เราคบกับแฟนเรามา 3-4 ปีแล้ว ไม่เคยได้ไปบ้านเพื่อไปเจอญาติ พ่อแม่ หรือเพื่อนของเค้าเลย T^T ไม่เคยพูดด้วยซ้ำ  จนเราแอบน้อยใจ ว่าอายหรอ ที่เราขาพิการ ต้องใช้ไม้เท้าเดินตลอด ยิ่งตอนนี้ยิ่งห่างกันเพราะเรากับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด และมาทำงานที่ต่างจังหวัด เดือนนึงถึงจะเจอกันครั้งนึง เป็นแบบนี้มาปีนึงแล้ว ความรู้สึกครั้งหลังๆที่เจอเค้าเหมือนเค้าไม่ค่อยสนใจเราเหมือนเมื่อก่อน ยิ่งตอนกลับบ้านต่างคนต่างทำงานเวลายิ่งไม่มี เค้าก็ไม่ค่อนดูแล ใส่ใจเราเหมือนก่อน แอบน้อยใจบ่อยครั้งที่เค้าเริ่มเปลี่ยนไป โทรคุยกันน้อยลง จนเราเริ่มเหนื่อย ท้อ ไม่อยากวื่งไล่ตามเค้าแล้ว เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย เค้าอยู่ยังไง ต้องมีภาระอะไรหรือเปล่า เราควรทำไง ความรู้สึกเหมือนเค้าเริ่มตีตัวออกห่าง  เคยถามเค้านะ ว่ารักเราจริงๆหรือเปล่า เค้าก็ตอบว่า ถ้าไม่รักจะคบอยู่ด้วยถึงทุกวันนี้หรอก ซึ่งเราก็รู้สึกดีนะกับคำตอบ แต่ว่าก็แอบน้อยใจอยู่ดี ที่มันเหมือนไม่ชัดเจน ทั้งที่เค้าก็เคยมาบ้านเราทั้งสองบ้าน มาเจอญาติพี่น้องเราทุกคน  กับเพื่อนเราก็เคยเจอ เราไม่รู้จะทำไงดี ทำยังไงเราถึงจะรู้ว่าเค้ารักเราจริงๆเหมือนที่เรารักเค้า เราเป็นห่วง เค้า แต่เค้าไม่ค่อยเป็นห่วงเราเลย เราหึงเค้า แต่เค้าไม่หึงเราเลย หรือเพราะเราเป็นแบบนี้ บางทีมันน่าน้อยใจจริงๆนะ
คบกันมา 3 ปี ถือว่านานพอสมควร แต่เราเคยได้ไปเจอคนในสังคมเค้าเลย ที่เราอยากเจอเพราะเราอยากรู้ว่า เค้าจะคิดกับเรายังไงที่เราเป็นแบบนี้ เจอกันกับแฟนเราที่ไร ก็อยู่กันแค่สองคน ไปเที่ยว ดูหนัง ซื้อของ เดินเล่น เค้าไม่อายก็จริง แต่บางที่เราก็อยากรู้จักเค้าในอีกมุมนึง เราควรทำยังไง หรือจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เราอยากได้ความชัดเจน ทุกวันนี้เราคิดมาก ฟุ้งซ่านไปหมด ยิ่งห่างด้วยยิ่งคิดเยอะ ว่าเค้าจะมีคนอื่นมั้ย