เมื่อวานได้นั่งดูเชลซีกับแมนยูเมื่อวาน เป็นบอลที่มีคุณภาพนัดหนึ่งเลยทีเดียวที่จะกล่าวมาเพราะนอกจากเป็นนัดที่วัดการเป็นแชมป์ของอีกทีมและอีกทีมวัดการยึดโควต้าUCL ยังเป็นการวัดกึ๋นของอาจารย์(ฟานกัล)และลูกศิษย์(มูริญโญ่) ที่ปรัชญาบอลแตกต่างกันอย่างสุดขั้วอย่างบู๊และบุ๋น
สถิติหลังเกมแมนยูนัดนี้ถือว่าทำได้ดีกว่าเจ้าบ้านในเรื่องของเปอเซนต์การครองบอล หลายครั้งและหลายๆเกมที่ผ่านมาเกมรุกของแมนยูดีขึ้นมามากกว่าช่วงต้นฤดูกาลเก็บแต้มได้มากกว่าที่คาดไว้เยอะ เพราะฉะนั้นเกมเจอเชลซีถือว่าเป็นบททดสอบสำคัญของแมนยูเลยทีเดียวในการเจอทีมที่เก่งในเรื่องแทคติคในเกมรับ ด้วยผู้เล่นตัวหลักเจ็บไปถึง4คน ประกอบภาวะกดดันที่(แอบต้องชนะ)เพื่อกดดันปืน แต่สิ่งที่ผมเห็นคือการขึงครองเกมบุกจนทำให้ทีมจ่าฝูงลำบากได้ตลอดเวลา ในเมื่อนี้คือจุดดีของแมนยูที่กำลังกลับมา แต่ผมก็กลับเห็นผลเสียและจุดอ่อนเหมือนกันกล่าวคือ เกมรุกของแมนยูมันมีมิติเดียวจริงๆหรือ?  เกมบุกของแมนยูมันจากริมเส้นเป็นหลักอันนี้เข้าใจ แต่หากเวลาเจอทีมที่มีเกมรับที่ดีเยี่ยม จะพลิกแพลงอย่างไร เกมเจาะตรงกลางหายไปไหน ฟูกับมาต้า(เพราะโดนซูม่ากับมาติชเอาซะอยู่หมัด) แทบจะหายไปจากเกม รูนีย์กับบทบาทมิดฟิลด์ก็ยังไม่ผ่าน อาราเร่ก็กระดูกยังอ่อนยังไม่เก๋าพอ นี่คือประเด็นน่าคิดสำหรับเกมบุก+เตรียมพร้อมในเกมถัดไปและฤดูกาลหน้า การเติมเกมด้านซ้ายของแมนยูทำได้ดีแต่ด้านขวาง่อยสนิท (อัสปิกวยต้านี่ลูบปากเลยยิ่งเจอยานูไซต์) ส่วนกองหลัง+กลาง ยังมีปัญหาแมนยูอย่างต่อเนื่องในเวลาเจอทีมที่เพรซซิ่ง+โต้กลับเร็ว  เชลซีสวนมาทีแต่ละดอกนี่เสียวเลยครับ มาแค่2-3คนแต่มาถึงหน้าประตูเราทุกครั้ง เราไม่มีตัวเกมรับที่คอยโฮลด์บอลและชะลอเกมบุก สังเกตุได้จากอาซาร์ทะลวงกลางทีเดียววิ่งตามตูดหลุดเป็นแผง กองหน้าเขาก็ตัวใหญ่เบียดปลิว+เก็บบอลได้ตลอด (ไม่อยากคิดถ้าดรอกบ้ามันหนุ่มๆ)หรือว่าเขาส่งตัวเร็วๆมาเจาะฝั่งขวาอีกตัวอย่างวิลเลี่ยน  ผมว่าเราโดนมากกว่าหนึ่งเม็ดแน่นอน นี่คือปัญหาอีกอย่างที่ต้องแก้ไขอีกประเด็นหนึ่ง แต่โดยรวมถือว่าทำได้ดีครับกับชุดพิการแบบนี้

ปล. เชลซีก็แกร่งจริงๆโดยเฉพาะเกมรับและโต้กลับ+แก้เกมได้เคี่ยวมากๆ  ดีที่เน้นผลไม่บุกเต็มสูบ