จขกท.ขอใช้แทนตัวเองว่า เรา นะคะ
คือเราคบกะแฟนมานานแล้วค่ะ ซึ่งแฟนของเราเป็นตำรวจ ตลอดเวลาที่เราคบกันเรามีความสุขมากนะคะ แต่ความสุขย่อมแฝงไปด้วยความทุกข์ คือเรากับแฟน ไม่มีเวลาจะได้เจอกันเลย วันๆและทุกๆวันเราได้คุยกันผ่านตัวหนังสือ และการโทรหากันตลอด เราก็เจอกันอยุ่บ้างนะคะ เราอยุ่ที่สมุทรสาคร ส่วนเค้าทำงานอยุ่แถววัดไร่ขิง นครปฐมค่ะ ถามว่าระยะไกลกันไหม ก้อประมาณ 26 กม. เราเจอกันแค่ไม่กี่นาที เพราะเค้ามาตรวจธนาคารแถวๆกับที่ทำงานของเรา แต่เราไม่มีโอกาสได้อยุ่กันนานๆไปเที่ยวไปไหนด้วยกันเหมือนคู่อื่นๆ ครั้งแรก เรานัดไปเที่ยวกัน วางแผนวางทริปเที่ยวไว้แล้ว แต่ฝันมาสลายลงเพราะเค้ามีงานด่วนเข้ากระทันหัน ครั้งที่2 นัดกันเสา-อาทิตย์ ว่าจะไปนัดเดทกัน แต่ก้อผิดหวังตามเคยเพราะเค้าต้องไปจับคดียาเสพติด ครั้งที่3 นัดกันช่วงก่อนสงกานต์ แต่แต่ก็ผิดหวัง เพราะแม่เค้าเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน เพราะน้องสาวเค้าโทรมาหาเราว่าแม่เข้า รพ. เค้าก็ต้องตีรถขึ้นไปบ้านเค้าที่ต่างจังหวัด คราวที่ 4 คราวนี้เค้าเปลี่ยนกะมาอยุ่กลางวัน เพราะตอนเย็นจะได้มีเวลาให้กัน คราวนี้ก็จะเจอกันอีก แต่สิ่งที่ได้ยินมานั้น คือเค้าต้องไปอบรมที่ราชบุรี4วัน3คืน จะบอกว่าเรากับเค้าได้แต่เจอกันแป๊ปๆ แต่เราสองคนก็อยากอยู่ด้วยกันนานๆนะคะ แต่ก็ไม่รู้จะอีกเมื่อไหร่ที่จะเจอกันซักที ถามว่าเราเหนื่อยใจ ท้อใจไหม บอกตรงๆว่าสุดๆ ท้อและเสียใจมาก เค้าก้อเสียใจไม่แพ้กัน เพราะต่างคนต่างตั้งความหวัง แต่สิ่งที่หวังมีอุปสรรคทุกครั้ง เราเสียใจมากนะคะ จนบางครั้งถอดใจที่จะไม่เดินไปกับเค้าต่อ บางครั้งคิดนะคะ ทำไมเราไม่ได้มีเวลาอยุ่เหมือนคู่อืนๆเค้า ทั้งๆที่ระยะทางก็ไม่ไกลกันเลย ทุกครั้งตั้งความหวัง แต่ก็ต้องมานั่งเสียใจทุกครั้ง เรื่องที่เล่านี้แค่อยากแชร์ความรู้สึกให้ฟังนะคะ อย่าได้ว่าตำรวจเชื่อไม่ได้เลยค่ะ มันแล้วแต่คนจริงๆ มีใครเคยเจอแบบเรา มีความรุ้สึกแบบเราบ้างไหม และทุกคนแก้ไขยังไง อยากให้มาช่วยแชร์กันค่ะ
คิดยังไงถ้าแฟนไม่มีเวลาให้ ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะเจอกัน
คือเราคบกะแฟนมานานแล้วค่ะ ซึ่งแฟนของเราเป็นตำรวจ ตลอดเวลาที่เราคบกันเรามีความสุขมากนะคะ แต่ความสุขย่อมแฝงไปด้วยความทุกข์ คือเรากับแฟน ไม่มีเวลาจะได้เจอกันเลย วันๆและทุกๆวันเราได้คุยกันผ่านตัวหนังสือ และการโทรหากันตลอด เราก็เจอกันอยุ่บ้างนะคะ เราอยุ่ที่สมุทรสาคร ส่วนเค้าทำงานอยุ่แถววัดไร่ขิง นครปฐมค่ะ ถามว่าระยะไกลกันไหม ก้อประมาณ 26 กม. เราเจอกันแค่ไม่กี่นาที เพราะเค้ามาตรวจธนาคารแถวๆกับที่ทำงานของเรา แต่เราไม่มีโอกาสได้อยุ่กันนานๆไปเที่ยวไปไหนด้วยกันเหมือนคู่อื่นๆ ครั้งแรก เรานัดไปเที่ยวกัน วางแผนวางทริปเที่ยวไว้แล้ว แต่ฝันมาสลายลงเพราะเค้ามีงานด่วนเข้ากระทันหัน ครั้งที่2 นัดกันเสา-อาทิตย์ ว่าจะไปนัดเดทกัน แต่ก้อผิดหวังตามเคยเพราะเค้าต้องไปจับคดียาเสพติด ครั้งที่3 นัดกันช่วงก่อนสงกานต์ แต่แต่ก็ผิดหวัง เพราะแม่เค้าเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน เพราะน้องสาวเค้าโทรมาหาเราว่าแม่เข้า รพ. เค้าก็ต้องตีรถขึ้นไปบ้านเค้าที่ต่างจังหวัด คราวที่ 4 คราวนี้เค้าเปลี่ยนกะมาอยุ่กลางวัน เพราะตอนเย็นจะได้มีเวลาให้กัน คราวนี้ก็จะเจอกันอีก แต่สิ่งที่ได้ยินมานั้น คือเค้าต้องไปอบรมที่ราชบุรี4วัน3คืน จะบอกว่าเรากับเค้าได้แต่เจอกันแป๊ปๆ แต่เราสองคนก็อยากอยู่ด้วยกันนานๆนะคะ แต่ก็ไม่รู้จะอีกเมื่อไหร่ที่จะเจอกันซักที ถามว่าเราเหนื่อยใจ ท้อใจไหม บอกตรงๆว่าสุดๆ ท้อและเสียใจมาก เค้าก้อเสียใจไม่แพ้กัน เพราะต่างคนต่างตั้งความหวัง แต่สิ่งที่หวังมีอุปสรรคทุกครั้ง เราเสียใจมากนะคะ จนบางครั้งถอดใจที่จะไม่เดินไปกับเค้าต่อ บางครั้งคิดนะคะ ทำไมเราไม่ได้มีเวลาอยุ่เหมือนคู่อืนๆเค้า ทั้งๆที่ระยะทางก็ไม่ไกลกันเลย ทุกครั้งตั้งความหวัง แต่ก็ต้องมานั่งเสียใจทุกครั้ง เรื่องที่เล่านี้แค่อยากแชร์ความรู้สึกให้ฟังนะคะ อย่าได้ว่าตำรวจเชื่อไม่ได้เลยค่ะ มันแล้วแต่คนจริงๆ มีใครเคยเจอแบบเรา มีความรุ้สึกแบบเราบ้างไหม และทุกคนแก้ไขยังไง อยากให้มาช่วยแชร์กันค่ะ