งานที่คุณอยากทำนั้นเป็นแบบไหน…
เชื่อว่าหลายๆ คนอยากได้หลายๆ ข้อในนี้
- งานสบายๆ ไม่พบความเครียดเลยสักวันเดียว
- ถูกต้องตามกฎหมาย รายได้งาม ไร้ขีดจำกัด ตัวเลขเงินสูงขึ้นทุกเดือนๆ
- ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า
- ไม่ต้องฝ่าฟันรถติด
- ไม่มีเจ้านาย
- ไม่มีลูกค้า
- มีอิสรภาพเสรี
- ได้ท่องเที่ยวไปทุกซอกมุมของโลกใบนี้
- มีรถประจำตำแหน่งสุดหรู พร้อมสารถี
- มีเวลาหยุดมากกว่าเวลาทำงานสามเท่า
- สามารถเลือกวันเวลาในการทำงานได้เอง อยากจะมาตอนไหนก็มา อยากจะกลับตอนไหนก็กลับได้เลย ไม่ผิดระเบียบ
- ได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์และอำนาจในตัวอย่างเต็มที่
- งานไม่ซ้ำซากจำเจ มีอะไรแปลกใหม่ให้เจริญตาเจริญใจทุกวัน
- การตัดสินใจและเซ็นคำสั่ง ข้อตกลงต่างๆ ขึ้นอยู่กับเราคนเดียว
- ได้นั่งทำงานในออฟฟิศหรูเริดอลังการ มีห้องประจำตัว
- แวดล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมงานหนุ่มหล่อระดับเทพบุตร นิสัยน่ารัก (อ่าฮะ...และคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวในสถานที่แห่งนั้น!!)
แวดล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมงานสาวเซ็กซี่ นมเป็นนม เอวเป็นเอว สะโพกกลมกลึง แต่งตัวสวยงามฟิตเปรี๊ยะ รูปร่างกระชับไร้ไขมัน นิสัยตลก สามารถคุยเรื่องสัปดี้สัปดนได้อย่างไม่ละอายปาก (และคุณดันโชคดีเป็นผู้ชายคนเดียวในสถานที่แห่งนั้น)
- มีโอกาสได้พบปะเจรจาผู้มาติดต่อที่เป็นชายเจ้าเสน่ห์/สาวทรงเสน่ห์ ในรูปแบบของการทำงานทุกวัน คิดดูสิจะกระชุ่มกระชวยและอยู่ในอารมณ์ซังกะตายไปได้อย่างไร
- มีคนจัดหาจัดซื้อเครื่องแต่งกายในการทำงาน พร้อมกับออกแบบเครื่องแต่งกายตามแฟชั่นในแต่ละวันให้โดยที่คุณไม่ต้องไปตระเวนเลือกซื้อเอง ถ้าหากรสนิยมคุณไม่ดี เลือกซื้อของที่สวมใส่แล้วดูดีไม่เป็นเอาเสียเลย
- ตื่นนอนมาไม่ต้องทำอะไรมีคนแต่งหน้า ทำผมให้เสร็จแถมสวยกว่าคุณแต่งตัวเองอีก
- สวัสดิการดีเยี่ยมยอด ไม่ต้องออกเงินซื้ออะไรเองเลยสักอย่างเดียว มีแต่ได้กับได้ กำไรเห็นๆ
- วันไหนไม่ได้ทำงานแล้วก็มีเงินเหลือกินเหลือใช้ไปจนถึงชาติหน้า
เชื่อว่ามนุษย์เงินเดือนและเจ้าของกิจการทั้งหลายอาจจะได้บางข้อที่กล่าวถึงมา แต่เชื่อว่าทุกคนไม่ได้ในทุกข้อ!!!
มนุษย์เงินเดือน ต้องเจอเจ้านายจอมบงการ ข่มเหงจิตใจ บ้าอำนาจ เพื่อนร่วมงานสารพัดพิษ เข้ามาก่อนแต่งกที่จะสอนงานคนมาใหม่ เห็นแก่ตัว สันดานมนุษย์ป้าโรคจิตขี้ริษยาจอมนินทา ช่างแขวะ กระแนะกระแหน โดนเด้ง ถูกย้าย เจอเส้นใหญ่เตะกระเด็นตกที่นั่ง ต้องอำลาเก้าอี้และไปอยู่ในที่ที่เลือกเองไม่ได้ ต้องกล้ำกลืนกับงานกระจอก บ๊วยๆ น่าเบื่อที่ไม่อยากจะทำ ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนายสั่ง นายสั่งให้ไปตายก็ต้องไป ถ้ายังอยากได้เงินเดือนเลี้ยงชีวิตอยู่ล่ะก็... ทุกวี่ทุกวันต้องแคร์สายตาคนรอบข้าง จะทำไรสักอย่างก็ต้องดูว่านายจะชอบไหม ทำไปจะเกิดผลเสียต่อตนเองหรือเปล่า ต้องเสแสร้งทำตัวให้น่ารักดูดี ใจเย็นทั้งที่ข้างในอยากจะกรีดร้องออกมาจะแย่ ต้องทำตัวมุบๆ มิบๆ พูดจาอุบๆ อิบๆ พยายามทำตัวไม่ให้แรง ตื่นเช้ามาก็ต้องเตรียมตัวไปอยูในวงจรเดิมๆ ที่แสนจะน่าเบื่อ แหกขี้ตา ฝ่ารถติด ง่วงแสนง่วงแทบหลับคาพวงมาลัย เพื่อไปเจอนรกในที่ทำงาน มีชีวิตอยู่ก็จริงแต่ก็เหมือนไม่ใช่ชีวิตตัวเอง
เจ้าของกิจการ เจ้าของธุรกิจส่วนตัว วันๆ ก็ต้องเจอลูกค้าประเภทรสนิยมหรู รายได้ต่ำ ผ่อนไอโฟน ไอแพด พวกนั่งจิ้มสมาร์ทโฟนเอาเป็นเอาตายทั้งหลาย อาหารมียี่ห้อในห้างจานละสองสามร้อยมันยอมสู้เพื่อให้ได้นั่งเชิดคอทำหรู แต่ดันมาขี้งก ขี้ตืด ชอบต่อรองราคา กับของแค่ไม่กี่สิบบาท หรือถึงขั้นสองบาทก็ยังต่อ!!! ไร้มารยาท หยาบคาย สันดานหนีนรกมาเกิด ชอบทำกร่างกับผู้ค้า เจ้าของกิจการบางรายเจอค่าเช่าที่ขายแสนแพงเหมือนทำงานแล้วเอาเงินไปให้เจ้าของที่ที่รวยเอาๆ ลงทุนไปหลักแสนหลักล้าน แต่ต้องมาคอยสะสมเศษเงินทีละนิดๆ คิดกำไรมากๆ ก็โดนด่าว่าฟัน ทะเลาะใหญ่โต เจอปัญหาโจรกรรม มิจฉาชีพแปลงร่างมาเป็นลูกค้า รายได้ไม่แน่ไม่นอน บางวันมามากเหลือเชื่อยังกะปาฏิหาริย์ บางวันน้อยเสียจนซื้อน้ำแก้วหนึ่งยังไม่ได้ เจอปัญหาบรรยากาศรอบร้านเป็นพวกแม่ค้าซกมก ไม่มีระเบียบ เห็นแก่ตัว ไม่มีความเกรงอกเกรงใจ เอาสีมาเขียนผนังเพื่อคิดตังค์บวกเลขบนผนังร้านคนอื่น เจ้าของกิจการมีรายได้อยู่นอกเหนือปัจจัยที่ควบคุมได้ มากเกินควบคุมได้เรียกว่าโชคดี แต่เอาเข้าจริงมักไม่เป็นแบบนั้น ค่าเช่าที่(ถ้าไม่ใช่เจ้าของที่ ทำเลดีก็แพงมาก) ค่าจ้างที่ต้องจ่ายให้ลูกจ้าง พนักงาน ถ้ากิจการใหญ่มากก็จ่ายมาก ค่าวัสดุสิ้นเปลือง ค่าสินค้าที่ซื้อมาเพื่อขายปลีก ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอินเทอร์เน็ต ค่าอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในการทำงานทั้งหลาย ค่าลงทุนทำร้าน ฯลฯ เจ้าของกิจการทั้งหลายเอาเข้าจริงก็ได้กำไรเป็นเงินนิดเดียว เพราะต้องหักค่าใช้จ่ายดังที่กล่าวไป ต่อให้รายรับจากการขายมาเป็นแสนๆ ล้านๆ ก็เหลือไม่เท่าไหร่ เพราะรายจ่ายที่เสียไปมีมากเหลือเกิน
สำหรับตัวดิฉันเคยเป็นข้าราชการหรือสรุปง่ายๆ ก็คือเป็นมนุษย์เงินเดือนมาก่อน พอออกจากราชการตอนอายุ 30 ก็ออกมาทำธุรกิจส่วนตัว มีอิสระเสรีอย่างที่ชอบก็จริง แต่ก็พบว่าข้อดีข้อเสียของการทำงานทั้งสองแบบมีกันทั้งคู่ มนุษย์เงินเดือนก็เจอปัญหาแบบที่กล่าวมา จึงได้ระเห็จตัดสินใจออกมาทำธุรกิจของตัวเอง เพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ทำงานประจำกินเงินเดือนก็ไม่ได้ยากลำบาก ทรัพย์สินของที่บ้านยังมากกว่าทนทำงานเป็นข้าราชการให้นายบ้าอำนาจโขกสับกดขี่กดหัวไปทั้งชาติ ทำไปก็ไม่ได้เป็นเจ้าคนนายคนมีแต่เป็นขี้ข้าคน!! อยู่แบบกินเงินเดือนมั่นคง สวัสดิการดีแต่ต้องลำบากใจ เครียดและทุกข์ใจจนป่วยหนักกินยาเป็นปีๆ ตั้งแต่อายุยังไม่ 30 มันก็ไม่มีความหมายอีกแล้วกับความมั่นคงที่เป็นทุกขลาภ
แต่เมื่อออกมาทำธุรกิจส่วนตัว ความสุขมันก็ไม่ได้มาหมดทุกอย่างและทุกทาง ก็ยังต้องเจอปัญหาแบบผู้ประกอบการ ดีที่ดิฉันไม่ต้องเสียค่าเช่าที่เพราะสถานประกอบการตั้งอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ตอนที่ผู้ใหญ่ที่บ้านของดิฉันซื้อที่ดินไว้เมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้วได้เลือกซื้อที่ดินที่จะเป็นทำเลเงินทำเลทองในอนาคตเอาไว้หลายแห่ง จึงเรียกว่าเป็นโชคหลังจากอาภัพตอนเป็นมนุษย์เงินเดือนผู้ทนทุกข์อยู่ในระบบทาสมานานพอสมควร
อย่างไรก็ตามการเป็นเจ้าของธุรกิจก็ต้องเจอปัญหากับลูกค้าสารพัดรูปแบบ วันๆ เดาไม่ได้จะเจอคนแบบไหนมาเป็นลูกค้า นั่งรอแบบลุ้นๆ คนที่หน้าจืดชืดดูไม่มีพิษภัยก็แปลงร่างเป็นหมาบ้าได้ทันที่บอกราคาสินค้าและบริการ คนที่หน้าโหดเยี่ยงโจรกลับยกมือไหว้พูดจาไพเราะ สาวสวยมากปานดาราระดับนางเอกเบอร์ 1 กลับไม่เรื่องมากและอัธยาศัยดีเป็นกันเอง ให้เงินเกินเสมอ จนดิฉันต้องคืนแล้วบอกว่าราคาเท่านี้ค่ะย้ำอีกครั้ง เธอควักเงินแบบไม่เสียดายเลย ผู้ชายหล่อหน้าตาผู้ดี๊ผู้ดีกลับเรื่องมากจู้จี้จุกจิกเจอหน้าแล้วไม่อยากจะบริการ ความหล่อไม่ได้ช่วยอะไร งกจริงๆ กับเงินแค่ 6 บาท ถามแล้วถามอีกวันเดียวยังไม่จบ มีข้ามวันแถมขอถุงอีก รถก็ขับมาจอดหน้าร้านจะเอาไปทำไมเนี่ย สินค้ายิ่งได้กำไรน้อย ของแบบนี้ทำแค่นี้เขาไม่นิยมให้ถุงกันหรอก สรุปว่ารายนั้นขาดทุนยับ เพราะดิฉันต้องโทรไปถามงานอีก ฮีส่งงานทางเมล์แต่สั่งไม่เคลียร์ บางทีก็เจอเด็กนักเรียนที่ขี้เกียจทำการบ้านแต่มาจ้างให้ทำให้และผู้ปกครองก็สนับสนุนให้เด็กมีพัฒนาการทางสมองที่กลวงเสียด้วย (แต่ดิฉันไม่รับทำการบ้านค่ะ หน้าหงาย!!!) และอื่นๆ สารพัดสารเพในแต่ละวัน บางวันลูกค้าก็น่ารัก บางวันก็น่าไล่ให้ไสหัวไป
เมื่อได้ลองมาทั้งสองสาย สายมนุษย์เงินเดือน สายธุรกิจของตัวเอง ก็ได้พบว่า งานในอุดมคติหรืองานในฝันไม่มีอยู่จริง มันมีแค่บางข้อที่อีกสายนึงมี แต่อีกสายไม่มี ความสุขจากการทำงานจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อ เราทำใจยอมรับกับมัน และพยายามมองงานที่ตนเองทำให้เป็นแง่บวก ขึ้นชื่อว่างานมันต้องมีคำว่าเบื่อกันทั้งนั้น เบื่อที่จะทนอยู่ต่อไป หรือเบื่อจนต้องออกไป หรือเบื่อแต่ก็ยังอยากได้เงิน! พยายามมองหาความสุขจากการทำงาน หาให้เจอว่าความสุขอยู่ที่ไหน ชั่วขณะไหนที่คุณอยู่กับงานแล้วเจอความสุขบ้าง พบเมื่อไหร่งานนั้นก็จะกลายเป็นงานในฝันได้เอง แม้ว่าคุณสมบัติของมันจะมีไม่ครบทุกข้อก็ตาม
งานในฝันหรืองานในอุดมคติ
เชื่อว่าหลายๆ คนอยากได้หลายๆ ข้อในนี้
- งานสบายๆ ไม่พบความเครียดเลยสักวันเดียว
- ถูกต้องตามกฎหมาย รายได้งาม ไร้ขีดจำกัด ตัวเลขเงินสูงขึ้นทุกเดือนๆ
- ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้า
- ไม่ต้องฝ่าฟันรถติด
- ไม่มีเจ้านาย
- ไม่มีลูกค้า
- มีอิสรภาพเสรี
- ได้ท่องเที่ยวไปทุกซอกมุมของโลกใบนี้
- มีรถประจำตำแหน่งสุดหรู พร้อมสารถี
- มีเวลาหยุดมากกว่าเวลาทำงานสามเท่า
- สามารถเลือกวันเวลาในการทำงานได้เอง อยากจะมาตอนไหนก็มา อยากจะกลับตอนไหนก็กลับได้เลย ไม่ผิดระเบียบ
- ได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์และอำนาจในตัวอย่างเต็มที่
- งานไม่ซ้ำซากจำเจ มีอะไรแปลกใหม่ให้เจริญตาเจริญใจทุกวัน
- การตัดสินใจและเซ็นคำสั่ง ข้อตกลงต่างๆ ขึ้นอยู่กับเราคนเดียว
- ได้นั่งทำงานในออฟฟิศหรูเริดอลังการ มีห้องประจำตัว
- แวดล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมงานหนุ่มหล่อระดับเทพบุตร นิสัยน่ารัก (อ่าฮะ...และคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวในสถานที่แห่งนั้น!!)
แวดล้อมไปด้วยเพื่อนร่วมงานสาวเซ็กซี่ นมเป็นนม เอวเป็นเอว สะโพกกลมกลึง แต่งตัวสวยงามฟิตเปรี๊ยะ รูปร่างกระชับไร้ไขมัน นิสัยตลก สามารถคุยเรื่องสัปดี้สัปดนได้อย่างไม่ละอายปาก (และคุณดันโชคดีเป็นผู้ชายคนเดียวในสถานที่แห่งนั้น)
- มีโอกาสได้พบปะเจรจาผู้มาติดต่อที่เป็นชายเจ้าเสน่ห์/สาวทรงเสน่ห์ ในรูปแบบของการทำงานทุกวัน คิดดูสิจะกระชุ่มกระชวยและอยู่ในอารมณ์ซังกะตายไปได้อย่างไร
- มีคนจัดหาจัดซื้อเครื่องแต่งกายในการทำงาน พร้อมกับออกแบบเครื่องแต่งกายตามแฟชั่นในแต่ละวันให้โดยที่คุณไม่ต้องไปตระเวนเลือกซื้อเอง ถ้าหากรสนิยมคุณไม่ดี เลือกซื้อของที่สวมใส่แล้วดูดีไม่เป็นเอาเสียเลย
- ตื่นนอนมาไม่ต้องทำอะไรมีคนแต่งหน้า ทำผมให้เสร็จแถมสวยกว่าคุณแต่งตัวเองอีก
- สวัสดิการดีเยี่ยมยอด ไม่ต้องออกเงินซื้ออะไรเองเลยสักอย่างเดียว มีแต่ได้กับได้ กำไรเห็นๆ
- วันไหนไม่ได้ทำงานแล้วก็มีเงินเหลือกินเหลือใช้ไปจนถึงชาติหน้า
เชื่อว่ามนุษย์เงินเดือนและเจ้าของกิจการทั้งหลายอาจจะได้บางข้อที่กล่าวถึงมา แต่เชื่อว่าทุกคนไม่ได้ในทุกข้อ!!!
มนุษย์เงินเดือน ต้องเจอเจ้านายจอมบงการ ข่มเหงจิตใจ บ้าอำนาจ เพื่อนร่วมงานสารพัดพิษ เข้ามาก่อนแต่งกที่จะสอนงานคนมาใหม่ เห็นแก่ตัว สันดานมนุษย์ป้าโรคจิตขี้ริษยาจอมนินทา ช่างแขวะ กระแนะกระแหน โดนเด้ง ถูกย้าย เจอเส้นใหญ่เตะกระเด็นตกที่นั่ง ต้องอำลาเก้าอี้และไปอยู่ในที่ที่เลือกเองไม่ได้ ต้องกล้ำกลืนกับงานกระจอก บ๊วยๆ น่าเบื่อที่ไม่อยากจะทำ ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับนายสั่ง นายสั่งให้ไปตายก็ต้องไป ถ้ายังอยากได้เงินเดือนเลี้ยงชีวิตอยู่ล่ะก็... ทุกวี่ทุกวันต้องแคร์สายตาคนรอบข้าง จะทำไรสักอย่างก็ต้องดูว่านายจะชอบไหม ทำไปจะเกิดผลเสียต่อตนเองหรือเปล่า ต้องเสแสร้งทำตัวให้น่ารักดูดี ใจเย็นทั้งที่ข้างในอยากจะกรีดร้องออกมาจะแย่ ต้องทำตัวมุบๆ มิบๆ พูดจาอุบๆ อิบๆ พยายามทำตัวไม่ให้แรง ตื่นเช้ามาก็ต้องเตรียมตัวไปอยูในวงจรเดิมๆ ที่แสนจะน่าเบื่อ แหกขี้ตา ฝ่ารถติด ง่วงแสนง่วงแทบหลับคาพวงมาลัย เพื่อไปเจอนรกในที่ทำงาน มีชีวิตอยู่ก็จริงแต่ก็เหมือนไม่ใช่ชีวิตตัวเอง
เจ้าของกิจการ เจ้าของธุรกิจส่วนตัว วันๆ ก็ต้องเจอลูกค้าประเภทรสนิยมหรู รายได้ต่ำ ผ่อนไอโฟน ไอแพด พวกนั่งจิ้มสมาร์ทโฟนเอาเป็นเอาตายทั้งหลาย อาหารมียี่ห้อในห้างจานละสองสามร้อยมันยอมสู้เพื่อให้ได้นั่งเชิดคอทำหรู แต่ดันมาขี้งก ขี้ตืด ชอบต่อรองราคา กับของแค่ไม่กี่สิบบาท หรือถึงขั้นสองบาทก็ยังต่อ!!! ไร้มารยาท หยาบคาย สันดานหนีนรกมาเกิด ชอบทำกร่างกับผู้ค้า เจ้าของกิจการบางรายเจอค่าเช่าที่ขายแสนแพงเหมือนทำงานแล้วเอาเงินไปให้เจ้าของที่ที่รวยเอาๆ ลงทุนไปหลักแสนหลักล้าน แต่ต้องมาคอยสะสมเศษเงินทีละนิดๆ คิดกำไรมากๆ ก็โดนด่าว่าฟัน ทะเลาะใหญ่โต เจอปัญหาโจรกรรม มิจฉาชีพแปลงร่างมาเป็นลูกค้า รายได้ไม่แน่ไม่นอน บางวันมามากเหลือเชื่อยังกะปาฏิหาริย์ บางวันน้อยเสียจนซื้อน้ำแก้วหนึ่งยังไม่ได้ เจอปัญหาบรรยากาศรอบร้านเป็นพวกแม่ค้าซกมก ไม่มีระเบียบ เห็นแก่ตัว ไม่มีความเกรงอกเกรงใจ เอาสีมาเขียนผนังเพื่อคิดตังค์บวกเลขบนผนังร้านคนอื่น เจ้าของกิจการมีรายได้อยู่นอกเหนือปัจจัยที่ควบคุมได้ มากเกินควบคุมได้เรียกว่าโชคดี แต่เอาเข้าจริงมักไม่เป็นแบบนั้น ค่าเช่าที่(ถ้าไม่ใช่เจ้าของที่ ทำเลดีก็แพงมาก) ค่าจ้างที่ต้องจ่ายให้ลูกจ้าง พนักงาน ถ้ากิจการใหญ่มากก็จ่ายมาก ค่าวัสดุสิ้นเปลือง ค่าสินค้าที่ซื้อมาเพื่อขายปลีก ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอินเทอร์เน็ต ค่าอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในการทำงานทั้งหลาย ค่าลงทุนทำร้าน ฯลฯ เจ้าของกิจการทั้งหลายเอาเข้าจริงก็ได้กำไรเป็นเงินนิดเดียว เพราะต้องหักค่าใช้จ่ายดังที่กล่าวไป ต่อให้รายรับจากการขายมาเป็นแสนๆ ล้านๆ ก็เหลือไม่เท่าไหร่ เพราะรายจ่ายที่เสียไปมีมากเหลือเกิน
สำหรับตัวดิฉันเคยเป็นข้าราชการหรือสรุปง่ายๆ ก็คือเป็นมนุษย์เงินเดือนมาก่อน พอออกจากราชการตอนอายุ 30 ก็ออกมาทำธุรกิจส่วนตัว มีอิสระเสรีอย่างที่ชอบก็จริง แต่ก็พบว่าข้อดีข้อเสียของการทำงานทั้งสองแบบมีกันทั้งคู่ มนุษย์เงินเดือนก็เจอปัญหาแบบที่กล่าวมา จึงได้ระเห็จตัดสินใจออกมาทำธุรกิจของตัวเอง เพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ทำงานประจำกินเงินเดือนก็ไม่ได้ยากลำบาก ทรัพย์สินของที่บ้านยังมากกว่าทนทำงานเป็นข้าราชการให้นายบ้าอำนาจโขกสับกดขี่กดหัวไปทั้งชาติ ทำไปก็ไม่ได้เป็นเจ้าคนนายคนมีแต่เป็นขี้ข้าคน!! อยู่แบบกินเงินเดือนมั่นคง สวัสดิการดีแต่ต้องลำบากใจ เครียดและทุกข์ใจจนป่วยหนักกินยาเป็นปีๆ ตั้งแต่อายุยังไม่ 30 มันก็ไม่มีความหมายอีกแล้วกับความมั่นคงที่เป็นทุกขลาภ
แต่เมื่อออกมาทำธุรกิจส่วนตัว ความสุขมันก็ไม่ได้มาหมดทุกอย่างและทุกทาง ก็ยังต้องเจอปัญหาแบบผู้ประกอบการ ดีที่ดิฉันไม่ต้องเสียค่าเช่าที่เพราะสถานประกอบการตั้งอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง ตอนที่ผู้ใหญ่ที่บ้านของดิฉันซื้อที่ดินไว้เมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้วได้เลือกซื้อที่ดินที่จะเป็นทำเลเงินทำเลทองในอนาคตเอาไว้หลายแห่ง จึงเรียกว่าเป็นโชคหลังจากอาภัพตอนเป็นมนุษย์เงินเดือนผู้ทนทุกข์อยู่ในระบบทาสมานานพอสมควร
อย่างไรก็ตามการเป็นเจ้าของธุรกิจก็ต้องเจอปัญหากับลูกค้าสารพัดรูปแบบ วันๆ เดาไม่ได้จะเจอคนแบบไหนมาเป็นลูกค้า นั่งรอแบบลุ้นๆ คนที่หน้าจืดชืดดูไม่มีพิษภัยก็แปลงร่างเป็นหมาบ้าได้ทันที่บอกราคาสินค้าและบริการ คนที่หน้าโหดเยี่ยงโจรกลับยกมือไหว้พูดจาไพเราะ สาวสวยมากปานดาราระดับนางเอกเบอร์ 1 กลับไม่เรื่องมากและอัธยาศัยดีเป็นกันเอง ให้เงินเกินเสมอ จนดิฉันต้องคืนแล้วบอกว่าราคาเท่านี้ค่ะย้ำอีกครั้ง เธอควักเงินแบบไม่เสียดายเลย ผู้ชายหล่อหน้าตาผู้ดี๊ผู้ดีกลับเรื่องมากจู้จี้จุกจิกเจอหน้าแล้วไม่อยากจะบริการ ความหล่อไม่ได้ช่วยอะไร งกจริงๆ กับเงินแค่ 6 บาท ถามแล้วถามอีกวันเดียวยังไม่จบ มีข้ามวันแถมขอถุงอีก รถก็ขับมาจอดหน้าร้านจะเอาไปทำไมเนี่ย สินค้ายิ่งได้กำไรน้อย ของแบบนี้ทำแค่นี้เขาไม่นิยมให้ถุงกันหรอก สรุปว่ารายนั้นขาดทุนยับ เพราะดิฉันต้องโทรไปถามงานอีก ฮีส่งงานทางเมล์แต่สั่งไม่เคลียร์ บางทีก็เจอเด็กนักเรียนที่ขี้เกียจทำการบ้านแต่มาจ้างให้ทำให้และผู้ปกครองก็สนับสนุนให้เด็กมีพัฒนาการทางสมองที่กลวงเสียด้วย (แต่ดิฉันไม่รับทำการบ้านค่ะ หน้าหงาย!!!) และอื่นๆ สารพัดสารเพในแต่ละวัน บางวันลูกค้าก็น่ารัก บางวันก็น่าไล่ให้ไสหัวไป
เมื่อได้ลองมาทั้งสองสาย สายมนุษย์เงินเดือน สายธุรกิจของตัวเอง ก็ได้พบว่า งานในอุดมคติหรืองานในฝันไม่มีอยู่จริง มันมีแค่บางข้อที่อีกสายนึงมี แต่อีกสายไม่มี ความสุขจากการทำงานจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อ เราทำใจยอมรับกับมัน และพยายามมองงานที่ตนเองทำให้เป็นแง่บวก ขึ้นชื่อว่างานมันต้องมีคำว่าเบื่อกันทั้งนั้น เบื่อที่จะทนอยู่ต่อไป หรือเบื่อจนต้องออกไป หรือเบื่อแต่ก็ยังอยากได้เงิน! พยายามมองหาความสุขจากการทำงาน หาให้เจอว่าความสุขอยู่ที่ไหน ชั่วขณะไหนที่คุณอยู่กับงานแล้วเจอความสุขบ้าง พบเมื่อไหร่งานนั้นก็จะกลายเป็นงานในฝันได้เอง แม้ว่าคุณสมบัติของมันจะมีไม่ครบทุกข้อก็ตาม