ความรักของรุ่นพี่กับรุ่นน้อง....???
เล่าเลยล่ะกัน 555
มีรุ่นพี่คนหนึ่งเข้ามาคุยกับเรา ที่แรกเราก็ไม่ได้ชอบน้ะ แต่พี่เข้าเป็นคนคุยสนุก คุยไปคุยมาเราก็ไปชอบซ่ะงั้น เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เราห่างกับพี่เข้า 4 ปีเขาก็เลิกกับแฟนมาสักพักแล้ว ส่วนเราก็โสดมาหลายเดือนแล้ว เราก็คุยมาเรื่อยๆๆ วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้มาให้ วันอำลาก็มีของมาให้เรา ตอนนั้นเราโครตมีความสุขเลย [คุยมาได้ 2 เดือนกว่า] เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็มีทะเลาะกันเพราะเรื่องแฟนเก่า เราก็เข้าใจว่ามาที่หลังก็พูดอะไรไม่ได้มาก แถมยังไม่ได้คบกันอีก เห้ออ.... ตอนนี้ผ่านมา 5 เดือนกว่าแล้ว [ นี้แค่คุยนะ ยังไม่คบยังนานขนาดนี้555 ] คุยกันเหมือนแฟนมาก แต่ก็ยังไม่ได้คบกัน บางทีก็ท้อกับการที่ต้องอยู่แบบไม่มีสถานะมันอยู่ระหว่างพี่กับแฟน เราก็มาปรึกษาเพื่อนอยู่หลายคน ปรึกษารุ่นพี่ที่สนิทบ้าง ทุกคนกลับบอกให้เลิกคุย แต่ทำไม?? เราถึงไม่เคยทำได้เลย เราก็ยังคุยมาเรื่อยๆ เวลาผ่านไป คนเราก็เปลี่ยนไปเหมือนกับคนละคน อยากจะตอบตอนไหนก็ได้ ไม่แคร์กันเลย เราสองคนก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ [ตอนนี้ผ่านมา 3 อาทิตย์แล้วที่เรากับพี่เขาไม่ได้คุยกัน] พี่เขาก็ไม่ทักเรามาเหมือนกัน มันไม่ใช่เราไม่รักแต่มันมีอะไรบางอย่างที่เราต้องเลิกคุยกัน มันเหมือนกับว่าเราพยายามอยู่แค่คนเดียว ถึงจะชอบมากแค่ไหน ยังไงมันก็ต้องจากลากันอยู่ดี ตลอด 5 เดือนที่ผ่าน ยิ่งคุยมันก็แย่ลงเรื่อยๆ คนที่เจ็บที่สุดก็คือเรา ไม่ใช่คนอื่นเลย แล้วที่ผ่านมาเราจะพยายามไปทำไม?? เพื่ออะไร?? บางทีเราก็ต้องยอมถอยออกมา มันอาจจะมีอะไรดีขึ้นกว่าเดิม...
สุดท้ายเราขอฝากให้กับวัยรุ่นทุกคน ความรักก็เหมือนกับการเสี่ยง คุณอาจจะต้องพบกับความล้มเหลว แต่ถ้าคุณไม่เสี่ยง คุณก็อาจจะต้องพบกับความล้มเหลวตลอดไปก็ได้นะ เสียใจครั้งเดียวมันไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยมันก็ทำให้คุณได้เรียนรู้กับความรักในหลายๆรูปแบบ บางทีคุณอาจจะเจอกับคนที่รักคุณจริงๆก็ได้..
ขอบคุณที่อ่านกระทู้นี้จนจบ หวังว่าคงจะให้อะไรกับท่านที่อ่านได้บ้าง และยินดีรับฟังทุกความคิดเห็น ขอบคุณมากๆนะค่ะ
ความรักรุ่นพี่กับรุ่นน้อง....???
เล่าเลยล่ะกัน 555
มีรุ่นพี่คนหนึ่งเข้ามาคุยกับเรา ที่แรกเราก็ไม่ได้ชอบน้ะ แต่พี่เข้าเป็นคนคุยสนุก คุยไปคุยมาเราก็ไปชอบซ่ะงั้น เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เราห่างกับพี่เข้า 4 ปีเขาก็เลิกกับแฟนมาสักพักแล้ว ส่วนเราก็โสดมาหลายเดือนแล้ว เราก็คุยมาเรื่อยๆๆ วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้มาให้ วันอำลาก็มีของมาให้เรา ตอนนั้นเราโครตมีความสุขเลย [คุยมาได้ 2 เดือนกว่า] เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็มีทะเลาะกันเพราะเรื่องแฟนเก่า เราก็เข้าใจว่ามาที่หลังก็พูดอะไรไม่ได้มาก แถมยังไม่ได้คบกันอีก เห้ออ.... ตอนนี้ผ่านมา 5 เดือนกว่าแล้ว [ นี้แค่คุยนะ ยังไม่คบยังนานขนาดนี้555 ] คุยกันเหมือนแฟนมาก แต่ก็ยังไม่ได้คบกัน บางทีก็ท้อกับการที่ต้องอยู่แบบไม่มีสถานะมันอยู่ระหว่างพี่กับแฟน เราก็มาปรึกษาเพื่อนอยู่หลายคน ปรึกษารุ่นพี่ที่สนิทบ้าง ทุกคนกลับบอกให้เลิกคุย แต่ทำไม?? เราถึงไม่เคยทำได้เลย เราก็ยังคุยมาเรื่อยๆ เวลาผ่านไป คนเราก็เปลี่ยนไปเหมือนกับคนละคน อยากจะตอบตอนไหนก็ได้ ไม่แคร์กันเลย เราสองคนก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ [ตอนนี้ผ่านมา 3 อาทิตย์แล้วที่เรากับพี่เขาไม่ได้คุยกัน] พี่เขาก็ไม่ทักเรามาเหมือนกัน มันไม่ใช่เราไม่รักแต่มันมีอะไรบางอย่างที่เราต้องเลิกคุยกัน มันเหมือนกับว่าเราพยายามอยู่แค่คนเดียว ถึงจะชอบมากแค่ไหน ยังไงมันก็ต้องจากลากันอยู่ดี ตลอด 5 เดือนที่ผ่าน ยิ่งคุยมันก็แย่ลงเรื่อยๆ คนที่เจ็บที่สุดก็คือเรา ไม่ใช่คนอื่นเลย แล้วที่ผ่านมาเราจะพยายามไปทำไม?? เพื่ออะไร?? บางทีเราก็ต้องยอมถอยออกมา มันอาจจะมีอะไรดีขึ้นกว่าเดิม...
สุดท้ายเราขอฝากให้กับวัยรุ่นทุกคน ความรักก็เหมือนกับการเสี่ยง คุณอาจจะต้องพบกับความล้มเหลว แต่ถ้าคุณไม่เสี่ยง คุณก็อาจจะต้องพบกับความล้มเหลวตลอดไปก็ได้นะ เสียใจครั้งเดียวมันไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยมันก็ทำให้คุณได้เรียนรู้กับความรักในหลายๆรูปแบบ บางทีคุณอาจจะเจอกับคนที่รักคุณจริงๆก็ได้..
ขอบคุณที่อ่านกระทู้นี้จนจบ หวังว่าคงจะให้อะไรกับท่านที่อ่านได้บ้าง และยินดีรับฟังทุกความคิดเห็น ขอบคุณมากๆนะค่ะ