ช่วงนี้กระแสข่าวจากโลกโซเชี่ยล เรื่อง ทำร้ายร่างกายผู้หญิงจากคนรักเยอะมาก

แต่ก่อนที่ผมจะเริ่มถามคำถาม ผมอยากเล่าเรื่องความ รัก ที่เคยผ่านมาคร่าวๆ

.....ช่วงเวลาหนึ่งในวัย21-23 ผมได้เจอกับผู้ ญ คนนึง(ไม่เอ่ยนาม)เป็นคนไทยแต่เรียนอยู่ที่สวิตเซอร์แลนเราเจอกันทางเน็ต
สุดท้ายเหมือนมีวาสนาต่อกัน ทำไห้ในที่สุดก็ได้มาไช้ชีวิตด้วยกัน อยู่กินด้วยกัน พ่อแม่รู้จักกัน เรารักกันมาก รักกันซะจนไม่มองหน้าตาแล้ว
เหมือนคู่รักผัวเมียทั่วๆไป แต่ด้วยความที่พ่อแม่แฟนผมเค้ามีฐานะค่อนข้างดี ถึงผมไม่ทำงานผมก็มีกินอยู่กินได้ โดยไม่ได้คิดถึง อนาคต ข้างหน้า
จะเป็นอย่างไร เพียงแต่จะรักไปวันๆ จนกระทั่งความสบายและความเอาอกเอาใจที่มากเกินไป เปลี่ยนผม กลายเป็นอีกคน ไม่ได้ดั่งใจก็ด่า ก็ว่าเค้า
ไช้ถ้อยคำที่รุนแรงมากๆ จนในที่สุดแม่เค้าก็ทนกับนิสัยผมไม่ไหว ท้ายที่สุดเราก็ต้องเลิกขาดจากกัน ตัวผมเองทำไรไม่ถูก เหมือนคนขาดสติ ทั้งรักและชัง
พอมามีสติอีกที กลายเป็นคนไร้จิตใจไปแล้ว ลืมพ่อแม่ ลืมตัวเองว่าทำอะไรอยู่ในตอนนี้ ลืมว่าเคยมีความรักดีๆ ลืมทุกอย่างแม้กระทั่งอนาคตตัวเอง
**แต่บางอย่างที่ไม่ลืมคือการสัญญากับตัวเอง ว่าจะไม่รักใครง่ายๆอีกต่อไป หากมีใครสักคนเข้า ผมก็จะรักไห้ดีกว่าเดิม ต้องดีกว่าเพื่อเค้าคนนั้น**

หลังจากที่สติกลับมา ผมก็มองพ่อมองแม่ ทั้งสองเริ่มผมหงอกขึ้นวันละเส้นสองเส้น โดยที่ผมยังไม่ได้เริ่มทำอะไรที่ถูกต้องสำหรับชีวิตตัวเองเลย
มัวแต่พร่ำเพ้อเรื่องรักที่ผ่านไป พอจะเริ่มหางานทำเริ่มจากงานเล็กๆ ผมก็ขี้เกียจ ไช้เงินเกินค่าแรงที่ได้ นิสัยที่ติดจากแฟนเก่า ทั้งคำพูดที่ไม่เคยเกรงใจใคร
ไปอยู่ที่ไหนก็มีแต่คนเกลียด ...ท้ายที่สุด ก่อนอายุ25 ผมก็บวช จากที่ไม่เคยคิดบวช ได้เห็นแม่กราบตอนผมเป็นพระห่มเหลือง เห็นน้ำตาแม่ผมตอนโกนหัว
   ...ผมเองก็ร้องไห้ตาม พึ่งจะมาฉุกคิดได้ ว่าชีวิตที่ผ่านมามัวไปทำอะไรมา คนที่สำคัญมากๆต่อชีวิตอยุ่ข้างหน้าแท้ๆ แต่ผมกลับเดินตามหาบางสิ่งที่มันไม่แน่นอน แล้วก็เสียใจกลับมาหาสองคนนี้เสมอ สุดท้ายก็บวชและสึก ออกมา ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปอย่างไร แต่ที่แน่ๆ ผมได้ถอดบ่วงพันธนาการตัวเองออก ทั้งควมเย่อหยิ่งและความมั่นใจ ความ รัก ที่เคยผ่าน ผมได้ก้าวข้ามจุดนั้นได้

ณ ปัจจุบัน ปีนี้ผมจะ27ปีแล้ว หลังจากที่บวชมาก็ได้ผ่านงานและสังคมในเมือง กทม มากมายหลายรูปแบบ ขอบอกตรงๆเลยว่า สิ่งที่เคยบวชมา ไช้กับคนบางประเภทไม่ได้ พูดชาวบ้านๆก็คือ ทำดีไม่ขึ้น แถมโดนมองเป็นตัวตลก สังคมซุบซิบนินทา สังคมเผือก สังคมทรามๆ ผมเจอและตกหลุมพราง และกลับขึ้นมาได้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามเวลา แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน คือ การหาอนาคตไห้ตัวเองและคนที่อยู่ข้างหลัง สว่นความรัก ผมคงไม่หวังจะได้เจอสิ่งที่ฝันไว้ ขอไห้แค่ มีเหตุผลและโตเป็นผู้ใหญ่บ้าง ตามๆกันไห้ทันแค่นั้นก็พอ ไม่ว่าคนเก่าจะกลับมา หรือ จะไปได้คนรักหน้าใหม่ก็ช่าง ฯลฯ

******เริ่มมาถามคำถาม ที่ถามไว้ตอนแรก ผมคิดว่า สมควรนะที่ผู้หญิงเหล่านั้นจะโดนทำร้ายขั้นรุนแรง ถามว่าทำไมผมถึงคิดแบบนี้

เพราะ การมองผู้ชายนั้นก็เป็นสิ่งสำคัญของคนเป็นแฟน ส่วนมากผู้ ญ จะมองแฟนที่เฮฮา อยู่ด้วยแล้วไม่เงียบงันหรือเฉยๆ กะล่อนนิดๆทำนองนั้น มันมี

สีสันดี เป็นคนน่าค้นหา คุยกันแปปๆ ก็ตกลงร่วมรักและกลายเป็นแฟน พอคบไปนานๆมันเลยเปลี่ยน เปลี่ยนเพราะคนที่ไม่รู้จักกันดีพอ และอีกหลายๆอย่าง

ถ้างั้น การตัดสินใจที่ผิดพลาด ก็สมควรจะได้รับ บทเรียน ที่ผิดพลาดเช่นกัน จากเด็กเป็นผู้ใหญ่ ในสักวันที่ทุกคนต้องเจอ พวกคุณคิดเหมือนผมหรือแตกต่างไปใหม?