สวัสดีค่ะ หนูรู้สึกไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเลย มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะ แต่หนูสามารถทำให้คนรอบข้างยิ้มได้หัวเราะได้ นิสัยของหนู ถ้าคนอื่นๆมองจะมองว่าหนูเป็นคนเฮฮา ร่าเริง ยิ้มเก่ง เข้มแข็ง หรือบางคนก็อาจจะมองไปอีกมุมนึงว่า หนูไม่ค่อยรู้สึกอะไร หนูรุ้สึกว่าไม่ค่อยมีใครเข้าถึงหนู แม้แต่คนในครอบครัว ทุกคนมองว่าหนูเป็นเด็กเฉิ่มๆ ไม่มีอะไร ที่ต้องกังวลหรือไม่มีอะไรที่เลร้ายสำหรับหนู แต่ที่มันเป็นแบบนี้เพราะอาจเป็นหนูเองที่มักจะขีดเส้นกันไว้รอบตัวด้วยฃะมั้ง
นิสัยของหนูที่หลายคนไม่ค่อยเข้าถึงคือ หนูชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในที่ๆมีคนเยอะ ไม่ชอบความวุ่นวาย ชอบที่มืด มีอะไรมักจะเก็บไว้คนเดียวไม่กล้าพูดหรือบอกใครเพราะกลัวคนที่รับฟังจะกังวลหรือเป็นห่วง และกลัวถูกซ้ำเติม หนูชอบยิ้มให้คนอื่น ชอบที่จะทำให้คนอื่นยิ้มได้ ชอบที่จะให้คำปรึกษาคนอื่น แต่กลับให้คำปรึกษากับตนเองไม่ได้ ทุกครั้งที่หนูอยู่คนเดียวหนูจะรู้สึกหดหู่ ท้อง่ายเหนื่อยง่าย ร้องไห้บ่อยแต่ไม่มีใครรุ้ แต่พอต้องเจอหน้าครอบครัวหรือเจอหน้าใครหนูจะปรับสภาพตัวเองทันที เป็นอิกคน หนูไม่มีความสุเทื่อก่อนหนูแค่รู้สึกแค่นี้ว่า "ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรเลยเนอะ" อ้อหนูเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับชีวิตด้วยนะ แล้วลึกๆแล้วหนูเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ค่อยได้ดั่งใจเท่าไร เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจหนูจะไม่แสดงออกให้ใครเห็นแต่จะเก็บเงียบและหงุดหงิดเล็กน้อย บางครั้งก็โลกส่วนตัวสูงด้วยนะคะ ...
ทำไมหนูถึงคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ? เพราะว่า >> ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาหนูท้อง่ายมาก จากที่เคยทำอะไรแล้วมีความสุขกลับไม่อยากทำ ไม่อยากพูดคุยกับใครเหมือนเมื่อก่อน ไม่ค่อยยิ้ม ปวดหัวบ่อยบางทีก็เบลอๆไปเลย ลืมง่ายกว่าเดิมจนรู้สึกแย่ คิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครสนใจ ร้องไห้บ่อย ไม่มีความสุขในชีวิต กังวลทุกอย่าง เรื่องเรียน หรือเรื่องอะไรก้ตาม ที่หนักสุดเมื่อคืนเลยค่ะ ... หนูอ่านหนังสือคนิต แต่มีโจทย์ข้อนึงที่หนุทำไม่ได้ อยู่ๆหนูก็รู้สึกหงุดหงิด จนสมาธิหายแล้วก็ร้องไห้จนแถบกรี้ด ปัดทุกอย่างกระจายคือควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ไม่ร็เหมือนกันร้องไห้สะอึกสะเอื้อนตัวหนูเองตอนนั้นก็ตกใจนะคะ รู้สึกตัวว่าทำไรแต่ควบคุมไม่ได้ หนูเดินร้องไห้วนรอบห้องเอามือกุมหัวใจ แบบไม่ไหวแล้วไม่โอเคมากๆจนกรี้ดออกมา พี่ชายเดินมาหาอย่างตกใจแบ้วดึงหนูเข้าไปกอด หนูร้องหนักกว่าเดิม แล้วพี่ก้ถามว่าเป็นอะไร ตอนนั้นหนุอยากพูดแต่พูดไม่ได้ไม่รู้ทำไมค่ะ เหมือนคนเสียสติ (เมื่อคืนมีแค่หนูกับพี่ชายอยู่บ้าน 2 คน หนูเลยบอกให้พี้เก็บเงียบไม่ให้บอกพ่อแม่) เมื่อคืนพี่ชายได้เห็นมุมนี้ของหนู พี่ชายก็ตกใจมาก จริงๆสาเหตุเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องอ่านหนังสือแล้สไม่เข้าใจหรอกค่ะ แต่มันเหมือนความรุ้สึกมันไม่ไหวแล้ว อัดอั้นมานาน ไม่มีความสุขในชีวิต ท้อมาก พอเมื่อคืนมันเหมือนควบคุมไม่ได้เลยปล่อยทุกอย่างมา
สภาพครอบครัวหนุเป็นยังไง ? > เราอยุ่กันพร้อมหน้าพร้อมตา 5 คน พ่อจะค่อนข้างเฮฮา เพื่อสร้างเสียงหัวเราะให้คนในครอบครัว ,,, เพราะฉะนั้น อารมหรือความรู้สึกพวกนี้เกิดจากตัวหนูเองค่ะ .... ตอนนี้หนูไม่อยากเปนแบบนี้แล้วค่ะ
หนูพยายามหาไรทำเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน ไปเที่ยว แต่พอกลับมาหนูก็รู้สึกเนือยๆเหมือนเดิม เศร้าๆ หนูเคยโทรไปที่ 1323 ด้วยนะคะ (1323 หรือ 1329 ไม่แน่ใจค่ะ กรมสุขภาพจิต โทไปเมือประมานเดือนที่แล้วค่ะ จำเบอไม่ค่อยได้) เค้าก้พูดว่า อายุแค่ 17-18 จะเครียดอะไรกันค้ะ เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วแบบอื้มหือ โอเควางดีกว่า ... เฟลหนักกว่าเดิมเลยค่ะ เด็กแล้วยังไง ไม่มีความรู้สึกหรอ เครียดไ่ได้หรอค้ะ ? ...
เพราะผู้ใหญ่บางคนคิดแบบนี้ เด็กเวลามีปันหาอะไรทำให้ไม่กล้าบอกใค ไม่กล้าปรึกษาใคร ...
ตอนนี้หนูอยากไปพบจิตเวชมากเลยค่ะ แต่มันติดตรงนี้หนูไม่กล้าบอกพ่อแม่ค่ะ กลัวพวกท่านกังวลเป็นห่วง แล้วตกใจ หนูไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน หนูอยากไปเอง แต่เงินเก็บของหนูก็มีไม่มาก การไปพบจิตเวชต้องใช้เงินพอสมควร ต้องจ่ายค่ายาทุกอาทิตย์ ตอนนี้หนูอยากทำให้ตัวเองมีความสุขหนุนอนไม่ค่อยหลับมาหลายเดือนแล้ว อาหารก็กินได้ไม่มากเหมือนเคย หดหู่ใจจนไม่อยากทำอะไร ...
(คนที่เข้ามาอ่านหนูขอร้องอย่าตอกย้ำซ้ำเติมอะไรนะคะ ในวันที่แย่ๆแค่ต้องการที่พึ่งไม่ได้ต้องการคนซ้ำเติมค่ะ ขอบคุนนะคะ หนูแค่อยากระบาย) ...
กลัวเป็นโรคซึมเศร้า (อย่าเข้ามาอ่านเพื่อตอกย้ำซ้ำเติมนะคะ)
นิสัยของหนูที่หลายคนไม่ค่อยเข้าถึงคือ หนูชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในที่ๆมีคนเยอะ ไม่ชอบความวุ่นวาย ชอบที่มืด มีอะไรมักจะเก็บไว้คนเดียวไม่กล้าพูดหรือบอกใครเพราะกลัวคนที่รับฟังจะกังวลหรือเป็นห่วง และกลัวถูกซ้ำเติม หนูชอบยิ้มให้คนอื่น ชอบที่จะทำให้คนอื่นยิ้มได้ ชอบที่จะให้คำปรึกษาคนอื่น แต่กลับให้คำปรึกษากับตนเองไม่ได้ ทุกครั้งที่หนูอยู่คนเดียวหนูจะรู้สึกหดหู่ ท้อง่ายเหนื่อยง่าย ร้องไห้บ่อยแต่ไม่มีใครรุ้ แต่พอต้องเจอหน้าครอบครัวหรือเจอหน้าใครหนูจะปรับสภาพตัวเองทันที เป็นอิกคน หนูไม่มีความสุเทื่อก่อนหนูแค่รู้สึกแค่นี้ว่า "ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขเท่าไรเลยเนอะ" อ้อหนูเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับชีวิตด้วยนะ แล้วลึกๆแล้วหนูเป็นเด็กที่เอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ค่อยได้ดั่งใจเท่าไร เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจหนูจะไม่แสดงออกให้ใครเห็นแต่จะเก็บเงียบและหงุดหงิดเล็กน้อย บางครั้งก็โลกส่วนตัวสูงด้วยนะคะ ...
ทำไมหนูถึงคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ? เพราะว่า >> ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมาหนูท้อง่ายมาก จากที่เคยทำอะไรแล้วมีความสุขกลับไม่อยากทำ ไม่อยากพูดคุยกับใครเหมือนเมื่อก่อน ไม่ค่อยยิ้ม ปวดหัวบ่อยบางทีก็เบลอๆไปเลย ลืมง่ายกว่าเดิมจนรู้สึกแย่ คิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครสนใจ ร้องไห้บ่อย ไม่มีความสุขในชีวิต กังวลทุกอย่าง เรื่องเรียน หรือเรื่องอะไรก้ตาม ที่หนักสุดเมื่อคืนเลยค่ะ ... หนูอ่านหนังสือคนิต แต่มีโจทย์ข้อนึงที่หนุทำไม่ได้ อยู่ๆหนูก็รู้สึกหงุดหงิด จนสมาธิหายแล้วก็ร้องไห้จนแถบกรี้ด ปัดทุกอย่างกระจายคือควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ไม่ร็เหมือนกันร้องไห้สะอึกสะเอื้อนตัวหนูเองตอนนั้นก็ตกใจนะคะ รู้สึกตัวว่าทำไรแต่ควบคุมไม่ได้ หนูเดินร้องไห้วนรอบห้องเอามือกุมหัวใจ แบบไม่ไหวแล้วไม่โอเคมากๆจนกรี้ดออกมา พี่ชายเดินมาหาอย่างตกใจแบ้วดึงหนูเข้าไปกอด หนูร้องหนักกว่าเดิม แล้วพี่ก้ถามว่าเป็นอะไร ตอนนั้นหนุอยากพูดแต่พูดไม่ได้ไม่รู้ทำไมค่ะ เหมือนคนเสียสติ (เมื่อคืนมีแค่หนูกับพี่ชายอยู่บ้าน 2 คน หนูเลยบอกให้พี้เก็บเงียบไม่ให้บอกพ่อแม่) เมื่อคืนพี่ชายได้เห็นมุมนี้ของหนู พี่ชายก็ตกใจมาก จริงๆสาเหตุเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องอ่านหนังสือแล้สไม่เข้าใจหรอกค่ะ แต่มันเหมือนความรุ้สึกมันไม่ไหวแล้ว อัดอั้นมานาน ไม่มีความสุขในชีวิต ท้อมาก พอเมื่อคืนมันเหมือนควบคุมไม่ได้เลยปล่อยทุกอย่างมา
สภาพครอบครัวหนุเป็นยังไง ? > เราอยุ่กันพร้อมหน้าพร้อมตา 5 คน พ่อจะค่อนข้างเฮฮา เพื่อสร้างเสียงหัวเราะให้คนในครอบครัว ,,, เพราะฉะนั้น อารมหรือความรู้สึกพวกนี้เกิดจากตัวหนูเองค่ะ .... ตอนนี้หนูไม่อยากเปนแบบนี้แล้วค่ะ
หนูพยายามหาไรทำเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน ไปเที่ยว แต่พอกลับมาหนูก็รู้สึกเนือยๆเหมือนเดิม เศร้าๆ หนูเคยโทรไปที่ 1323 ด้วยนะคะ (1323 หรือ 1329 ไม่แน่ใจค่ะ กรมสุขภาพจิต โทไปเมือประมานเดือนที่แล้วค่ะ จำเบอไม่ค่อยได้) เค้าก้พูดว่า อายุแค่ 17-18 จะเครียดอะไรกันค้ะ เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วแบบอื้มหือ โอเควางดีกว่า ... เฟลหนักกว่าเดิมเลยค่ะ เด็กแล้วยังไง ไม่มีความรู้สึกหรอ เครียดไ่ได้หรอค้ะ ? ...
เพราะผู้ใหญ่บางคนคิดแบบนี้ เด็กเวลามีปันหาอะไรทำให้ไม่กล้าบอกใค ไม่กล้าปรึกษาใคร ...
ตอนนี้หนูอยากไปพบจิตเวชมากเลยค่ะ แต่มันติดตรงนี้หนูไม่กล้าบอกพ่อแม่ค่ะ กลัวพวกท่านกังวลเป็นห่วง แล้วตกใจ หนูไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ ไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน หนูอยากไปเอง แต่เงินเก็บของหนูก็มีไม่มาก การไปพบจิตเวชต้องใช้เงินพอสมควร ต้องจ่ายค่ายาทุกอาทิตย์ ตอนนี้หนูอยากทำให้ตัวเองมีความสุขหนุนอนไม่ค่อยหลับมาหลายเดือนแล้ว อาหารก็กินได้ไม่มากเหมือนเคย หดหู่ใจจนไม่อยากทำอะไร ...
(คนที่เข้ามาอ่านหนูขอร้องอย่าตอกย้ำซ้ำเติมอะไรนะคะ ในวันที่แย่ๆแค่ต้องการที่พึ่งไม่ได้ต้องการคนซ้ำเติมค่ะ ขอบคุนนะคะ หนูแค่อยากระบาย) ...