกล้าค่ะ
วันนั้นมาถึงคิวรถประมาณทุ่มนึง ก็รีบจะขึ้นรถ คนเก็บตังค์ก็บอกว่าเหลือที่เดียวพอดี
ขึ้นไปก็นั่งตรงหลังสุดเลยค่ะ สังเกตด้านซ้ายเป็นน้อง ผญ ขวามือเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวค่ะ
ตอนแรกเหมือนเค้าทำเสียงฟึดฟัด ประมาณว่า พอเราขึ้นมาแล้วเค้าอึดอัดค่ะ
นั่งไปเรื่อย ๆ เราก็สังเกตเค้าบ่นพึมพำคนเดียว เราก็งง ๆ คิดว่า อิฝรั่งคนนี้เต็มรึเปล่านะ
อีกอย่างนึง เค้าชอบหันมามองเรา เราก็หันกลับไปส่งยิ้มให้ทีนึง (ไม่ได้คิดอะไรนะคะ555)
นั่งไปเรื่อยๆ เกือบครึ่ง ชม. เค้าก็ถามเราว่า ยูมาจากไหน เราก็ตอบไปค่ะ  แล้วเค้าก็บอกว่า
เราหน้าตาไม่เหมือนคนไทย ก็ชมโน่นนี่ ถามมีแฟนรึยัง แต่งงานรึยัง อายุ เท่าไหร่
เราก็ถามเค้ากลับนะคะ แต่บางประโยคก็ฟังไม่ออกจริง ๆ ก็ อืมๆ ไปตามประสา
แล้วพอถึงเมเจอร์ เราก็ลงรถซะแบบไม่ทันตั้งตัว
เรารู้สึกเสียดายคะ เราชอบเค้า ชอบมาก ๆ ด้วย
แต่ด้วยนิสัย เรา เราขี้อาย ไม่กล้าขอโน่นนี่ไว้ติดต่อ อีกอย่างเราก็มีแฟนแล้วด้วย(ถึงเค้าจะไม่ค่อยรักเรา)
แล้วเค้าก็ถามว่าเรามีแฟนรึยัง เราก็ตอบว่ามีไปนะคะ
เราอยากจะมีช่องทางติดต่อกับเค้าไว้ฝึกภาษา  เรารู้สึกถูกโฉลกกับเค้าเหลือเกิน
ทำยังไง สิ่งที่อยู่ในใจเราเหล่านี้จะไปถึงคุณ แดเนียล คะ
ลืมบอกไปว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นชาวออสเตรเลียค่ะ