คุณเชื่อมั๊ยว่าความรักมันไม่มีเหตุผลหรอกว่าทำไมเราถึงเลือกรักคน คนนึงได้โดยที่เรามองไม่เห็นหนทางตั้งแต่แรกด้วยซ้ำว่าเค้าจะมาสนใจเรา
ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก....หลังจากนั้นความรักของฉันก็เกิดขึ้น
ฉันรู้สึกว่าฉันชอบคนคนนี้มาก เค้าอายุมากกว่าฉัน  หลังจากวันนั้นเค้าไม่มีท่าทีจะชอบฉันเลยนะ
แต่เราก็ยังคุยๆกันอยู่บ้าง  แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว
เวลาผ่านมาเกือบ 2 ปี ฉันไม่เคยมีใครเลยสักคน ปิดกั้นตัวเอง เพราะลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้
แต่เค้าไม่เคยหายไปจากฉันเลยนะ...ทักมาตลอด  หายไปไม่เคยเกิน2 อาทิตก็ทักมา  กวนตีนบ้างอะไรบ้าง ทักมาแปบๆก็หายไป
ฉันพยายามตัดเค้านะ เพราะฉันรักเค้า พยายามลืม แต่ทำไม่เคยได้เลย ใจไม่แข็งพอ  
จนกระทั่งวันนึงเรามีโอกาสได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น มากขึ้น...จนกลายเป็นคำว่า " รัก "  
ฉันรักเค้าอยุ่แล้ว ก็ทำให้รักมากขึ้นไปอีก และก็มีความเป็นห่วง เเละ ก็หวงด้วย
แต่เค้าเองก็เริ่มรักฉันแล้วเช่นกัน ฉันรู้สึกได้  ตอนนี้ความรักมันเกิดขึ้นแล้ว.....แต่เรื่องของงเรามันเป็นไปไม่ได้ ฉันรู้อยุ่เต็มอก
แต่ยิ่งเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขัน มันก็มีความผูกพันธ์เข้ามาด้วยทั้งคู่
จนกระทั่งวันนึงมันถึงเวลาที่ต้องปล่อย  .....ไม่ใช่เพราะฉันเลิกรักเค้านะ แต่ฉันเองก็เจ็บ และก็ไม่ใช่เพราะเค้าเลิกรักฉันนะ และเค้าเองก็เสัยใจ
ฉันตัดสินใจบล๊อกเฟส บล๊อกไลน์ บล๊อกเบอร์  คุณรู้มั๊ย มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานและเจ็บปวดมากแค่ไหน...
ที่ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาจากเค้า...เราต้องทนเจ็บปวดกับความรู้สึกนี้ ซึ้งมันยากเหลือเกินกับการตัดใจแบบนี้...
มันไม่ใช่แค่รักกัน มันมีความผูกพันธ์และความเป็นห่วงเป็นใยกัน
ฉันเองทำแบบนี้เอง  ก็เจ็บเกินใจจะรับไหว....
ฉันยอมรับว่าอยากให้เค้ากลับมาหาฉันอีกครั้งนะ...ฉันเฝ้ามองหน้าประตูแล้วก็น้ำตาซึมเผื่อว่าสักวันนึงจะมีเสียงเคาะประตูดังขี้นมาอีกครั้ง....

เรื่องราวแบบนี้คงต้องใช้เวลาในการตัดความผูกพันธ์ออกสักพักนึงเลยทีเดียวแหละ..
ฉันรู้ตัวดีว่าคงลืมไม่ได้แน่นอน..

ฉันควรทำอย่างไรดีที่จะใช้ชีวิตต่อโดยที่ไม่มีเค้าอีกแล้ว.........