คือเรากับแฟนคบกันมา 1 ปี กว่าๆ คือช่วงแรกๆเรากับแฟนมีความสุขมากๆนะ มากจนคิดว่าเราหไาความสุขนี้จากไครไม่ได้อีกเลยหละ
และสัญญากัน ว่าจะรักและซื้อสัตย์ และใจเดียว ทุกช่วงเวลาที่คบกัน จะทำทุกวันให้ดีที่สุดด..

แต่แล้วว.... วันเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เรากับแฟนมีปัญาหามากขึ้น ทะเลาะกันทุกวัน พูดอะไรไม่แคร์ความรุ้สึกกัน
จากสิ่งที่เราไม่เคยทำจากนั้นเราก็ทำ ทำจนต่างคนต่างเหนื่อย ต่างคนต่างอยากไป ...

เราจะไม่พูดว่า "้เราเหมือนกันเกินไป" , "เรานิสัยเหมือนกันเกินไป"

แต่เราคิดว่า ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากตัวเราทั้งหมด เราอยุ่ด้วยกันทุกวัน ตื่นเช้ามาเจอกันทุกวัน เรียกได้ว่า ทุกๆวันต้องมีเขา
และเหมือนเวลาที่ผ่านมา เรามีแต่เขา ที่ทำให้เรายิ้ม และเศร้า และหัวเราะ (พร้อมๆกัน)
วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว นิสัยต่างคนต่างเปลี่ยน รวมทั้งตัวของตัวเองเอง T^T
บอกเลิกกัน เกิน 100 ครั้ง ทะเลาะกัน 100 หน ร้องไห้วันเว้นวัน
แต่ทำไม ทำไมทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าเราไม่ไหว รู้สึกว่าพอแล้วจริงๆ เอ่ยปากออกไปช้าๆ ว่า.. "เราเลิกกันเถอะ"
หลักจากพูดคำนี้ออกไปไม่ถึง 5 วิ ... ภาพที่เราเจอเขาวันแรก เขาค่อยๆกันมา แล้วยิ้มให้... (ทำไมภาพนี้มันสะโลช้าๆ...แล้วมันก็แว๊ปขึ้นมาในหัว)

ทุกครั้งที่เขา "บอกเลิก" หรือเรา "บอกเลิก" 5 วินาทีหลังจากนั้น เราวิ่งไปกอดเขาอยุ่ประจำ แล้วพูดว่า

" อย่าไปนะ..เค้าขอโทษ อยู่กับเค้าได้ไหม เค้าอยู่ไม่ได้จริงๆ เค้าขอโทษ " (และกอดเค้าแน่นมาก)

แต่แล้วมันก็เปนแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนอะไรหลายๆอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้น

คือ.. เกียดตัวเองมากวันเวลาวันเก่าๆมันคอยตอกย้ำตลอดๆ ทุกๆเรื่องราวที่เราเคยทำด้วยกัน เคยผ่านมาด้วยกัน มันวนกลับมาหาตลอด
ภาพตอนที่เราเจอกันแรก วันที่เราบอกรักกันครั้งแรก ตอนที่เรานอนกอดกัน และหาอะไรกินอร่อยๆด้วยกัน..
วันนี้ถึงเชื่อคำนี้ ที่มีบทข้อความ ข้อความนึงที่บอกไว้ว่า "รู้ใช้ไหม ? ว่าทุกภาพความทรงจำมันจะกลับมาทำร้ายเรา"
วันนี้รุ้สึกว่ามันเป็นแบบนั้นเลย ทุกวันนีเ้รุ้สึกว่ามีปันหามากขึ้น แต่ทำไม.. ความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองทั้งหมด มันเทียบกับความสุขที่ผ่านมาแทบไม่ได้เลย
แต่ท้ายที่สุดแล้ว ทุกครย่อมมีจุดที่อ่อนลง "ไม่อยากให่คำว่ารักคำว่าผูกพัน" มันครอบครุมไปทั้งหมด
บางครั้งก็มานั่งลองตัดคำว่ารักออกไปดิ คือความรุ้สึกของเราทั้ง2คน ต่างก็อยากเริ่มต้นกันไหม่ทั้ง 2
แต่มันก็ติด ติดตรงที่ว่า "เรายังรักกัน" .... คือมันไม่มีอะไรที่ทำไห้เราไม่รักกันได้เลย ทุกๆเรื่องที่ผ่านมาที่แย่ๆ ร้ายๆ ที่เขาทำกับเรา เราทำกับเขา
อยากบอกว่า "ใจมันไม่ไหวแล้วจริงๆ" พยามแก้ไขยังไงก็เหมือนเดิม ถ้าหากมีคนพูดว่าเรายอมแพ้ เราก็อยากบอกว่า "เรายอมแพ้แล้ว" ...
เรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นเราก็ไม่สามารถอธบิายไห้ได้ทั้งหมด ... แต่ยอมรับ "ว่ายอมแพ้แล้วจิง" TT
วันนี้เราพยามอยุ่ พยามไปไหนมาไหนคนเดียว พยามทำทุกอย่างง.. ถึงแม้เราจะคิดถึงเค้าเวลานั่งกินข้าว คิดถึงเค้าเวลาเดินไปไหนมาไหนคนเดียว ถึงแม้จะนั่งร้องไห้อยุ่บ่อยๆก็ตาม (แต่สักวันเราจะผ่านไป)

ท้ายที่สุดความรัก ก็คือ "การเห็นแก่ตัว"  

................................................................