หวีดหวิวแว่วลมเลคลื่นเห่กล่อม
ทิวสนน้อมกิ่งโน้มคราลมไหว
เสียงคลอครวญอวลอุ่นละมุนละไม
ธาราไหลรินรื่นชื่นฉ่ำจินต์....

ขอบฟ้าโค้งลงลูบจูบน้ำใส
เหมือนออดอ้อนเตือนใจให้ถวิล
แม้นตัวไกลใจอยู่คู่ชีวิน
อย่าสูญสิ้นทรงจำตอกย้ำมา

ดั่งทะเลกว้างใหญ่ดูไกลโพ้น
ยากตะโกนร้องเรียกคำเพรียกหา
แต่สายใยแห่งห้วงบ่วงอุรา
ดุจสัญญาคล้องฝันอันตราตรึง

สายสวาทวาดหวังอยู่กลางบ่วง
สนิททรวงหน่วงจิตด้วยคิดถึง
ฟากฟ้าฝันเชื่อมสองครองคำนึง
เป็นม่านขึงขอบโค้ง..โยงสองใจ....

“สุนันท์ยา”