สวัสดีค่ะ
เรามีชื่ออักษรย่อว่า P เราไม่เคยรู้จักความรัก เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง อยู่แต่กับหนังสือ ห้องสมุด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟน จนกระทั่งวันนึงเราได้เจอผู้ชายคนนึง เขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ตอนนั้นเราอยู่ปี3 เราเริ่มคุยแชทกับเขาจนนัดเจอกัน ตอนเจอกันครั้งแรกเราไม่ได้มีความรู้สึกอะไร ในหัวบอกอย่างเดียวเลยว่ายังไงก็จะไม่คุยกับพี่เขา รู้สึกว่าเขายังไม่ใช่ จนกระทั่งพี่เขาทักมาเรื่อยๆ ชวนไปกินข้าวจนสนิทกัน ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าเราก็เริ่มมีใจให้เขา อาจเป็นเพราะว่าเขาดีกับเรา ดียังไงนะเหรอ ก็เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ ช่วยเหลือเรา ดูแล้วเป็นคนดี เราก็คุยกับพี่เขาไปเรื่อยๆจนรู้สึกผูกพันธ์ แต่แล้ววันนึงมีเหตุทำให้เรากับพี่เขาต้องเลิกลากันไป เรารู้นะว่าเราก็ผิด แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายต้องเจ้าชู้ คุยกับผู้หญิงคนอื่นในเชิงจีบ เราผิดเองที่ไปอ่านข้อความนั้น แต่ใครจะทนเป็นคนโง่ได้จริงมั้ยค่ะ เราสงสัยว่าทำไมเวลาผู้หญิงจับติดว่าผู้ชายคุยกับ ญอื่น แล้วผู้ชายโทษให้เป็นความผิดของผู้หญิงตลอด แบบนี้เรียกว่าเห็นแก่ตัวมั้ยค่ะ ความรู้สึกเราตอนนั้นเหมือนไม่มีแรงทำอะไรเลย มันเจ็บนะ เราไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลย ตอนนั้นร้องไห้ทุกวัน ที่เจ็บที่สุดคือการที่เขาบอกว่า ไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่แรก เราได้ยินประโยคนั้นถึงกับจุก พูดอะไรไม่ออกเลย มัวแต่คิดว่าแล้วสิ่งที่ทำให้กันตลอดมันคืออะไร เทคแคร์ ดูแลกัน ทำไมการมีความรักครั้งแรกมันถึงได้เจ็บปวดแบบนี้  ปัจจุบันนี้เราก็ยังไม่หายจากโรคเรื้อรังนี้เลย ทำยังไงถึงจะลืมเขาได้ค่ะ