ทีมวอลเลย์บอลหญิงของสหรัฐถูกวางเป็นมือหนึ่งของรายการโอลิมปิก แต่ไม่ว่าคุณจะอันดับที่เท่าไหร่ ทุกทีมมีสิทธิคว้าแชมป์เท่ากัน

เพื่อให้ได้เหรียญ ใครๆก็อยากเอาชนะทุกคะแนน ทุกแมตช์ ทีมสหรัฐเอาชนะสาธารณรัฐโดมินิกันในรอบไขว้ได้ แต่แมตช์นั้นเป็นแมตช์ที่คอร์ทนี่ย์กลายเป็นดาราเอกของแมตช์



“ฉันจำได้ว่า หน้าโดนกระแทกกับอะไรซักอย่าง(ที่จริงเป็นมือของฮุกเกอร์) ตอนนั้นฉันหวังแต่เพียงว่า เพี้ยง ขอให้เป็นคะแนนเราเถอะ เกมจะได้จบ แล้วเกมก็จบจริงๆ ฉันรีดเลือดออกจากโพรงจมูก มันยังไหลอยู่ มันตลก มันสนุก นี่แหละวอลเลย์บอล”

คนในสนามพากันจ้องมองเธอ เธอเดินไปหาหมอประจำทีม หมอก็บอกว่า “ไม่เป็นไร เลือดจะยังไหลไปอีกซักพัก แสดงให้พวกเขาเห็นสิว่าคุณแข็งแกร่ง” แล้วเธอก็ทำจริงๆ เธอเบ่งกล้ามทั้งๆที่อุดจมูกไว้แบบนั้น มันเป็นภาพที่น่าประทับใจ เธอแข็งแกร่ง นี่แหละนักกีฬา นี่แหละสปิริตของชาวอเมริกัน


ทีมสหรัฐยังไม่เคยได้เหรียญทองโอลิมปิก และปี 2012 ทีมก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ พวกเขาพลาดท่าให้กับแชมป์เก่าและศัตรูตัวฉกาจตลอดกาลอย่างทีมบราซิล


“สำหรับฉันแล้ว มันมีความรู้สึกผสมปนเปกัน แมตช์นั้นผ่านไปเร็วมาก เราชนะเซ็ตแรก พวกเรารู้สึกดีที่ซ้อมมาดี ทำตามแผนได้ดี แต่แล้วก็เหมือนวูบเดียว อ้าว เราแพ้แล้วหรอ สำหรับฉันแล้วแพ้ก็คือแพ้ ฉันก็เศร้านะตอนที่เราแพ้ แต่เมื่อได้ขึ้นโพเดี้ยม มีเหรียญคล้องอยู่ที่คอเรา ฉันก็แบบ ว้าว นี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ย”


หลังจากบรรยายเสร็จ ก็ได้เวลาถ่ายรูปและแจกลายเซ็น เธอพกเหรียญโอลิมปิกมาด้วย ให้เด็กๆยืมใส่ นี่คือข้อดีของนักกีฬาที่ได้เหรียญ เหรียญจะคงคุณค่าของมันไปอีก 3 ปีครึ่ง

“ฉันไม่แน่ใจว่าอาชีพของฉันจะเป็นแบบไหน ถ้าฉันได้เหรียญทอง แต่ที่แน่ๆการที่ทีมเราแพ้ในรอบชิงชนะเลิศ มันเป็นแรงกระตุ้นอันมหาศาลสำหรับฉัน ที่ทำให้ฉันไม่อยากเจอความรู้สึกนั้นอีกแล้ว”

แต่นี่แหละคือความงดงามของวอลเลย์บอล ไม่ว่าวันนี้ผลการแข่งขันจะเป็นอย่างไร มันก็ยังมีวันพรุ่งนี้เสมอ โอกาสสำหรับการแข่งขัน และโอกาสสำหรับเรียนรู้พัฒนาตัวเอง


“สิ่งที่ฉันเรียนรู้ตลอดชีวิตที่ผ่านมา วงการวอลเลย์บอลไม่มีทางลัดหรอกนะคะ มันเป็นการลงทุนที่ใช้ระยะเวลานานมาก หนทางเดียวที่จะทำได้ ทางที่ดีที่สุดคือ ลงทุนฝึกฝนเป็นวันๆไป ตื่นขึ้นมาวันใหม่แล้วบอกกับตัวเองว่า เอาล่ะ วันนี้จะเป็นวันที่ดีกว่าเมื่อวาน ฉันจะลุกจากเตียงเพื่อไปฝึกฝนต่อ การที่เราสามารถฝืนลุกขึ้นมาได้ คุณต้องเอาชนะใจตัวเองก่อน”


ในช่วงก่อนจบ นี่เป็นช่วงที่ผมชอบมาก เป็นภาพวิดีโอการเล่นวอลเลย์บอล คลอไปกับเสียงเปียโนเพราะๆ สิ่งที่ผมเห็นคือ
- เด็กตัวเล็กๆฝึกอันเดอร์รับลูก
- เด็กประถมลงสนามกับรุ่นพี่ ขนาดไซส์ต่างกันแต่ก็เล่นด้วยกันได้
- เพื่อนๆของคอร์ทนี่ย์สมัยที่เล่นลีคโปแลนด์
- นักกีฬาหนุ่มๆ ที่แข่งขันกันเอาเป็นเอาตาย
- สตาฟที่มีอายุมากหน่อย เล่นวอลเลย์บอลยามว่าง

- MB วัยมัธยมร่างท้วม แต่เธอก็บล็อคลูกได้
- นักกีฬาในแคมปทีมชาติ กำลังซ้อมอย่างเต็มที่ ในนั้นมีหลายคนที่เรายังไม่เคยเห็นหน้าในรายการใดๆ

- และสุดท้ายคือ ชัยชนะของเด็กสาวไฮสกูล พวกเธอเหล่านี้จะเป็นกำลังในอนาคตสำหรับทีมสหรัฐต่อไป เหมือนกับที่คอร์ทนี่ย์เคยเป็น


ข้อสรุปคือ วอลเลย์บอลเป็นกีฬาที่ไม่มีพรมแดน ไม่จำกัดอายุ เชื้อชาติ ศาสนา เพศ รูปร่าง ทุกคนสามารถสนุกกับกีฬานี้ได้

“มันมีบางครั้งที่ฉันคิดว่า ฉันโชคดีมากๆ ที่มีทีม มีเพื่อน เราเจอความลำบากหลายอย่างแต่เราก็สามารถสู้กลับมาได้ทุกครั้ง เหตุผลที่เราทำได้ก็เพราะมันสนุก ได้เล่นกับเพื่อนสนิท ได้ตระเวนไปทั่วโลก ได้เป็นตัวแทนของประเทศ ได้มีช่วงเวลาสนุกๆ มันเป็นงานที่เหนื่อยและลำบาก แต่มันก็ยอดเยี่ยมนะ ฉันรู้สึกขอบคุณกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉัน”

ใครที่สนใจผมแนะนำมากๆเลยสารคดีเรื่องนี้ คุณสามารถซื้อออนไลน์ได้ แต่ผมซื้อนานแล้ว ไม่แน่ใจว่าเว็บมันยังอยู่รึเปล่า

ป.ล. ในภาพที่คอร์ทนี่ย์เซ็ตให้นักกีฬาคนนึง แอบสงสัยว่าคิม ฮิลล์รึเปล่า ดูยังไงก็น่าจะใช่ ถ้าใช่ ในสารคดีมีเธอออกมาฉากนี้ฉากเดียว และไม่มีเครดิตด้วย แสดงว่าตอนถ่ายทำสารคดีนี้ เธอยังโนเนมอยู่
คราวหน้าผมมีบทสัมภาษณ์ของน้องแก้ว 3G ครับ