ตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยอยู่กับพ่อแม่ค่ะ อยู่กับพี่เลี้ยงแล้วแม่ส่งเงินมาให้อย่างเดียว ตอนนั้นอยู่คนเดียว แม่เช่าบ้านให้
เค้าไม่มีเวลาดูแลเรา เรียนอยุ่ค่ะ อายุ 18 เอง
วันนึงพ่อแม่เราจะจับแต่งงาน เราไม่แต่งเค้าเลยทิ้งเราเลย ทิ้งแบบไม่แยแส เราคิดไม่ถึงจริงๆ เคยไปหาเค้าก็ไล่หนี
เค้าโกรธที่เราไม่แต่งงานตามที่เค้าสั่งค่ะ
เราต้องหาที่อยู่ใหม่ เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน แฟนเห็นใจเลยให้มาอยู่บ้านเค้า
เวลาทะเลาะกัน เราชอบหนีออกจากบ้านค่ะ เพราะเค้าชอบไล่
แต่ทุกครั้งที่ไปก็ไปอยู่บ้านเพื่อนสักคืน พรุ่งนี้เช้าก็กลับ
แต่ครั้งนี้คือทนไม่ไหวแล้ว หนีไปอยู่กรุงเทพกับพี่สาว 3-4 วัน พี่มันก็เหมือนอยากไล่เราออกจากบ้านตลอดเวลาเลยค่ะ
ช่วงเวลาที่หายไปก็เที่ยวผับอ่ะค่ะ เอาให้หายเครียด จริงค่ะ หายเครียด
แต่สักพัก ทนคิดถึงไม่ไหวก็เลยกลับมา มาง้อแต่เค้าไม่คืนดีด้วย แถมไล่ออกจากบ้านอีก เราก็ไม่หนีอ่ะค่ะ
ตอนนั้นแฟนบอกว่ายังไงก็ไม่กลับมาดีด้วยแล้ว เพราะเล่นหนีไปหาครอบครัว
คือเค้าโกรธครอบครัวเรามากที่บังคับเรา ทิ้งให้เรามาลำบาก แต่เค้าก็เลี้ยงเราดีมาก ไม่ให้เราทำงานเลย กลัวเราเหนื่อย
เค้าบอกกับเราว่ายังไงก็เป็นเรานี่แหละที่เป็นเจ้าสาวของเค้า แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะแต่ง อายุน้อยทั้งคู่ การงานยังไม่มั่นคง เราก็คิดเหมือนเค้าค่ะ ยังไม่อยากแต่งงาน เค้านี่แหละค่ะ ส่งเสียค่าเทอมให้เรา
สุดท้ายก็นะ 3-4 วันเอง ไม่มีใครเลิกรักกันได้หรอก เค้าก็ยอมดีกับเรา พอดีกันเค้าก็รักเราปกติค่ะ
แต่เค้ายอมให้เราทำงานแล้ว เพราะเราบอกเค้าว่าให้เราอยู่บ้านเฉยๆ เราเหงา
เราทำถูกแล้วใช่คะ เพราะเราก็รักกัน ช่วงเวลาที่อยู่กับเค้า เรามีความสุขมาก รู้สึกอบอุ่น ไม่เคยมีความรู้สึกว่าตัวเองขาดความรักเลย