ที่ผ่านมา ก็เคยลำบากด้วยกัน ตากแดด ตากลม ช่วยเข็นรถเวลารถเสีย ขับรถไปหาซื้ออะไหล่รถ นั่งเฝ้าที่อู่ ขับรถไปหาบ้าน ขับรถไปหาที่หอทุกวันเช้าเย็น ไปซื้อข้าวมาให้ทุกครั้งที่คุณบอกว่าแฮ้งค์ อยากกินนั่นกินนี่ เราไปเดินตลาดไปซื้อของเพื่อมาทำอาหารกินด้วยกัน ไปนั่งเฝ้าอ่านหนังสือ ไปทุกที่ที่คุณอยากให้ไปด้วย(ยกเว้นร้านเหล้า) เช็ดเหงื่อให้ตอนที่เหนื่อย ล้างจานให้ทุกครั้งที่กินข้าวเสร็จ ถือของให้ พายายไปหาหมอด้วยกัน พาคุณไปหาหมอ ยิ้มก็ยิ้มด้วยกัน ทำไมตอนนี้คุณยิ้มได้อยู่คนเดียว ? แล้วที่ผ่านมามันไร้ค่าขนาดนั้นเลยหรอ ?

ปล. ระบายเฉยๆ เพราะเรายังไม่ลืม..