เมื่อสี่ปีที่แล้วผมมีแฟนคนแรกซึ่งเธอก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไร แต่ผมรักเธอที่นิสัย ที่การปฏิบัติตัวของเธอ และความคิดเธอ แต่ก็มีสิ่งที่ผมเห็นในตัวเธอว่าผมไม่ค่อยชอบ แต่ก็พยายามทำใจให้ชอบ ผมพยายามทำดีกับเธอให้มากที่สุด เธอก็ดีกับผมเช่นกันและในที่สุดผมก็รักเธอแบบสุดๆ จนผมรู้สึกว่าคนนี้แหล่ะคือคนแรกและคนสุดท้ายของผม แต่หลังจากคบกันได้สองปี ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนผมเริ่มเบื่อ เริ่มไม่ค่อยรู้สึกดีกับเธอแบบเมื่อก่อน ผมรู้ตัวและผมไม่อยากให้อดีตมันสูญเปล่า ผมจึงพยายามเพิ่มความใกล้ชิดกับเธอให้มากที่สุด พยายามไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนังด้วยกันให้บ่อยขึ้น ผมก็รู้สึกดีขึ้นนะ รู้สึกว่าความรู้สึกเราก็เริ่มดีแบบเมื่อก่อน แต่แล้ววันหนึ่งผมก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเดินเข้ามาทักผมถามเรื่องเส้นทางเดินรถขณะที่กำลังรอรถ แล้วผมก็คุยกับเธอและรู้สึกหวั่นไหว พยายามยับยั้งชั่งใจ และก่อนเธอจะไปเธอถามผมว่ามีแฟนหรือยัง ผมก็ต้องซื่อสัตย์ ผมจึงตอบว่ามีแฟนแล้ว แล้วเธอก็ทำหน้าหงอยๆละกำลังจะเดินจากไป ผมก็บอกเธอว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ ผมก็ขอเฟซเธอ เธอก็ให้เฟซมา ผมก็รู้สึกผิดนะหลังจากที่ขอ และกะว่าจะไม่แอดไป แต่สุดท้ายผมก็กลัวเขาจะเสียใจ ผมพลาดเองที่ไปขอเฟซเขา จึงต้องแอดไปตามมารยาท จากตอนนั้นผมถึงรู้สึกตัวว่าผมรักแฟนผมน้อยลง และกำลังจะนอกใจเธอ ผมไม่อยากเป็นคนนอกใจเธอ แต่ทำไงได้ อารมณ์มันไปแล้ว วันต่อมาผมจึงไปปรึกษาจิตเวชเลยครับว่าผมอยากจะทำให้ความรู้สึกตัวผมกลับมาเป็นเหมือนตอนสองปีก่อนที่ผมรักแฟนผมอยู่ ผมต้องทำยังไง ดูเหมือนจะงี่เง่านะครับ แต่ผมไม่อยากเป็นคนหลายใจ ถ้าแก้ได้ผมก็จะแก้ เพราะถ้ามันมีครั้งแรก มันก็ต้องมีครั้งที่สอง แล้วเราจะเผลอพลั้งอีกเมื่อไหร่ไม่รู้ ถ้ามันแก้ไม่ได้จริงๆผมก็จะเลิกกับเธอก่อนที่เราจะรู้สึกดีต่อกันมากกว่านี้ และเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าสุดท้ายนิสัยผมมันก็แก้ไม่ได้จริงๆครับ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะสิ่งที่ผมคิดมาแต่ต้นว่าผมไม่ชอบบางอย่างที่เป็นเธอ แต่ผมเลือกที่จะทนกับมัน สุดท้ายผมก็ทนมันไม่ไหว ขอไม่บอกนะครับว่าอะไร แต่ไม่ใช่เรื่อง sex แน่นอนครับเพราะเรายังไม่เคยมีอะไรกัน ถ้าเคยแล้วนี่ผมว่าเลิกกันคงเศร้ากว่านี้มาก เพราะแค่เคยกอดกันมันก็ยังเป็นความทรงจำที่ทำร้ายทั้งผมและเค้ามากๆแล้ว หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ตัดสินใจเลิกกับเธอ และสารภาพเธอว่าผมนอกใจเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดคนหนึ่งที่ผมเคยเจอมา แต่ผมเลือกที่จะเปิดทางให้เธอ เลิกกันได้ปีกว่าแต่ก็เหมือนเธอยังคิดถึงผมอยู่ ผมสงสารเธอมาก ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงเศร้า มันเหมือนได้ยินเธอกำลังกรอกหูผมด้วยเนื้อเพลงเหล่านั้น แต่ผมก็ไม่อยากกลับไปเพราะความสงสาร และไม่กี่เดือนมานี้ผมก็มีแฟนใหม่ ผมก็พยายามไม่ให้แฟนเก่ารู้ว่าผมมีแฟนใหม่ เพราะแค่นี้เธอก็เสียใจแย่แล้ว อะไรที่ทำให้เธอได้ผมก็จะพยายามทำโดยไม่ให้เธอรู้ แต่มีแฟนใหม่ได้ไม่นานผมก็ถูกบอกเลิกเพราะความพยายามปกปิดของผม และที่แน่ๆเมื่อผมอกหักบ้าง ผมยิ่งสงสารเธอเข้าไปใหญ่ ผมก็ได้แต่สมน้ำหน้าตัวเอง แต่สมน้ำหน้าตัวเองไปมันก็คงไม่ได้ทำให้เธอคนนั้นมีความสุขขึ้นมาได้
ผมอยากรู้ว่าผมตัดสินใจถูกมั้ยที่เลิกกับแฟนเก่าคนนั้น ผมสงสารเค้ามาก ก็ได้แต่หวังให้เค้าเลิกคิดถึงผมซะที ผมจะไม่เดือดร้อนเลยถ้าเค้ามีความสุขดี ผมอยากถามผู้หญิงว่าทรมานรึเปล่าครับที่ถูกคนที่รักกันมาสามปีกว่าทิ้ง แล้วที่ผมสงสารเธอนี่ผมควรทำยังไงครับ ขอบคุณครับ