ก่อนอื่นขอออกตัวก่อน ว่าเป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้ มีอะไรผิดพลาดต้องขออภัย

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราไปชอบคนๆนึงตั้งแต่เราเรียนอยู่ปี1 เปนเพื่อนภาคเดียวกัน ซึ่งตอนแรกก้อไม่กล้าเข้าไปคุยหรอก เพราะเปนคนขี้อาย

แล้วพอเวลาผ่านไป ขึ้นปี2ละ เริ่มมาคุยกัน เริ่มรู้จักกัน มันก้อไม่แปลกอะไรหรอก ก้อคุยกันมาเรื่อยๆ จนเราชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ

มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน จนคิดว่าเขาก้อคงจะคิดเหมือนกันกับเราเนี่ยแหละ
แต่มันไม่ได้เปนอย่างที่คิดเลย พอรู้จักกันได้สักพัก เขาก้อเริ่มจะค่อยๆห่างออกไปจากชีวิตเรา เริ่มไม่คุยกัน เริ่มทักกันน้อยลง

ผ่านไปหลายเดือน จนเกือบปีแล้ว เขาไม่คุยกับเราเลย เราก้อคิดว่า เอ๊อ สงสัยเขาจะมีแฟนไปแล้วแหละ
จนมาวันนึง เราทักเขาไป ละสิ่งที่คิดไว้กอเปนจิง คือเขามีแฟนไปแล้ว (เศร้าไหมหละ)

จากวันนั้นที่รู้ว่ามีแฟน ก้อไม่ได้ทักไปอีกเลย เจอหน้าที่มหาลัยก้อแอบๆบ้าง วันไหนแอบไม่ทันก้อยิ้มให้ ทักทายเลกๆน้อยๆ
เวลาผ่านไป เราเริ่มจะไม่คิดไรแล้ว เริ่มใช้ชีวิตของเราไปตามภาษาคนโสด อิอิ เวลาเปลี่ยนคนก้อเปลี่ยนไปอ่าเนาะ
เราก้อได้เจอกับใครใหม่ๆ จนลืมเลยว่าเคยคุยกับคนนั้น เราก้อมีแฟนของเรา เขาก้อมีแฟนของเขา เหมือนว่าไม่มีอะไรที่เกี่ยวกันอีกแล้ว

พอเรียนจบ ต่างคนต่างแยกย้าน ก้อไม่ได้เจอกันอีกเลย ช่วงเวลานั้นก้อไม่มีอะไรที่เลวร้ายอะไร
จนมาวันนึง เราเลิกกับแฟน ละก้อตั้งเตตัสไรไปเรื่อย เขาคนนั้นก้อมากดไลท์ เราก้อเลยแอบเข้าไปส่องเฟส
ก้อเหนเหมือนว่าเขาจะอกหักเหมือนกัน ก้อเลยทักไปว่าเปนอะไรไหม สรุปสุดท้าย เขาก้ออกหักเหมือนกัน
จากนั้นก้อเริ่มกับมาคุยกับเขาเรื่อยๆ ก้อปลอบใจกัน จนเขากลับไปคบกับแฟนเขาเหมือนเดิม เราก้อค่อยๆเฟดตัวเองออกมา

เวลาผ่านไป เขาก้อทักเรามาเรื่อยๆ เราก้อคุยปกติ แต่ในใจนี่แบบว่า อยากให้เขาเลิกกะแฟนมาก (ดูเปนตัวร้าย 555)
จากนั้นก้อไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมาก ก้อนัดเที่ยวกันบ้าง ไปดูหนังกันบ้าง
ละก้อมีอยู่วันนึง เราไปเที่ยวกับเขา ละอยู่ดีดีเขาก้อเงียบไป แล้วร้องไห้ เราก้อเลยถามว่าเปนไร เขาบอกว่าเขาโดนบอกเลิกอีกแล้ว
ในเวลานั้นเราแอบดีใจนะ แต่เราก้อคอยปลอบๆว่าไม่เปนไร เด๋วก้อกลับมาดีกัน ค่อยๆคุยกัน
ทั้งที่ในใจนี่แบบ ไม่ใช่เลย อยากให้เขาเลิกกันจิงๆ แต่ก้อนะ ไม่อยากให้เขาเสียใจเลย

หลังจากนั้นก้อคุยกันอยู่เรื่อยๆ จนมาวันนึง เราบอกว่าเราอะชอบเขา ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบจิงๆ
เขาก้อบอกว่าเขาก้อรู้ รู้ตั้งนานละ แต่เขากลับบอกว่าเราเปนดี ดีมาก ไม่อยากเสียคนดีไป
ถ้าเปนเพื่อนกัน เขาจะไม่เสียเราไป เพราะถ้าเลิกกัน มันเปนเพื่อนกันไม่ได้

ทำไมคนเราต้องเอาความดีมาอ้างด้วย งั้นเราจะเปนคนเลวไปเลยดีไหม จะได้ไม่ต้องมาบอกว่าเราดีเกินไป

หลังจากที่เราบอกชอบเขา เขาก้อยังทักเรามาเรื่อยๆนะ แต่เราก้อคุยกับเขาน้อยลง เพราะกลัวใจตัวเองเนี่ยแหละ
ไม่อยากคิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ไม่อยากคิดไปไกล เลยอยากถอยตัวเองออก

สุดท้าย เขาบอกกับเรา วันหลังจะไม่ทักมาแล้ว เพราะเราเคยบอกว่า ถ้าเธอไม่ทักมาเราก้อไม่กล้าทักไป เพราะกลัวจะไปกวน
จนมาถึงวันนี้ เรายังไม่อยากทักไปเลย ทั้งที่เราอยากคุยกับเขามากๆ มากถึงมากที่สุด แต่ก้อกลัวว่าตัวเองจะคิดไปไกล
เพราะรู้แล้วเขาไม่คิดอะไรกับ เขาเคยบอกกับเราว่า แต่ก่อนเขาคิด แต่เราอะช้าไป สุดท้ายเราก้อพลาดไปเอง
ตอนนี้เขาไม่คิดอะไรแล้ว แต่เรายังคิดกับเขาจนหมดใจเลย แต่ก้อทำอะไรไม่ได้แล้ว เวลาผ่านไป คนก้อเปลี่ยน แต่เราไม่เคยเปลี่ยนเลยสักนิด

แต่ก้อนะ ถ้าเขาไม่คิดอะไรแล้ว เราก้อจะพยายามลืมให้ได้ ถึงจะลืมไม่ได้ก้อเถอะ สักวันมันก้อดีขึ้นเอง เวลาจะช่วยเอง เราคิดงั้น






สุดท้ายละ ถ้ามีอะไรผิดพลาดเราก้อขออภัยด้วย เราแค่อยากหาที่ระบาย เกบไว้คนเดียวมันอึดอัด ระบายในเฟสก้อไม่ได้ -..- ขอโทษไว้นะที่นี้ด้วย