ได้วันหยุดยาวๆ ในช่วงวันแรงงาน ชนชั้นแรงงานอย่างเราจึงต้องหาที่เที่ยว แบบ หัวซุกหัวซุนกันสักหน่อย ครั้งนี้ไปแบบไม่มีแผน ไม่มีแผนเลยจริงๆ แม้แต่แผนที่ก็ไม่พกติดตัวไป กะว่าไปตายเอาดาบหน้า ถ้าไม่ได้กลับมาก็สั่งเสียที่ทำงานไว้เสร็จสรรพ
เริ่มต้นที่ดอนเมืองกับนกแอร์ในค่ำวันที่ 30 เมษายน ที่ผ่านมา ไปลงสนามบินนานาชาติอุดรธานี โดยนัดหมายกับน้องชาย (ที่อยู่สกลนคร) ให้มารับและมุ่งหน้าไปค้างที่ตะเข็บชายแดน จังหวัดหนองคาย สมาชิกร่วมหัวจมท้ายในครั้งนี้มีด้วยกัน 4 คน เว้าลาวได้ 2 อีก 2 ใช้ภาษามือเก่ง ก็เป็นอันว่าคงเอาตัวรอดได้ไม่ยาก

เช้าวันแรงงาน เรารีบตื่นแต่เช้า check out จากรีสอร์ท สวนหลวง การ์เดนวิว จะไม่พูดถึงรีสอร์ทแห่งนี้คงไม่ได้ ฟ้าหาเจอมาจาก Agoda และเลือกจะพักที่นี่ในคืนแรกเพราะ comment ที่บอกว่ารีสอร์ทบริการเป็นกันเองมาก แล้วก็จริงอย่างที่ว่า เราถึงรีสอร์ทก็ปาเข้าไปจะ 4 ทุ่มแล้ว แต่พนักงานยันเจ้าของยังรอรับเราอยู่เลย เช้ามาพนักงานระดับอินเตอร์ อินเตอร์จริงๆ เพราะ เค๊าะพู่ทายมะช๊าด ก็เป็นคนพาเราไปทำใบข้ามแดน โดยไม่คิดค่าบริการ บอกได้คำเดียวว่า “ประทับใจ”
สำหรับเอกสารในการข้ามไปฝั่งลาวนั้น ก็ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่หลักๆ ก็มี passport คน และ passport รถ หากไม่ใช่เจ้าของรถต้องมีใบมอบอำนาจมาด้วย ที่ด่านค่อนข้างจะตรวจเรื่องรถเป็นพิเศษ เพราะเค้ากลัวว่าจะมีการนำรถที่ขโมยข้ามไปขายฝั่งลาว ราคารถฝั่งลาวแพงกว่าไทย 20-30% เลยนะคะจะบอกให้



ที่ด่าน หากเอกสารครบก็ใช้เวลาประมาณครึ่งวัน (ช่วงวันหยุด คนเยอะ เลยใช้เวลานานหน่อย) ตรวจฝั่งไทยเสร็จ ก็ข้ามไปตรวจฝั่งลาว เดี๋ยวนี้ไม่ต้องมีใบตรวจคนเข้าออกฝั่งลาวแล้วนะคะ เห็นว่ายกเลิกมาได้เดือนกว่าๆ ละคะ



เราเข้ามาฝั่งลาวและทำเอกสารเรียบร้อยประมาณเกือบๆ เที่ยง ออกจากด่านเราก็มุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทางที่วังเวียงในทันที ข้าวไม่หิวกันเลยทีเดียว



ระหว่างทางจากเวียงจันทร์ไปวังเวียง จะยังเป็นทุ่งนาเสียมาก แดดหน้าร้อน ร้อนเปรี้ยงจริงๆ ถนนในช่วงแรกๆ ก็เป็นถนน 4 เลน แต่พอวิ่งไปได้สักพัก ถนนก็เริ่มหดขนาดลงเรื่อยๆ ไม่รู้เพราะตากแดดนาน จนหดลงรึเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจ



ระยะทางประมาณ 170 กิโลเมตร แต่ใช้เวลา 5 ชั่วโมง แรกๆ ที่ได้ยินพี่คนไทยบอกว่าวิ่งไปวังเวียง 5 ชั่วโม ฟ้ายังแอบขำในใจ แต่เจอเข้าจริงๆ รู้แล้วหละ ว่าถนนสายหลักของลาวนั้นก็พอๆ กับถนนในหมู่บ้านของไทยนี่เอง ที่สำคัญเส้นแบ่งไม่มีค่ะ ว่ากันง่ายๆ คือ เป็นถนน 1 เลนนี่หละค่ะ วิ่งรถสวนกันก็กะระยะหลบกันเอาเอง อีกอย่างที่ลาวเค้าก็วิ่งชิดขวานะคะ เอารถจากไทยไป พวงมาลัยขวา วิ่งชิดขวา จะแซงทีก็ต้องเดาใจกันให้เนวิเกเตอร์ช่วงดูระยะให้



อัตราแลกเปลี่ยน 1 บาทไทย เท่ากับ 250 กีบ คนที่นี่เป็นมหาเศรษฐีค่ะ จ่ายเงินกันทีเป็นหมื่น กินข้าว 4 คนหมดเป็นแสน แต่ที่ลาวเค้าก็รับเงินไทยนะคะ (จริงๆ แล้วชอบด้วย) จ่ายค่าน้ำ 20 บาท ได้เงินทอนคืนเป็นพัน แหม่...อย่างงี้หละชอบเลย



เข้าที่พักกันช่วงเย็น อาบน้ำอาบท่าแล้วก็แจ้นไปหาของกิน ทั้งวันมีแค่ขนมปังกับน้ำรองท้องมาเท่านั้นเอง วันนี้ขอเข้าไปเดินในเมือง (Down Town) ซะหน่อย คนพลุกพล่านมากๆ ทั้งไทย จีน และลาว ถามๆ คนแถวนั้นก็ได้ความว่าวันนี้เป็นวันแรงงานของลาว เค้าก็หยุดเหมือนเราเลยคะ คนลาวจากเมืองอื่นๆ เลยมาเที่ยววังเวียงกันด้วยเหมือนกัน



อย่างนึงที่ต้องทำความเข้าใจกับคนที่ลาวก็คือ ความเนิบช้าของคนที่นี่ บางคนอาจจะมองว่าเค้าขี้เกียจ แต่สำหรับฟ้าแล้วมันเป็นธรรมชาติของเค้านะคะ เพราะความเรียบง่าย เนิบช้าของเค้านี่แหละที่ทำให้คนเมืองอย่างเราๆ มาเที่ยว หากเราหัดใช้ชีวิตให้เป็นธรรมชาติตามเค้าบ้าง เราจะรู้ว่าชีวิตช้าๆ มัน Cool Down มากเลยนะคร๊ะ เช่น เรื่องอาหาร ร้านอาหารที่นี่จะทำอาหารให้ทานกันสดๆ สดจริงๆ ค่ะ สั่งข้าวหมูกระเพรา เค้าก็เดินออกไปเด็ดกระเพรามาบัดเด๋วนั้น



คนลาวรักสนุก อัธยาศัยดี ยิ้มง่าย คุยง่าย ชอบช่วยเหลือ ถามทางเค้า เค้าขับรถมาส่งยังมีเลยค่ะ
ที่เที่ยวหลักๆ ของที่นี่ก็มี Blue Lagoon ถ้ำจังและถ้ำอื่นๆ ด้วยว่าภูมิประเทศของเค้าถูกล้อมด้วยภูเขา ดังนั้นที่เที่ยวหลักๆ จึงเป็นธรรมชาติสวยๆ นี่หละค่ะ กิจกรรมก็มีล่องห่วงยางหรือที่เรียกว่า tubing ร้อนๆ อย่างงี้ ได้แช่น้ำเย็นสบายดีจริงๆ ค่ะ (ฟ้าจะไม่เอามา review ในกระทู้นี้นะคะ เพราะคงมีคนอื่นๆ เขียนบอกพิกัดไว้บ้างแล้ว) ถามจากคนพื้นที่แล้ว ยังมีถ้ำอีกเยอะที่ยังไม่ได้ทำเป็นที่ท่องเที่ยว เรียกได้ว่าสภาพธรรมชาติยังอุดมสมบูรณ์อยู่มากเลยทีเดียว





เวลาผ่านไปไวเป็นติดปีก เผลอแพร๊พเดียว วันที่ 4 ต้องเดินทางกลับซะละ ก็ทิ้งท้ายกันไว้ด้วยภาพแสงเย็นจากวังเวียงนะคะ
แล้วทริปหน้าจะมาบอกกล่าวเล่าสู่กันฟังอีกค่ะ