ตั้งชื่อกระทู้ล่อเป้ามากมาย ต้องขออภัยด้วยค่ะ

ผญ/ผช ก็ได้ ถ้าโลกส่วนตัวสูง ช่วยแชร์ประสบการณ์การใช้ชีวิต หรือการปรับตัวเข้ากับคนรักหน่อยค่ะ

คือว่าตอนนี้เราเครียดค่ะ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากกกกกกกกก (ก.ไก่ 800ล้านตัว)
และเป็นคนดื้อมาก เป็นลูกคนเดียว อยู่คนเดียวมาตลอด คิดเองทำเอง แทบไม่ต้องปรึกษาใคร เลยจะค่อนข้างมั่นใจตัวเองสูง

แต่พอถึงเวลาที่รู้สึกอ่อนแอ เราก็อยากมีคนคอยให้คำปรึกษา พอเราขอคำแนะนำจากคนๆหนึ่ง คือเราก็รับฟังนะ แต่ถึงเวลาที่ต้องลงมือทำจริงๆ
เราก็ทำตามที่เราคิดไว้ตั้งแต่แรกนั่นแหล่ะ เพราะเราคิดว่าสิ่งที่เราคิดมันดีที่สุดแล้วไง
พอเราเลือกทำแบบที่เราคิดไว้ตั้งแต่แรก คนๆนั้นที่เราไปขอคำปรึกษา เขาก็บอกว่า "แล้วจะมาถามเขาทำไม"
หรือประมาณว่า "เราอ่ะสนใจแต่ความรู้สึกตัวเอง" เขาบอกว่าสิ่งที่เราทำอะมันไม่ได้ผิดหรอก แต่มันกระทบความรู้สึกคนอื่น เรารักอิสระมากเกินไป
ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่รู้จักปรับตัว ก็จะไม่มีใครทนนิสัยเราได้

มากๆเข้า เราก็ถูกแฟนมองว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัว นึกอยากจะทำอะไร อยากไปไหน ก็ทำตามใจ ไม่นึกถึงคนที่เขาคอยห่วงว่าเขาจะรู้สึกยังไง

คือแม้ว่าเราจะดูมั่นใจ หรือดูว่าเข้มแข็ง ทำอะไรต่อมิอะไรได้ด้วยตัวเอง แต่ว่าลึกๆแล้วเราก็อยากมีใครสักคนที่เข้าใจนิสัยเรา
อยากให้คนที่เรารักเข้าใจว่า ที่เราเงียบหายไป หรือไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวอะ เราก็ไม่ได้ไปกับใคร หรือทำอะไรให้เสียใจ
แต่เรารู้สึกสบายใจที่เราได้ทำอะไรที่เรารัก เช่น ไปเดินห้างคนเดียว นอนเล่นเกมส์ เข้าร้านหนังสือนานๆ นั่งอ่านนิตยสารในร้านกาแฟ ฟังเพลง เล่นเนต ฯลฯ แต่ก็ยังไม่เจอคนที่เข้าใจในความเป็นตัวเรา พอมีแฟน ก็อยากให้เราปรับนิสัยใหม่ เราก็รู้นะว่า ควรปรับ แต่คือยังไงดีอะ มันรู้สึกฝืนๆยังไงก็ไม่รู้

เราคิดว่า ถ้าเราฝืนใจทำอะไรที่มันขัดกับความรู้สึก เราจะทำได้ไม่นาน แล้วเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
พอถึงวันที่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แฟนก็จะว่าว่าเราเปลี่ยนไป หรือว่าว่าทำไมแรกๆทำได้ แต่ทำไมตอนนี้ถึงทำไม่ได้ ทำไมตอนนั้นยังทำได้ บลาๆๆๆ
พอมีแฟนก็เลยเหมือนว่าแรกๆจะเข้ากันได้ แต่พอหลังๆมาก็จะทะเลาะกันบ่อยมาก จนท้อกันไปและเลิกกันในที่สุด (T_T)

มุมมองด้านความรัก คือ เราอยากได้คนที่เข้าใจโลกของเรา (นี่ไงๆ เราเรียกร้องให้คนอื่นเข้าใจ แต่ไม่คิดจะปรับเข้าหาคนอื่น ถึงได้ถูกมองว่าเห็นแก่ตัว)
เราอยากได้แฟนที่รักเราแบบที่เราเป็น รู้ใจเรา รักกันเบาๆแบบเพื่อนมอง เช่น เวลาเพื่อนหายเข้าร้านหนังสือนานๆ แล้วไม่ได้บอกใช่ปะ
เพื่อนมันก็เป็นห่วง แต่พอรู้แล้วว่าอ๋อ... อิเพื่อนคนนี้มันหายไปในร้านหนังสือ เพราะมันชอบอ่านหนังสือก็แค่นั้น
เพื่อนก็จะแค่บ่นๆๆๆใส่ ด้วยความเป็นห่วง แต่หลังจากที่มันรู้ว่าเราหายไปไหน มันก็สบายใจละ แล้วก็ไม่ได้โกรธหรืองอนอะไร
หลังจากบ่น(แกมด่า)มันก็คุยกับเราปกติเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นแฟน คือรู้แหล่ะว่าเป็นห่วง แต่เราจะโดนโกรธ โดนงอน โดนนอยด์ ก็ต้องคอยง้อกันอีก
เรารู้สึกว่าถ้าต้องคอยง้อกันบ่อยๆ หรือต้องมานั่งรายงานตัว หรือต้องมาคอยอธิบายทุกอย่าง มันก็น่าเบื่ออ่ะ

เฮ้อๆๆๆๆ เราควรทำยังไงดีคะ?
ใครมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้ หรือว่า อยากให้คำแนะนำ เราก็ยินดีรับฟังนะ
แต่อย่าแนะนำฮาร์ดคอเกินไปนะตัว เค้ากลัว


ขอบคุณล่วงหน้าค่าาาาาา