ผมไม่เคยเล่นพันทิปมาก่อนเลยนะ แต่เห็นคนชอบแชร์ปัญหาคาใจอะไรในเฟซบ่อย ๆ ขอสมัครมาบอกกล่าวชีวิตของตัวเองให้คนอื่นฟังละกันว่า สิ่งที่ผมเคยตั้งมั่นนักตั้งมั่นหนาว่าชีวิตนี้ต้องไม่ให้เกิดกับตัวเอง แต่สิ่งที่เรียกว่าระยะทาง มันกำลังเอาผมไปทีละนิด ๆ ถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่า ผมกลายเป็นคนยังไงไปแล้ว ยาวหน่อยนะครับ

          ก่อนอื่นก็ขอเล่าชีวิตมัธยมก่อน ผมกับแฟนเรารักกันตอน ม.ปลาย เริ่มจากผมแอบรักเค้าซึ่งเป็นรุ่นน้องผม 1 ปีตอนผมอยู่ ม.4 ขอสมมติชื่อว่า ก้อย นะครับ ผมเริ่มจีบเค้าตอนปัจฉิม ม.3 เอาของเอาอะไรไปให้ น้องแบบน่ารักปานกลาง ฮอตหน่อยผู้ชายชอบค่อนข้างเยอะ แต่คงไม่ค่อยอะไรกับใครมาก เป็นเด็กเรียนอะไรอย่างงี้ครับ ตอนนั้นก็ยังอยู่ในขั้นชอบไป พอก้อยเค้าต่อ ม.4 ที่เดิม ผมขึ้น ม.5 ผมรู้สึกว่าผมรักผู้หญิงคนนี้จริงจังมาก เพราะผมไม่เคยรักใครมาก่อนเลย รักครั้งแรกคืออะไรที่เราอยากจริงจังกับมันที่สุดจริงมั้ย ผมก็ใช้เวลาค่อย ๆ จีบเค้า โดนเฟลมาหลายรอบ ผ่านมาร้อยแปดระดับร้องไห้เฟลเลยก็มี ผมก็ยังแอบหวัง พยายามชวนคุยไปบ้าง จากที่ก้อยเคยใจแข็งมากก็ค่อย ๆ เปิดใจให้ จนสานสัมพันธ์และรักกันจริง ๆ ขึ้นมาละครับ ผมนี่แบบดีใจมากที่ผมเข้าไปในชีวิตเค้าได้ซักที ชาตินี้คงไม่มีวันโชคดีแบบนี้ละ ผมยอมรับปฏิญาณตนเองไว้เลยว่าผมจะเป็นผู้ชายรักเดียวใจเดียว เพราะผมคิดว่าผมได้แบบอย่างดี ๆ มุมมองดี ๆ เรื่องความรักมาเยอะ ติดหนังรักโรแมนติก เกลียดการนอกใจมาก ๆ เจอจากที่นั่นที่นี่มาเยอะ ผมคิดว่าตัวผมจะไม่ยอมให้มีแบบนั้นเด็ดขาด พ่อผมก็น่ารักมาก เป็นตัวอย่างดีอะไรแบบนี้ครับ 555 และอะไรที่มันได้มายาก ๆ มันจะมีความหมายกับเราจริง ๆ นะ ผมจะไม่ยอมนอกใจใครเด็ดขาดชีวิตนี้ ก้อยเป็นเด็กความคิดผู้ใหญ่ บ้านฐานะโอเค เรียนหนักหวังอนาคตมาก ถึงเราจะยังไม่ได้ผูกมัดอะไรกัน แต่ในความคิดของผมเคยคุยกับก้อยระดับใช้อนาคตร่วมกันเลย เราคุยกันว่าเราจะรอกัน วินาทีนั้นผมรู้ละครับว่าก้อยก็อยากจริงจังกับผมแล้ว ม.6 ผมก็เลยลุกขึ้นสู้เลย ตั้งใจเรียนมาก ผมอยากใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ แต่จะให้เค้ามาฝากความหวังกับคนกาก ๆ ไม่ได้ จนจบ ม.6 ผมเรียนต่อมหาลัยดี ๆ ที่นึงได้ เพราะเค้าบอกว่าอยากเรียนมหาลัยนี้เหมือนกัน ผมก็เลยเลือกที่นี่เพื่อเราจะได้มีโอกาสไม่ห่างกันมาก เค้าเรียนเก่งคงเลือกที่นี่ได้เหมือนกัน ช่วงนั้นเราก็ห่างกันขึ้น แต่ก็มาเจอกันบ้าง คุยแชทกันตลอด และตอนอยู่ใน ม. ก็เพื่อนมากหน้าหลายตาขึ้น มันก็เลยทำให้ผมไปรู้จักกับผู้หญิงต่างคณะคนหนึ่ง ขออนุญาตให้ชื่อ แพร นะครับ

          แพรเป็นเด็กต่างจังหวัดมาเรียนที่นี่ เจอกันครั้งแรกเพราะเพื่อนผมหลายคนเป็นเพื่อนเค้า รู้จักและสนิทในกลุ่มเค้า ผู้หญิงคนนี้เตะตาผมมาก ทรงผมแปลกจำง่าย หน้าตาดีโคตร ๆ ท่าทางดูนิสัยดีด้วย เห็นครั้งแรกก็ประมาณว่าเหล่สาวเฉย ๆ แหละ ไม่ได้คิดอะไร จากวันนั้นมาปัญหาที่เกิดขึ้นคือ ทำไมเราเจอกันแบบไม่ได้ตั้งใจบ่อยขึ้น เรียกว่าเจอบ่อยหเรี่ยเกือบทุกวันเลย คือไปไหนก็เจอ ไปห้องสมุดก็เจอ ไปห้างยังเจอ กลับหอก็ยังเจออีก เพราะเค้าก็เห็นผมบ่อยเหมือนกัน วันกลับหอดึกวันหนึ่งแพรก็เลยมาทักผมครับ ผมนี่สะดุ้งเลย ทำไมคนแบบนี้กล้าทักคนบุโรทั่งอย่างเราวะ 555 พูดตามสัญชาตญาณชายก็คือน่ารักจริง ๆ นะ สวยเช้ายันเย็น ผมก็เลยได้ยืนคุยกับเค้าครั้งแรกแบบโคตรเขินเลย ก็เลยรู้ว่าเค้าอยู่หอนอกข้าง ๆ เราก็เลยรู้จักกัน ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรซักนิดเลยครับ ผมก็คุยกับก้อย รักก้อยมากเหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีใครทำอะไรผมได้หรอก ไม่กี่เดือนก็จะปิดเทอมเค้าละ รอข่าวที่เรียนเค้าอยู่

          จากรู้จักแพรคร่าว ๆ ทีนี้ก็เจอกันบ้างเหมือนเดิม ในกิจกรรมบ้าง ทักมั่งไม่ทักมั่งประสาคนทั่วไป งานบังเอิญก็มาอีกงาน วันหนึ่งประมาณ 5 ทุ่มที่ร้านบะหมี่แถวหอ ตอนแรกกะว่าจะไปซื้อกลับมากินอยู่เขียนงานดึกหน่อย ผมเจอแพรนั่งกินคนเดียว อ่าวทักกันอีกละ ก็เลยนั่งกินเป็นเพื่อนเค้าตรงนี้เลย แล้วก็นั่งคุยกันแบบสนิทขึ้น เป็นเพื่อนกับผู้หญิงนิสัยแปลก ๆ คนนี้จนได้ แพรเป็นคนพูดเก่งพูดเยอะมากกก พูดกวนตีนติดตลก ผู้หญิงคนอื่นพูดดูง๊องแง๊งขี้งอลอะไรทำนองนี้ แต่แพรชอบพูดอารมณ์ผู้ชาย กวนใส่ผู้ชายเป็น คุยกันในเฟซด้วย ผู้หญิงอะไรทำให้ผู้ชายฮาได้อะ ยังไม่เคยเจอคนแบบนี้ นั่นแหละครับ ก็เลยเป็นเพื่อนกันได้ เหมือนจะคุยกันบ่อยขึ้น คุยถูกคอ แต่ผมก็บอกเค้านะว่าผมมีแฟนแล้ว ผมรักแฟนผมมาก เค้าก็ไม่อะไร คิดว่าก็คงไม่ได้คิดอะไรกับผมแหละมั้ง ผู้หญิงดูดีแบบนี้มาเป็นเพื่อนด้วยก็ว่าแปลกแล้ว

          วันหนึ่งผมก็กลับบ้านไป แล้วก็นัดเจอก้อยมาเที่ยวด้วยกัน เพราะช่วงก่อนหน้านี้เค้าเตรียมสอบบ้าง นาน ๆ คุยที และเค้าก็สอบติดประมาณ 2-3 ที่ มีที่เดียวกันกับผมด้วย แต่เค้าบอกว่าคณะไม่โอเค เค้าบอกว่าจะเลือกอีกที่ซึ่งได้เภสัชฯ และพ่อแม่ก็แนะนำ แต่อยู่ห่างจากผมมาก ตอนแรกก็รู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่ แต่ก็อยากให้ได้อนาคตดี ๆ มากกว่า ผมก็ยินดีด้วยอยู่ดี เค้าก็ยืนยันว่ารักผมและจะรอผมเหมือนเดิม เพราะผมก็ตั้งมั่นเหมือนเดิมเช่นกัน จากนั้นมาผมเรียนปี 2 ก้อยเรียน ปี 1 เค้าบอกว่าเรียนหนักมาก เราแทบไม่ได้คุยกันเลย ยิ่งช่วงห่างความงอนความทะเลาะเริ่มกระทบจิตใจกันบ้าง แทบไม่มีเวลาให้กันแก้ตัวเลย บางครั้งผมมีอะไรก็ไปปรึกษาแพร นึกถึงก็หายเครียดละ เหมือนแพรจะกลายเป็นคนที่คุยด้วยได้ทุกเรื่อง เข้ากันง่ายดี บางครั้งผมเริ่มรู้ตัวว่าผมเริ่มโดนเพื่อนเค้าแซวเรื่องผมกับเค้า เพื่อนผมเองยังแซวผมเหมือนกัน ขี้เกียจแก้ตัวจริง ๆ รู้สึกลำบากใจขึ้นมาอีกและ ผมเริ่มเข้าข้างตัวเองขึ้นมาว่า
...แพรชอบผมหรอวะ...

          บางครั้งผมก็หลอกถามแพรไปว่า แกมีคนที่ชอบยัง ถามเมื่อไหร่ก็บอกไม่ ๆ หรือมีอยู่แอบปลื้มนิด ๆ แต่ไม่ยอมบอกว่าใคร ถามเรื่องโดนเพื่อนแซวเรื่องผมกับเค้ารู้สึกยังไงแพรก็บอกไม่ใส่ใจหรอก กลุ่มเค้าก็แซวกันมั่ว ๆ ไปงั้น บอกผมว่าไม่ต้องคิดมาก ผมก็บอกเค้าเหมือนกัน เค้าก็เป็นเพื่อนรู้ใจผมไปละ ผมเล่าเรื่องแฟนตัวเองให้แพรฟังบ่อย แต่ผมไม่เคยเล่าเรื่องแพรให้ก้อยฟังเลย บางทีผมก็ไปติวหนังสือข้างนอกกับเค้าบ้าง ไปเที่ยวแถว ๆ ย่าน ม. ด้วยกัน เอาของกินเอาอะไรมาแบ่ง มาแขวนให้ บางครั้งเราใกล้กันจนผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ อยู่ใกล้แล้วมันรู้สึกดี เหมือนตอนอยู่กับก้อยซะหยั่งงั้น เริ่มรู้สึกมีความสุขกับเธอคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกเริ่มตีกันเอง คิดว่าตัวเองเริ่มไม่มั่นคง ผมกำลังมีใจให้แพรใช่มั้ย ปฏิเสธความคิดตัวเองบ่อยมาก ไม่รู้ว่าตัวเองกล้าคิดแบบนี้ออกมาได้ยังไง เพราะแพรเป็นผู้หญิงที่ดีนะครับ เป็นเพื่อนที่ดีมากด้วย ที่เล่ามาอย่าเข้าใจผิดว่าแพรอ่อยหรือมาจีบผมก่อนทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมมีแฟนนะ แพรไม่เคยแสดงท่าทีแบบนั้นเลย เราไม่เคยอยู่กันสองต่อสองที่ลับตาคน ที่เค้าทำคือเห็นผมเป็นเพื่อนทุกท่าทาง แต่ในใจคิดอะไรอยู่ผมยังไม่รู้ แต่มันมีอะไรหลายอย่างบอกให้รู้เเหมือนกันว่าเค้าชอบผม ทำอะไรหลายอย่างให้ จิตใจดูแคร์เรามากกว่าที่แฟนเราเคยทำให้ซะอีก มันก็เลยทำให้ผมเริ่มไขว้เขวขึ้นมา...

          หลัง ๆ ผมโทรหาก้อยไม่ค่อยรับ อาการคุยเริ่มรู้สึกห่างเหินกัน ตั้งแต่ก้อยขึ้นมหาลัยมาเราเจอกันแค่ครั้งเดียว แต่ผมก็รู้สึกว่าผมยังรักก้อยเหมือนเดิม ยังพยายามหาเวลาคุยกับเค้าอยู่ ผมก็ยังเชื่ออยู่ว่าเค้าก็รักผม เพียงแต่เวลาเราเริ่มไม่ตรงกัน ต่างกับแพรที่เหมือนจะเรียนหนักพอ ๆ กัน แต่ก็มีเวลาคุยกันมากกว่าอีก แพรมีบทบาทกับผมเยอะมาก เริ่มคิดถึงขึ้นมาบ่อย ๆ พยายามห้ามสมองตัวเองหลายทีละนะ แต่ก็คิดไปคิดมาอยู่นั่น ถึงตอนนี้ผมคงต้องยอมรับละว่าผมเริ่มมีใจให้เค้า เริ่มคิดไม่เหมือนเพื่อน ไม่เคยคิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ผมเกลียดตัวเองที่เหมือนจะเป็นคนสองใจไปแล้ว

          ผมไม่รู้นะว่าคนอื่นอยากด่าผมยังไง หลายคนอาจจะอยากด่าว่าทำไมผมคิดนอกใจ ไหนบอกว่ารักเดียวใจเดียว ดีแต่พูด .. ครับ ผมเคยด่าไอ้พวกนอกใจแฟนในใจบ่อย ๆ เหมือนกันว่าจิตใจพวกนั้นทำด้วยอะไร รักไม่จริงมีแฟนไปทำไมวะ ผมเริ่มเข้าใจเลยตอนมาเจอกับตัวเองสถานการณ์แบบนี้ เอาความรู้สึกมาทำลายความมั่นคง เหมือนเป็นหมาไม่รักษาสัญญาที่เคยว่าไว้ ณ เวลานี้ผมไม่รู้จักตัวเองแล้วครับ ผมเครียดท้อแท้กับตัวเองมากเลยว่าชีวิตมันจะเบนไปทางไหน ผมมีใจให้คนอื่นทั้ง ๆ ที่รักแฟนมาก ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน ทำไมไม่ศรัทธาตัวเองเหมือนเมื่อก่อน ทำไมความใกล้มันทำให้เราหวั่นไหวได้ ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ผมคงไม่มีค่าพอจะให้แฟนผมเชื่อใจได้ละครับ