สวัสดีทุกท่านครับ วันนี้เจ้าของกระทู้จะเล่าความรู้สึกในการอ่านมังงะเรื่อง ยามาดะคุงกับเหล่าแม่มดทั้ง 7
เป็นการอ่านมังงะมาราธอนเรื่องนึงของผมเลยก็ว่าได้ ;w;

ก่อนอื่นเลยวันก่อนได้เข้าไปถามในกระทู้ >>> http://ppantip.com/topic/33639438/comment1-4
ส่วนตัวค่อนข้างไม่ชอบแนวฮาเร็มมากซักเท่าไหร่ แต่คนในส่วนใหญ่ก็บอกว่าไม่เชิงแนวฮาเร็มมากนัก

เมื่อวานก็เลยไปหาแสกนมานั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนล่าสุด (อยากซื้อมังงะมาอ่านเหมือนกันฮะ แต่ร้านขายมันอยู่ในตัวเมือง นานๆ ทีจะไปหาซื้อมังงะทีเดียวเยอะๆ มาอ่าน) เหตุผลที่อยากอ่านเรื่องนี้ก็เพราะ OP ของอนิเมะเนี่ยแหละครับ ฉากจูบของยามาดะกับอุราระมันช่างน่าจิ้นซะจริงๆ แฮ่กกกๆ



เนื้อเรื่อง
ตัวแนวเรื่องก็ตามที่คนส่วนใหญ่กล่าวกันคือไม่เชิงฮาเร็มมากนัก แนวชีวิตวัยรุ่นในโรงเรียน เรื่องเหนือธรรมชาติ เลิฟคอเมดี้
"กล่าวถึงยามาดะ ริว เด็กหนุ่มที่เกเร เรียนไม่เก่ง เป็นที่ไม่ชอบของคนทั้งโรงเรียน วันหนึ่งพบกับชิราอิชิ อุราระ เด็กสาวที่เรียนเก่ง ติดระดับท๊อปของโรงเรียน เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็ทำให้ทั้งคู่สะดุดล้มกัน ทำให้ทั้งคู่สลับร่างกัน"

เนื้อเรื่องเริ่มต้นก็กล่าวกันประมาณนี้ โดยเนื้อเรื่องช่วงแรกๆ ก็เป็นการแนะนำตัวละครหลักๆ อย่างเช่นตัวละครในชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับอย่างมิยามูระ, อิโต้, สึบากิ สมาชิกสภานักเรียนอย่างเนเนะ (ชอบคนนี้เหมือนกัน ซึนน่ารักดี) ยามาซากิ ประธานนักเรียน และค่อยกล่าวถึงตัวละครอย่างเหล่าแม่มดทั้ง 7 ที่เหลือ



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ส่วนตัวค่อนข้างชอบบทนี้ครับ เพราะมันเป็นการกล่าวถึงปัญหาจิตใจของเหล่าแม่มดที่มีพลังพิเศษ นั่นจึงทำให้ยามาดะต้องเข้ามาช่วยเหลือ (เรียกว่าปักธงก็ได้สินะ) จนมาถึงแม่มดคนสุดท้าย ที่ทำให้ยามาดะถูกลืมจากคนรอบข้าง และคนที่เขารักอย่างชิราอิชิ (บทนี้แอบซึ้งนิดๆ T^T) เสร็จแล้วพอจบบทนี้ ยามาดะกับชิราอิชิก็ได้มาคบกัน (สมใจเจ้าของกระทู้ =w=)

แต่ในเนื้อเรื่องช่วงหลังตัวผมกลับคิดว่ามันเป็นการยืดเนื้อเรื่องแปลกๆ ตั้งแต่บทเหล่าแม่มดรุ่นที่ 2 ไปจนถึงเหล่าแม่มดยุคใหม่ ค่อนข้างอ่านแล้วน่าเบื่อในบางตอน และทีน่าโมโหที่สุดคือตัวละครอย่างคุโรซากิที่เปิดตัวอย่างเท่ห์ แต่ไม่นานก็กลายเป็นตัวตลกประจำเรื่องครึ่งหลัง (เริ่มจะมาน่าอ่านก็ตอนล่าสุดอย่างการทำพิธีกรรมอีกครั้ง บางทีก็ค่อนข้างไม่ชอบอารมณ์ของยามาดะ ถูกแฟนบอกให้ห่างกันแต่กลับไม่มีท่าทีเศร้าหมองอะไรซักอย่าง = =

ตัวละคร
ตัวละครทุกตัวมีคาแร็คเตอร์ที่แตกต่างกันได้อยากชัดเจน อย่างยามาดะที่เป็นพวกหัวทึ่ม สมองช้า แต่ก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเสมอ
ชิราอิชิที่ออกแนวเหมือนตัวละครคูลเดเระ แต่ก็ยังมีด้านน่ารักๆ ออกมาให้ยามาดะเห็นบ่อยๆ มิยามูระที่ช่วงบทแรกๆ เป็นตัวละครเหมือนพวกตัวประกอบ แต่ช่วงบทครึ่งหลังกับมีบทบาทอย่างน่าแปลก โอดากิริตัวละครซึนเดเระเล็กๆ น้อยๆ อีกทั้งยังเป็นตัวละครที่เปลืองตัวที่สุดสำหรับเรื่องเลยก็ว่าได้ เซอร์วิสบ่อยจริง (ตัวละครเยอะมากครับ ขอกล่าวหลักๆ แค่นี้ละกัน)

โดยรวมแล้วการกระจายบทให้ตัวละครในแต่ละช่วงก็ทำได้ไม่แย่นัก กระจายบทให้ตัวละครทุก แต่นั่นก็ทำให้มีตัวใหม่ๆ ขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้มันเยอะขึ้นมาจนบางทีตัวละครเก่าๆ ในบทเก่าๆ ผมกลับลืมไปเฉย (บางทีอยู่ดีๆ ก็นึกชื่อชิราอิชิไม่ออก) แต่ผู้เขียนก็พยายามทำให้ตัวละครเก่าๆ มามีบทบาทอีกในบทใหม่อยู่เสมอ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สังเกตได้จากบทล่าสุดอย่างแม่มดรุ่นสองกับบทแม่มดรุ่นใหม่ที่นำแม่มดรุ่นแรกเข้ามามีบทบาททั้งสองบท

เรื่องนี้ไม่ได้อวยใครเป็นพิเศษครับ ชอบทั้งสองนางเอกเลย ทั้งชิราอิชิและเนเนะ ทั้งคู่แสดงความน่ารักในคนละแบบแต่ก็ทำให้ยิ่งอ่านนานไปเข้าก็ชอบตัวละครทั้งสองคนนี้ไปแล้ว (แต่เซอร์วิสเนเนะก็แจ่มกว่าชิราอิชิอะนะ =w=)

ขอเล่าความรู้สึกที่ให้อ่านเท่านี้แหละครับ เรื่องนี้สนุกจริง อ่านเพลินมาก เนื้อเรื่องไม่เครียดมากนัก
ให้คะแนนเรื่องนี้อยู่ที่ประมาณ 7.5/10 ละกันครับ

ขอบคุณที่อ่านครับ