เมื่อก่อนเรากับเขาเป็นเพื่อนกันมาก่อน ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่เขาชอบเข้ามาแกล้งเราบ่อยๆ ทำให้ตอนนั้นไม่ชอบขี้หน้าอย่างมาก เจอกันทีไรก็กัดกันทุกที แต่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้เราก็เริ่มชอบเขาขึ้นมานิดหน่อย เรามักจะค่อยแอบมองเขาตลอดเวลา แต่พอผ่านไปได้ซะ 3 ปี เราก็จบ ม.3 ตอนนั้นเป็นวันที่มีวันพีธีจบการศึกษา ม.3 เราสังเกตว่าเขาไม่ค่อยมาแกล้งกับเราเลย จนถึงวันหนึ่งคือวันที่ต้องส่งงานแก้ก่อน 1 วัน วันนั้นเราออกไปข้างนอกพอกลับมาถึงบ้าน แม่เราก็บอกว่า "เมื่อกี้เพื่อนมาหา" ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไร พอผ่านมาได้ซักพัก เขาก็มาที่หน้าบ้านเรา ตอนแรกก็ตกใจเหมือนกัน ก็เพราะว่าเราไม่คิดว่าจะเป็นเขา เขาบอกว่าจะขอยืมงานแก้ไปดู แต่ว่าวันนั้นเขาดูแปลกมากดูเหมือนเขินอายยิ้มใส่ให้เรา ทั้งที่เมื่อก่อนจะทำหน้ากวนประสาทใส่ ตอนนั้นเองเราก็เผลอสบตากับเขา พอเราเอางานให้เขา เขาก็กลับ ตอนนั้นหัวใจเราเต้นแรงมาก พอถึงประมาณ 3 ทุ่ม เขาก็ทักเฟสมา ตอนแรกทักมาแบบกวนประสาทเราเลยตอบแบบกวนประสาท พอมาซักพักเขาก็ส่งมาว่า "เป็นแฟนเราต่ะ เดียวเราจะทำให้ทุกอย่าง" ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อจนสุดท้ายเราส่งไปว่า "เอาดีๆแกล้งแบบนี้ไม่ขำแล้วน่ะ " เขาก็ส่งมา "กูจีบอยู่ กูแอบชอบมานานแล้ว" ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็คบกัน ตอนคบมันดีไปมันทุกอย่างอยู่ด้วยกันตลอด แต่ก็มาอยู่ช่วงหนึ่งเราโทรไปเขาก็ไม่รับสายเรา ไม่เคยโทรกลับมาเลย ไม่ได้เจอกัน และไม่ได้คุยกัน แต่อยู่วันหนึ่งก่อนถึงวันเกิดเรา เราก็โทรไปหาเขา โทรติดแต่ไม่รับ ปิดเครื่อง แต่เขาทักเฟสมา เขาบอกว่า"เราเป็นเพื่อนเหมือนเดิมกันเถอะ" ความรู้ตอนนั้นมันมีคำถามมากมายมาก คือเราก็ไม่เข้าใจเขาได้ยอมรับมันไปเท่านั้น แต่ที่เจ็บใจมากที่สุดคือเข้าเรียนต่อที่เดียวกับเราและนั้งข้างเรา พอถึงต่อเที่ยงหรือตอนเรียนเขาคุยโทรสับกับคนอื่นตลอด เราสงสัยมาโดยตลอดว่าเขาโทรคุยจนก็รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ผู้หญิง ตอนนั้นเราเสียใจมาก แอบหึงบ้าง ใส่อารมณ์บ้าง เราตัดใจจากเขาไม่ได้เพราะเรารักเขาไปแล้ว ทำไมถ้าเลิกกันทำไมต้องไปแบบเงียบๆด้วยไม่เข้าใจเลย ถ้าให้เรากลับไปเป็นตอนนั้มันสายไปแล้ว เราตัดใจจากเขาไม่ได้เพราะเรารักเขาไปแล้ว ทำไมเขาทำเหมือนปกติทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราเล