เราคบกันมาเกือบสองปี เป็นเพื่อนกันมาก่อนอีกสองปีแต่ก็ไม่ได้สนิทกันมากมาย
กระทั่งเราได้มาคุยกันมากๆขึ้น เริ่มรู้สึกดีต่อกัน คบกันเป็นแฟน
ระหว่างที่คบ เราก็ดูแลเขาดี ทำดี รักเขา ทุ่มเท ทำทุกอย่างที่ผญคนหนึ่งจะทำให้ได้ ซื่อสัตย์ รักเขาเหมือนคนในครอบครัว
ทำอาหารไม่เป็นก็ลองฝึกทำไปให้ชิม มีอะไรเราก้อเล่าให้เขาฟังไว้ใจเชื่อใจ
มีอยู่ประโยคนึงที่เขาเคยพูดกับเราคือ เราจะอยู่กันเหมือนเพื่อน รักกันเหมือนแฟน ดูแลกันอย่างคนในครอบครัว
เราคิดว่าความรักครั้งนี้มันบริสุทธิ์ ความรักแบบคนในครอบครัวคือความรักแบบห่วงใยไม่ทำร้ายกัน

ระหว่างที่คบกันแรกๆเขาก้อดูแลเอาใจใส่เราดีคอยบอกคิดถึง อยากมาหา มาอยุ่กับเราบ่อยเพราะเราเรียนคณะเดียวกัน
ไม่ว่ากลุ่มเราจะไปกินข้าวเลี้ยงฉลองที่ไหนเขาก้อจะไปด้วย ตอนเขาทุกข์เราก้อคอยอยุ่ข้างๆเป็นกำลังใจให้
เราคอยดูแลเขาอยุ่ตลอด บางครั้งเราก้อเหนื่อยและท้อ เพราะเขาไม่ค่อยใส่ใจเทคแคร์เราเท่าไหร่ มันก้อมีน้อยใจบ้าง
แต่ก็ไม่เคยคิดทิ้งกันไปไหน อยากจะอยุ่กับเขา เพราะเขาคือความสุขของเรา เราเคยเจอครอบครัวเขาแล้วในงานบวชของเขา เราได้ถือหมอน
เขาอยากไปไหนเราอยากไปไหน เราก็จะไปด้วยกันมี ไม่ว่าเขาอยากจะกินก๊วยเตี๋ยว ไปวัดทำบุญ เดินเล่น กินข้าว ดูหนัง ซื้อเสื้อ ซื้อกางเกงนศ
รองเท้า หัวเข็มขัด ตัดผม ซื้อแว่นตา ซื้อคียบอด ทุกอย่างมันคือความรักความผูกพันความทุ่มเท จนเราก้อรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ
แต่อย่างที่มีคนบอกผชมักเริ่มจาก100ไป0 แต่ผญจะเริ่มจาก0ไป100

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รุ้ว่าเกี่ยวไหมหลังจากที่เราจูบกันเราก้อดูว่าเขารักเรามากขึ้นนะๆ บอกอยากกอดอยากจูบ สี่เดือนต่อมากระทั่งเรากับเขาเกินเลยมากกว่าจูบคือมีเพศสัมพันธ์แบบไม่สอดใส่ เขาขอนะแต่เราไม่ยอมถึงขั้นนั้น อาจจะด้วยเหตุนี้ เราไม่ใช่ผญหุ่นดีนมใหญ่อะไร เขาก้อคงเห็นเราไม่เซ็กซี่มั่งง เขาชอบผญสวยหุ่นดีฉลาด หลังจากเหตุกานนี้ระยะเวลาเพียงเดือนครึ่งเขาก้อเปลี่ยนไปชัดเจนมาก
พอนานๆเข้า เขาก้อเริ่มไม่ค่อยสนใจ สนใจเราน้อยลง ไม่โทรหา ไม่ค่อยแชท จนเรารุ้สึกน้อยใจ งอน เวลาเรางอนเขาก้อจะไม่เคยง้อเลย เหมือนช่วงแรกๆคงเป็นช่วงโปรโมชั่น เราลองงอนหายไปสิบวันปิดเครื่อง เขาก้อทักแชทมาถามว่าทำไมโทรไม่ติด แค่2วันแรก
จากนั้นเขาก้อไม่สนใจเราอีกเลย เขาไปบอกเพื่อนเขาว่ากูขึ้เกียดง้อ
เขาคงไม่ได้รักเราจริงๆแหละๆ เพราะเขาไม่สนใจความรุ้สึกเราเลยจริงๆ เราเคยคิดว่าเราสำคัญสำหรับเขาเหมือนที่เขาสำคัญกับเราแต่คิดผิด

เรามานั่งคิดๆข้อเสียด้านนิสัยของเรา มีแค่เรื่องงอน น้อยใจ คาดหวังอยากให้แฟนทำอย่างนั้นอย่างนี้ ก้อแค่เพราะว่าแฟนเราไม่ค่อยสนใจเรา
หรือเราคาดหวังมากเกินไปนั่นเอง แต่เราไม่ใช่คนงอนแบบง้อยากหรืออะไรนะ แปบๆก้อหาย บางทีก้อหายเองเพราะแฟนไม่สนใจ
สุดท้ายแฟนเราก้อเบื่อ หมดรัก บอกอยากอยุ่คนเดียว เหนื่อยที่ต้องโทรหา เหนื่อยที่ต้องเดินมาส่ง
หรืออาจจะมีเรื่องอื่นมากกว่านี้ แต่นอกนั้นเราคิดว่าเราก้อดีหมดนะนิสัยอื่นๆ เราไม่ใช่คนเอาแต่ใจตัวเอง
ไม่ใช่คนไร้สาระ เราเปนผญฟังเหตุผล ชอบคุยกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่ผญที่แบบถ้าอยากจะให้มาหาตอนนี้เด๋วนี้ต้องมาไม่ใช่อ่า

สุดท้ายเขาก้อขอเลิกกับเรา ทำไมเขาถึงไม่พูดคุยเปิดใจกับเราละๆ ว่าอยากให้เราปรับตรงไหนอะไรยังไง คนเราคบกันมันก้อต้องปรับอ่าา
เรื่องแค่นี้ต้องเลิกกันเลยหรออ ที่ผา่นมาความรักความผูกพันความทรงจำมันไม่มีค่าเลยหรอ ทำไมหมดรักกันง่ายๆ
เรายื้อเขา5-6ครั้ง คุยไปร้องไห้ไป ฟูมฟายจะเป็นจะตายแต่เขากลับไม่รุ้สึกอะไรเลยนี้หรอคนที่เคยรักกัน ความเสียใจเห็นใจห่วงใยยังไม่มีให้เราเลย

เรารุ้สึกเสียใจที่เรารักเขามากๆ แต่เขากลับไม่รักเราเลย เขาไม่พยายามทำความรักของเราให้มันเต็มที่และสุดทาง
เราไม่ได้มีคนใหม่ ไม่ได้นอกใจนอกกาย เรื่องแค่นี้ถึงขั้นต้องเลิกกันเลยหรอออ
เรารุ้สึกว่าเราโชคร้าย ถ้าเราสวยหุ่นดีเขาก้อคงจะไม่ทิ้งเราไป
เรารุ้สึกผิดหวังและไม่อยากรักใครไว้ใจใครอีก
เราอยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม เราอยากได้คนเดิมของเราคืนมา คนที่คอยใส่ใจให้เวลาเราตอนแรกๆที่จีบกัน

เราเลิกกันมาสามเดือนกว่าๆแล้วแต่เรายังเสียใจ ยังคงร้องไห้ ยังคงนึกถึง ไม่รุ้จะจัดการกับความรุ้สึกของตัวเองยังไงๆ
ร้องไห้แล้วมันรุ้สึกดีแต่ทำไมมันไม่จบสักที ร้องไห้จนตาบวม เครียด มันทรมานที่ต้องมารับรุ้ว่าคนนึงหมดรักเราแล้ว